หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2577

ชาวหมู่บ้านหินเริ่มกังวลเมื่อเห็นจางเปียวกำลังหลบหนี พวกเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้ถลกหนังเขาทั้งเป็น จึงไม่มีใครอยากให้เขาหนีไปได้

“เฉินผิง จางเปียวกำลังหนี!”

“จะปล่อยให้มันหนีไปไม่ได้! ฆ่ามัน!”

หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือตะโกนใส่เฉินผิง

“ไม่ต้องห่วง เขาหนีจากผมไม่รอดหรอก” เฉินผิงจ้องไปที่จางเปียวด้วยสายตาที่สงบนิ่ง และค่อยๆ เล็งมีดพร้าในมือไปที่จางเปียว

ขณะที่เฉินผิงกำลังทำเช่นนั้น ประกายแสงของใบมีดก็ทวีความรุนแรงขึ้นและปกคลุมทั่วหมู่บ้านหิน

ประกายแสงของใบมีดนั้นมหึมาจนบดขยี้จางเปียวราวกับขุนเขา

ไม่ว่าจางเปียวจะวิ่งเร็วแค่ไหน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหลบหนีจากพื้นกว้างใหญ่ที่แสงจากใบมีดปกคลุม

เมื่อสัมผัสได้ถึงแสงอันทรงพลัง จางเปียวจึงรู้ว่าเขาไม่มีทางหนี เขาจึงหยุดอยู่กับที่พร้อมด้วยสายตาดุร้าย เขาพูดว่า “แกนี่ชอบอวดดีนักใช่ไหม ไอ้เวร? แกคิดว่าจะสามารถฆ่าคนของสำนักอวี้ติ้งได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ?”

จากนั้น จางเปียวก็นำเหรียญออกมาและหยดแก่นโลหิตลงไป ทันใดนั้นเหรียญก็เริ่มเรืองแสงและสร้างเกราะป้องกันที่เหนือศีรษะของจางเปียว

ศิษย์ทุกคนในสำนักอวี้ติ้งมีเหรียญตราคุ้มภัยที่พวกเขาสามารถใช้เมื่ออันตรายจวนจะถึงตัว ในบรรดาสำนักที่เน้นการกลั่นยาเป็นหลักนั้น สำนักอวี้ติ้งคืออันดับหนึ่ง จึงไม่น่าแปลกใจที่ศิษย์ทุกคนในสำนักจะได้รับเหรียญดังกล่าว

ตูม!

แสงจากใบมีดกระทบกับโล่และมีเสียงแตกหักดังออกมา วินาทีต่อมาโล่ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และแสงของใบมีดก็หายไป

อย่างไรก็ตาม คลื่นกระแทกจากแสงระยิบระยับของใบมีดทำให้เกิดเป็นร่องเหวลึก และโค่นต้นไม้ในรอบๆ ตัวจางเปียว ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าการโจมตีนั้นทรงพลังเพียงใด

หลังจากเฉินผิงใช้กระบวนท่านั้น มีดพร้าที่เขาถืออยู่ก็หลุดออกและกลายเป็นฝุ่นผง เห็นได้ชัดว่าอาวุธธรรมดาแบบนั้นไม่อาจต้านทานพลังมังกรอันยิ่งใหญ่ได้

“นี่คือผงเสื่อมสลาย! ถ้าสัมผัสเข้ากับผิวเมื่อไหร่ ผิวของแกจะเปื่อยในทันที! ถ้าสูดเข้าไปอวัยวะก็จะเน่า!” ใบหน้าของจางเปียวเผยรอยยิ้มเยาะ สำนักอวี้ติ้งนั้นยอดเยี่ยมที่สุดในเรื่องการใช้ยาอย่างไม่ต้องสงสัย!

ในขณะเดียวกัน หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือรู้สึกเคร่งเครียดจนทั้งคู่กลั้นหายใจ เฉินผิงกำลังตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า?

“ผงเสื่อมสลาย ชื่อเท่ดีนี่!” เฉินผิงถือกิ่งไม้เอาไว้และค่อยๆ เดินออกมาจากกลุ่มควันสีแดง

จางเปียวไม่อยากจะเชื่อ เขาจ้องมองเฉินผิงและถามว่า “ได้ไง? นี่แกไม่โดนพิษได้ไง?”

“ลืมบอกไปน่ะว่าฉันก็เป็นนักกลั่นยาเหมือนกัน ที่จริงแล้ว ฉันว่าฉันเก่งกว่าพวกแกในเรื่องการกลั่นยานะ!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ฟาดกิ่งไม้ในมือทันที

เผียะ!

เสียงตบดังก้องในอากาศ และเกิดรอยยาวปรากฏขึ้นบนแก้มขวาของจางเปียว มันเริ่มบวมเป่งในทันใด

จางเปียวจับแก้มขวาของเขาและจ้องไปที่เฉินผิง หลังจากนั้นเขาก็เอาพิษทุกชนิดออกมาและโยนใส่เฉินผิง