หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2585

ด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะพบเฉินผิง เหล่าโปจึงตะโกนสุดเสียงว่า “ที่นี่ไม่มีผู้ฝึกฝนวิชามารอีกแล้ว! รัศมีมารนั่นมาจากฉันเอง!”

ฉีเต้าจางไม่พูดอะไรและมองไปที่นักบวชที่อยู่ข้างหลังเขา นักบวชคนนั้นหยิบขวดที่ทำจากหยกยร่วนยวี่ออกมาแล้วชี้ไปที่เหล่าโป ปรากฏเป็นแสงสีทองออกมาจากขวดและส่องไปที่เหล่าโปก่อนที่แสงนั่นจะดูดเธอเข้าไปในขวดทันที

อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นฉีเต้าจางจับผู้ฝึกฝนวิชามารที่พวกเขาพบ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปริปาก

“เจ้าอาวาสฉีเต้าจางครับ ต้องมีผู้ฝึกฝนวิชามารมากกว่านี้ในหมู่บ้านนี้ ท่านต้องหาพวกมันให้เจอ!” เนี่ยเหิงกล่าวว่า

ขณะที่พวกเขาเชื่อมั่นว่าเฉินผิงเป็นผู้ฝึกฝนวิชามาร เขาจึงหวังว่าฉีเต้าจางจะให้ความช่วยเหลือในการจับตัวเฉินผิง

ฉีเต้าจางพยักหน้าและโบกมือเบาๆ ในอากาศ ก็ปรากฏแสงสีขาวที่อ่อนโยนปกคลุมท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านหิน

แสงสีขาวส่องลงมายังเหล่าชาวบ้าน มันได้สร้างความรู้สึกผ่อนคลายผ่านร่างของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม ถ้าแสงนั้นได้สัมผัสกับผู้ฝึกฝนวิชามาร มันจะทำให้พวกเขาเจ็บปวดและทรมาน แสงจะกะพริบอยู่รอบตัวพวกเขา ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีทางที่จะปิดบังตัวตนที่เป็นผู้ฝึกฝนวิชามารของตัวเองได้

เมื่อแสงส่องผ่านหลังคาและสัมผัสที่หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือ พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นไปทั่วทั้งร่างกาย

ทางด้านเฉินผิงที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ก็ไม่แสดงอาการตอบสนองเมื่อแสงส่องมากระทบที่เขา เห็นได้ชัดว่าพลังภายในร่างกายของเขากำลังดูดซับแสงสีขาวเอาไว้

เพียงไม่นานฉีเต้าจางก็ดึงมือของเขากลับมาและพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ไม่มีผู้ฝึกฝนวิชามารอีกแล้วในหมู่บ้านหิน แต่ฉันแน่ใจว่ารัศมีมารไม่ได้มาจากหญิงชราคนนั้น ดูเหมือนว่าเขากำลังหลบซ่อนตัวเพราะเขารู้ว่าผู้คนจะตามล่าเขาหลังจากที่เขาเปิดเผยตัว เขาคงทิ้งหญิงชราคนนี้ไว้ที่นี่เพื่อช่วยรับเคราะห์แทน สุดท้ายแล้วฉันคิดว่าฉันจะสามารถจับผู้ฝึกฝนวิชามารที่ทรงพลังได้ แต่ความพยายามของฉันก็เปล่าประโยชน์...”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่และเตรียมตัวออกจากหมู่บ้าน

“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ? เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเฉินผิงอยู่ที่ไหน ถ้าพวกชาวบ้านเหล่านั้นตั้งใจช่วยกันซ่อนตัวเขาไว้! แถมตอนนี้เราไม่ได้รับอนุญาตให้ทำร้ายพวกเขาอีก เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะ!” เนี่ยเหิงพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ? เราจะกลับสำนักไปทั้งแบบนี้นะเหรอ? อาจารย์ต้องโกรธพวกเราแน่ๆ ถ้าเราจับตัวเฉินผิงไม่สำเร็จ!” อู๋เฟยอวี่กล่าวอย่างกระวนกระวายใจ

“ฉันมีวิธี เจ้าอาวาสฉีเต้าจางบอกว่าเราไม่ได้รับอนุญาตให้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ แต่เขาไม่ได้บอกนี่ว่าให้คนอื่นฆ่าพวกเขา นายคิดว่าใครมีความแค้นกับหมู่บ้านหินบ้างล่ะ?” เนี่ยเหิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“หมู่บ้านต้าชิง?”

"ถูกต้อง เราจะไปที่หมู่บ้านต้าชิงและให้พวกเขาฆ่าชาวบ้านของหมู่บ้านหิน ด้วยวิธีนี้ มือของเราก็ไม่จำเป็นต้องเปื้อนเลือด เฉินผิงจะต้องออกมาจากที่ซ่อนเพื่อปกป้องพวกเขาอย่างแน่นอน!” เนี่ยเหิงพูดด้วยสายตาที่ชั่วร้าย จากนั้นพวกเขาก็เดินทางไปยังหมู่บ้านต้าชิง