“พ่อแม่คะ หนูรินเหล้าให้พวกท่านนะคะ เหล้านี้ราคาแพง ถ้าไม่ใช่หลี่เหลยของหนู จะมีโอกาสดื่มเหล้าเหมาไถรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่นแบบนี้ได้ยังไง!”
เฉินจยาเหยากล่าวพร้อมกับเปิดขวดเหล้า จากนั้นก็รินเหล้าให้หลี่ชูเจินกับเฉินเป่าเฉียงจนเต็มแก้ว
“พี่ครับ ให้ผมชิมสักแก้วสิ ผมก็ไม่เคยดื่มเหมือนกันนะ!”
เฉินจื๋อรีบยกแก้วเหล้าขึ้นมา พลันกล่าวกับเฉินจยาเหยาด้วยใบหน้าที่หัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ถอยไปทางนั้นเลย เด็กจะดื่มเหล้าได้ยังไง!”
เฉินจยาเหยาถลึงตาใส่เฉินจื๋ออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็รินเหล้าให้หลี่เหลยกับตัวเองจนเต็มแก้ว!
“พี่เขย พี่จัดการพี่สาวผมหน่อยสิ...”
เฉินจื๋อใช้สายตาอ้อนวอนมองไปยังหลี่เหลย!
“ฮ่าฮ่าฮ่า...” หลี่เหลยหัวเราะ “รินให้เสี่ยวจื๋อสักแก้วเถอะ ถ้าดื่มเหล้านี้หมดแล้วก็จะไม่มีให้ดื่มแล้วนะ หลังจากนี้ไปก็อาจจะไม่ผลิตแล้ว!”
“ขอบคุณครับพี่เขย!” เมื่อเฉินจื๋อได้ยินแบบนั้น เขาก็ดีใจจนหยิบขวดเหล้ามารินด้วยตัวเอง!
ครอบครัวของเฉินเป่าเฉียงทั้งห้าคนรินเหล้าเหมาไถจนเต็มแก้ว มีเพียงครอบครัวของเฉินผิงเท่านั้นที่ไม่ได้รินให้!
ถังหงอิงยังพูดง่าย ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ดื่มเหล้า ส่วนเฉินผิงในเวลานี้ก็ใจลอยไปเสียแล้ว!
มีเพียงเฉินเป่ากั๋วเท่านั้นที่เอาแต่เลียริมฝีปาก เขารู้สึกอยากดื่มตั้งนานแล้ว แต่เหล้านี้ส่งมาให้หลี่เหลย ถึงแม้เฉินเป่ากั๋วจะอยากดื่ม แต่ถ้าเขาไม่รินให้ ก็ไม่อาจเอามาได้โดยตรง!
เมื่อเห็นท่าทางของเฉินเป่ากั๋ว ทุกคนในครอบครัวของเฉินเป่าเฉียงก็ปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมาเล็กน้อย
“เฉินจื๋อ รีบรินเหล้าให้คุณลุงของลูกสักหน่อยสิ ถึงแม้ว่าหลินเทียนหู่จะส่งเหล้านี้มาให้พี่เขยของลูก แต่อาหารมื้อนี้คุณลุงของลูกเป็นคนเลี้ยง ดังนั้นต้องให้เขาชิมด้วย!”
หลี่ชูเจินหันไปเลิกคิ้วให้กับเฉินจื๋อ จากนั้นก็กล่าวคำพูดที่แฝงความหมายบางอย่าง
“เข้าใจแล้วครับ! เฉินจื๋อยกขวดเหล้าขึ้นและกล่าวกับเฉินเป่ากั๋วว่า “คุณลุงครับ ผมจะรินเหล้าให้สักหน่อยนะครับ ถ้าคราวนี้คุณลุงไม่ได้ดื่ม เกรงว่าจะไม่ได้ดื่มไปตลอดชีวิต!”
ตอนแรกเฉินเป่ากั๋วไม่อยากดื่มของที่คนอื่นส่งให้ แต่กลิ่นหอมของเหล้านั้นช่างเข้มข้น เฉินเป่ากั๋วทนไม่ไหว จึงยกแก้วยื่นออกไปทันที!
เมื่อเฉินจื๋อเห็นแบบนั้น เขาจึงยกมุมปากขึ้น พลันรินเหล้าลงในแก้วของเฉินเป่ากั๋วสองสามหยด!
“เหล้านี้แพงมาก สองสามหยดนี้น่าจะพันหยวนขึ้นไป คุณลุงแค่ชิมก็พอแล้ว!”
เมื่อเฉินจื๋อพูดจบ เขาก็วางขวดเหล้าลง!
เมื่อเห็นเหล้าหยดน้อยที่น่าสงสารภายในแก้วเหล้า เฉินเป่ากั๋วจึงอ้าปากและดื่มมันเข้าไปในที่สุด ถึงขนาดขบคิดถึงรสชาติอยู่สักพัก!
สมแล้วที่เป็นเหล้าเหมาไถรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น กลิ่นเหล้าหอมหวนสุดๆ!
“ฮ่าฮ่าฮ่า...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...