หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2576

เมื่อฟาดฟันใบไม้จนร่วง จางเปียวก็ตวัดดาบใส่ศีรษะของเฉินผิง

เฉินผิงหันไปด้านข้าง และคมดาบที่แหลมคมก็เลื่อนผ่านหูของเฉินผิงไป

ดาบนั้นคมมากจนเฉินผิงรู้สึกว่าผิวหนังของเขาลุกไหม้

จางเปียวทั้งโกรธและอับอายเพราะเฉินผิงเพิ่งจะหลบหลีกกระบวนท่าทั้งสองของเขา

ที่น่าสังเกตคือจางเปียวมองว่าเฉินผิงเป็นไพร่ชั้นต่ำ เขาจึงคิดว่าฝ่ายหลังคงรับมือเขาไม่ไหว

ถึงกระนั้น ไพร่ชั้นต่ำที่ถึงแม้จะไม่มีอาวุธ แต่ก็ยังหลบการโจมตีของเขาได้สองครั้ง ทำเอาจางเปียวอับอายขายหน้า “ฉันจะฆ่าแก!”

ขณะที่เขาคำราม ดาบของจางเปียวก็สว่างวาบขึ้นและสร้างคลื่นกระแทกออกไปทั่วบริเวณ

เฉินผิงแค่นเสียงเย็นชาเมื่อเห็นว่าจางเปียวโกรธจัด ครู่ต่อมาเฉินผิงก็ใช้ร่างเกราะทองคำ และเกล็ดอันแวววาวก็เข้าปกป้องร่างของเขาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงใช้ร่างเกราะทองคำของเขา จางเปียวก็ยิ่งลิงโลด และดาบของเขาก็ส่องสว่างมากยิ่งขึ้น

“พี่เฉินผิง ใช้นี่เป็นอาวุธสิ!”

ทันใดนั้นจู้จือก็ตะโกนขึ้นมาและโยนอาวุธของเขาไปที่เฉินผิง เฉินผิงไม่มีอาวุธ หากยังต้องต่อสู้ต่อไปเขาจะเสียเปรียบ!

เฉินผิงเอื้อมมือไปคว้าอาวุธของจู้จือก่อนที่จะใช้ป้องกันตัวเอง

“ฮึ! แกคิดจริงๆ หรือว่าอาวุธงอกง่อยแบบนั้นจะปกป้องแกได้?” จางเปียวเย้ยหยันและฟาดดาบไปทางเฉินผิง

“ต่อให้ใช้แค่ไม้แท่งเดียวฉันก็เอาชนะแกได้” เฉินผิงหรี่ตาลงและเคลือบอาวุธด้วยพลังมังกร

ดาบที่ดูธรรมดาในตอนแรกกลับส่องแสงเจิดจ้าในวินาทีต่อมา และมันก็พุ่งพล่านไปด้วยพลัง

ฉับ! ฉับ!ฉับ!

เคร้ง!

“ปะ-เป็นไปได้ยังไง?” จางเปียวจ้องมองไปยังดาบที่หักของเขาด้วยความตกตะลึง ถึงฉันจะไม่ได้ใช้ดาบวิเศษ แต่มันก็น่าจะแข็งแกร่งกว่ามีดพร้าขึ้นสนิมของเฉินผิงเป็นพันเท่า! ถึงอย่างนั้น เขากลับหักดาบของฉันด้วยมีดพร้านั่น!

ในขณะเดียวกัน จางเปียวก็รู้ว่าเขาประเมินความสามารถของเฉินผิงต่ำไป เหตุใดเฉินผิงจึงสามารถปลดปล่อยคลื่นพลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้โดยใช้แค่มีดพร้า? อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องเป็นผู้ผสานแน่นอน! ชาวบ้านคนหนึ่งจะมาเป็นผู้ผสานได้ยังไง? เขาแข็งแกร่งพอๆ กับศิษย์คนอื่นๆ ในสำนักเลยนะ! ฉันไม่เข้าใจ! ยอดฝีมืออย่างเฉินผิงมาทำอะไรที่หมู่บ้านหิน?

“ถึงเวลาที่ฉันจะล้างแค้นให้ชาวหมู่บ้านหินแล้ว…” เฉินผิงค่อยๆ ชูมีดพร้าขึ้น และมีดนั้นก็ยิ่งส่องสว่างขึ้นไปอีก

ไม่ช้าแสงสีทองก็ปกคลุมทั่วท้องฟ้า ฉายแสงลงมายังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของจางเปียว

จางเปียวบอกชื่อสำนักของตนด้วยความหวาดกลัว โดยคิดว่าเขาจะทำให้เฉินผิงตกใจกลัวได้ “ไม่... แกจะฆ่าฉันไม่ได้... ฉันมาจากสำนักอวี้ติ้ง อาจารย์ของฉัน... เขา-”

เขากลับต้องผิดหวังเมื่อเฉินผิงไม่สนใจที่จะฟังเขา เฉินผิงเหวี่ยงมีดพร้าไปทางจางเปียวก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบด้วยซ้ำ

จางเปียวไม่รู้เลยว่าถึงจะบอกว่าอาจารย์ของเขาเป็นใครก็เปล่าประโยชน์ เขาไม่อาจทำให้เฉินผิงตกใจกลัวได้ เพราะแม้แต่อาจารย์ของเขายังต้องยำเกรงเฉินผิง

เมื่อจางเปียวสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่มีดพร้าของเฉินผิงกำลังเปล่งออกมา จางเปียวก็กระโจนและถอยกลับไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันต้องออกไปจากที่นี่! ฉันสู้เฉินผิงไม่ไหว!