หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2578

สุดท้ายแล้วจางเปียวก็ขว้างยาพิษทั้งหมดที่มีเข้าใส่เฉินผิง ฉันแน่ใจว่าต้องมีสักอันที่สามารถฆ่าเฉินผิงได้!

ทว่าเฉินผิงก็ไม่คิดที่จะหลบ เขากลับโจมตีเข้าใส่จางเปียวด้วยกิ่งไม้ในมือแทน

ไม่กี่นาทีต่อมา จางเปียวได้ใช้ยาพิษที่เขามีอยู่ไปจนหมด แต่เฉินผิงกลับยังคงยืนอยู่โดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น

ในทางกลับกัน เสื้อผ้าของจางเปียวกลับอยู่ในสภาพที่ขาดวิ่น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากการโจมตีของเฉินผิง

“ได้เวลาฆ่าแกแล้ว…” เฉินผิงชำเลืองมองจางเปียวที่กำลังบาดเจ็บสาหัส เขายกกิ่งไม้ขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง

ขณะนั้น จางเปียวรู้ดีว่าเฉินผิงสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายด้วยกิ่งไม้ธรรมดานี้แน่

จังหวะที่เฉินผิงกำลังจะจัดการกับจางเปียว จู้จือก็ตะโกนขึ้น “พี่เฉินผิง!”

เฉินผิงหันไปหาจู้จือ และอีกฝ่ายก็เอ่ยปากขอร้องว่า “พี่เฉินผิง ปล่อยให้ผมจัดการเขาได้มั้ยครับ? ผมอยากจะฆ่าเขาเพื่อล้างแค้นให้ชาวบ้านด้วยมือของผมเอง!”

เฉินผิงพยักหน้า ก่อนจะคว้าที่คอเสื้อยกจางเปียวขึ้นและกระโดดเข้าไปในจัตุรัสกลางหมู่บ้านหิน

จากนั้นเฉินผิงก็ได้ทำการเตะและหักขาทั้งสองข้างของจางเปียว ก็เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายหลบหนีไปได้

ณ กลางจัตุรัส จางเปียวคุกเข่าก้มหน้าลง เห็นได้ชัดว่าเขาแทบไม่เหลือความเย่อหยิ่งยโสที่เคยมีก่อนหน้าอีกแล้ว

“ฆ่ามัน! ฆ่ามันเลย!” ชาวบ้านในหมู่บ้านหินต่างตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น เพราะศพของชาวบ้านที่จางเปียวได้ทำการสังหารไปไม่กี่วันก่อนยังคงนอนอยู่รอบๆ ทั่วจัตุรัส

จู้จือรับขวานจากชาวบ้านคนหนึ่งและเดินไปตรงเข้าไปหาจางเปียว

ทันใดนั้น เหล่าซุนจ่างก็เข้ามาขวางทางจู้จือไว้และเตือนว่า “เธอจะฆ่าเขาไม่ได้นะจู้จือ หากจางเปียวถูกฆ่าโดยชาวบ้านจากหมู่บ้านหินละก็ สำนักอวี้ติ้งจะต้องตามล่าหมู่บ้านหินอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าวันนี้เฉินผิงจะฆ่าจางเปียว แต่หมู่บ้านหินของพวกเราก็ยังต้องตกอยู่ในอันตรายอยู่ดี”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น จู้จือก็ได้แต่นิ่งงัน เหล่าชาวบ้านที่เหลือต่างก็พากันเงียบและก้มหน้าลงทันที เหล่าซุนจ่างพูดถูก เราสามารถแก้แค้นและฆ่าจางเปียวได้ก็จริง แต่เขาได้รับการหนุนหลังจากสำนักอวี้ติ้ง หมู่บ้านหินไม่มีทางที่จะต่อต้านกับสำนักอวี้ติ้งได้เลย

“ฮ่าฮ่า! ฉันเป็นศิษย์ของสำนักอวี้ติ้ง ฉันมีพวกเขาคอยหนุนหลังฉันอยู่! ถ้าแกฆ่าฉันละก็ สำนักอวี้ติ้งจะต้องฆ่าล้างทุกคนในหมู่บ้านหินนี้!” ความมั่นใจของจางเปียวเพิ่มขึ้นทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของเหล่าซุนจ่าง พวกเขาไม่กล้าพอที่จะฆ่าฉันเพราะพวกเขากลัวสำนักอวี้ติ้งสินะ!

เหล่าซุนจ่างยังไม่ทันพูดจบ แต่เขารู้ถึงความหมายที่แท้จริงของเฉินผิงแล้ว

ดังนั้น เหล่าซุนจ่างจึงหลีกทางออกมาและพูดว่า “จัดการมันซะ จู้จือ!”

จู้จือรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปหาจางเปียวพร้อมกับขวานในมือ

ดวงตาของจางเปียวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขณะที่เขาจ้องมองที่ขวานของจู้จือ เขาพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เขาก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้สักนิดหรือแม้แต่จะส่งเสียงร้องก็ทำไม่ได้

"ตายซะเถอะ! เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!” จู้จือกัดฟันแน่นพร้อมด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาเหวี่ยงขวานไปที่หัวของจางเปียวอย่างไร้ความปราณี

ในวินาทีต่อมา หัวของจางเปียวขาดครึ่ง เลือดและเศษชิ้นส่วนสมองกระจัดกระจายไปทั่วพื้นทันที

“เราแก้แค้นได้แล้ว! เราแก้แค้นได้สำเร็จแล้ว!” จู้จือตะโกนพร้อมกับโบกขวานขึ้นไปในอากาศ

ชาวบ้านในหมู่บ้านหินต่างส่งเสียงโห่ร้องออกมา บางคนถึงกับระบายความโกรธใส่ศพของจางเปียว