ด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะพบเฉินผิง เหล่าโปจึงตะโกนสุดเสียงว่า “ที่นี่ไม่มีผู้ฝึกฝนวิชามารอีกแล้ว! รัศมีมารนั่นมาจากฉันเอง!”
ฉีเต้าจางไม่พูดอะไรและมองไปที่นักบวชที่อยู่ข้างหลังเขา นักบวชคนนั้นหยิบขวดที่ทำจากหยกยร่วนยวี่ออกมาแล้วชี้ไปที่เหล่าโป ปรากฏเป็นแสงสีทองออกมาจากขวดและส่องไปที่เหล่าโปก่อนที่แสงนั่นจะดูดเธอเข้าไปในขวดทันที
อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นฉีเต้าจางจับผู้ฝึกฝนวิชามารที่พวกเขาพบ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปริปาก
“เจ้าอาวาสฉีเต้าจางครับ ต้องมีผู้ฝึกฝนวิชามารมากกว่านี้ในหมู่บ้านนี้ ท่านต้องหาพวกมันให้เจอ!” เนี่ยเหิงกล่าวว่า
ขณะที่พวกเขาเชื่อมั่นว่าเฉินผิงเป็นผู้ฝึกฝนวิชามาร เขาจึงหวังว่าฉีเต้าจางจะให้ความช่วยเหลือในการจับตัวเฉินผิง
ฉีเต้าจางพยักหน้าและโบกมือเบาๆ ในอากาศ ก็ปรากฏแสงสีขาวที่อ่อนโยนปกคลุมท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านหิน
แสงสีขาวส่องลงมายังเหล่าชาวบ้าน มันได้สร้างความรู้สึกผ่อนคลายผ่านร่างของพวกเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...