หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2579

ขณะเดียวกัน ณ สำนักอวี้ติ้ง อู๋เฟยอวี่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าอาจารย์ของเขานามว่าหูอี้เซียว ด้วยความรู้สึกผิดจึงทำให้ขาของอู๋เฟยอวี่สั่นเล็กน้อย

“แกกำลังบอกว่าจางเปียวได้หญ้ากระเรียนเซียนมาแล้ว เขาจะกลับมาพร้อมกับมันในอีกสองวันอย่างนั้นรึ?” หูอี้เซียวถาม

"ครับ ท่านอาจารย์ เนื่องจากท่านขอพบผมเป็นการด่วน ผมจึงไม่ได้พบกับจางเปียวก่อน แต่จางเปียวบอกกับผมว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับหญ้ากระเรียนเซียนในอีกสามวันข้างหน้าครับ!” อู๋เฟยอวี่จำต้องโกหกเพราะเขาไม่กล้าบอกอาจารย์ของเขาว่ามีคนอื่นได้เอาหญ้ากระเรียนเซียนไปแล้ว ถ้าฉันบอกความจริงกับอาจารย์ไปละก็เขาจะต้องลงโทษฉันแน่นอน!

หูอี้เซียวมองดูศิษย์ของเขา จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมาดังลั่น ความรู้สึกสังหรณ์ใจของอู๋เฟยอวี่เพิ่มขึ้นทันทีที่เห็นหูอี้เซียวหัวเราะ

เพี้ยะ!

รอยยิ้มบนใบหน้าของหูอี้เซียวหายไปในทันใด มันถูกแทนที่ด้วยท่าทางเคร่งเครียดขณะที่เขาตบไปที่หน้าของอู๋เฟยอวี่อย่างแรง

“แกกล้าดียังไงมาโกหกฉัน ที่ว่ามีคนอื่นเอาหญ้ากระเรียนเซียนไปนั้นเป็นความจริงใช่มั้ย?” หูอี้เซียวตะคอก

อู๋เฟยอวี่ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ เขาถามด้วยความงุนงงว่า “อาจารย์ ท่านรู้เรื่องนี้ได้ยังไงครับ?”

"ยังไงนะเหรอ? เพราะฉันเห็นมันด้วยตาของฉันเองไง! อันที่จริง ฉันเห็นหญ้ากระเรียนเซียนถูกสร้างเป็นเม็ดยาต่อหน้าต่อตาฉันด้วยซ้ำ! พวกแกสองคนงี่เง่าที่สุด! แกไม่สามารถเอาหญ้ากระเรียนเซียนกลับมาได้! ไร้ประโยชน์จริงๆ! แกมันไร้ค่าสำหรับฉัน!” หูอี้เซียวเดือดดาลอย่างที่สุด เขาแทบอยากจะฆ่าอู๋เฟยอวี่ให้ตายตรงนั้น ฉันคงไม่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้เดิมพันถ้าเฉินผิงไม่ได้หญ้ากระเรียนเซียนไป ฉันถึงกับต้องคุกเข่าต่อหน้ามัน!

“อาจารย์... มะ-มันเป็นความผิดของผมเอง... ผะ-ผมขอโทษครับ...” อู๋เฟยอวี่คุกเข่าต่อหน้าหูอี้เซียวและให้คำมั่นว่า “ไม่ต้องห่วงครับอาจารย์ เรารู้ที่อยู่ของชายผู้เก็บเอาสมุนไพรลึกลับแล้ว เมื่อเขากลับมาที่หมู่บ้าน จางเปียวจะเข้าจับกุมตัวเขาทันที เขาไม่ควรฉกชิงของของสำนักอวี้ติ้งไป! ชายผู้นั้นสมควรตาย!”

อู๋เฟยอวี่คิดว่าจางเปียวมีความสามารถมากพอที่จะเอาชนะเฉินผิง

หูอี้เซียวรู้ดีว่ายี่เหอไม่มีทางเคารพชายหนุ่มผู้นี้โดยไม่มีเหตุผล ระดับการบำเพ็ญญาณของเฉินผิงนั้นไม่สูงส่งแต่เขากลับได้รับความเคารพจากราชายี่เหอ แน่นอนว่าเฉินผิงจะต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา

หลังจากที่อู๋เฟยอวี่จากไป หูอี้เซียวมองออกไปนอกหน้าต่างและครุ่นคิดอย่างหนัก

“เจ้าหมอนั่นมีราชายี่เหอคอยหนุนหลังอยู่ ถ้าฉันต้องการโจมตีเขา ฉันเองก็จำเป็นต้องมีกำลังเสริม” หูอี้เซียวขมวดคิ้วพร้อมพึมพำกับตัวเอง

ครู่ต่อมา สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงและร้องตะโกนเรียก “เด็กๆ!”

“มีอะไรให้รับใช้ครับ ท่านอาจารย์” ศิษย์คนหนึ่งของสำนักอวี้ติ้งเดินเข้ามาในห้อง

“เตรียมรถม้าให้พร้อม ฉันจะไปนครหมิงลี่!” หูอี้เซียวสั่ง