หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2590

สถานะของพลังดังกล่าวนั้นทรงพลังยิ่งกว่าพลังใดๆ ที่เขาเคยสัมผัสมา ในขณะนั้นจิตใจของเฉินผิงมีแต่พลังสามเผ่าพันธุ์

มันเป็นพลังของทั้งสามเผ่าพันธุ์ที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่ง แม้ว่าเฉินผิงจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับพลังสามเผ่าพันธุ์ไม่มากนัก แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นพลังที่มีอานุภาพมาก

ขณะที่เฉินผิงยังคงงุนงงพร้อมด้วยความตกใจ จู่ๆ เขาก็ตั้งสติได้เพราะด้วยเสียงการรบราฆ่าฟันที่ดังมาจากข้างนอก “ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น หยุ่นเอ๋อร์?”

“มีคนจากหมู่บ้านต้าชิงมาที่นี่ พี่เฉินผิง พวกเขาพังประตูหมู่บ้านเข้ามาและกำลังฆ่าล้างทุกคน” จู้จือพูดอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รีบวิ่งออกไปทันที แต่หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือกลับรั้งเขาไว้

"เหล่าซุนจ่างสั่งให้เราพาพี่หนีออกไปผ่านทางเส้นทางลับ อย่าออกไปเลยนะครับ พวกมันมาที่นี่ก็เพราะต้องการตัวพี่ ถ้าขืนพี่ออกไปพี่จะต้องตายแน่ๆ คนจากสำนักอวี้ติ้งก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาเป็นคนสั่งให้ชาวบ้านของหมู่บ้านต้าชิงมาโจมตีพวกเรา” จู้จือบอกเฉินผิง

เฉินผิงโกรธทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ตอนนี้พละกำลังของเขาฟื้นคืนมาเต็มที่และบรรลุเข้าสู่ระดับผู้จำแลงขั้นแปดแล้ว นั่นทำให้เขาก็ไม่กลัวอู๋เฟยอวี่อีกแล้ว

“ทั้งสองคนวางใจได้ ฉันได้พลังของฉันกลับคืนมาแล้ว ฉันไม่กลัวพวกมันอีกต่อไปแล้ว”

เฉินผิงดันหยุ่นเอ๋อร์และจู้จือให้หลบไปด้านข้างก่อนจะเดินออกไป

ทันทีที่เขาเดินออกมาข้างนอก เขาก็ได้พบกองเลือดมากมายอยู่เบื้องหน้า โดยมีชาวบ้านของหมู่บ้านหินจำนวนมากกำลังนอนจมกองเลือดอยู่

เหล่าซุนจ่างยังคงยืนหยัดอยู่พร้อมกับกลุ่มผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ

เฉินผิงมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า น้ำตานองเต็มดวงตาของเขาก่อนจะกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยเลือดแห่งความโกรธแค้น

รัศมีสังหารปกคลุมไปทั่วทั้งหมู่บ้านหิน ท้องฟ้าพลันมืดลงและลมแรงก็เริ่มส่งเสียงหวีดหวิว

เหล่าผู้บุกรุกตกใจกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน พวกเขาได้แต่ตัวแข็งทื่อและอ้าปากค้างขณะมองไปยังท้องฟ้าที่มืดสลัว

เฉินผิงก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ ทีละก้าว ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงและมีหมอกสีดำปกคลุมไปทั่วร่าง

เซี่ยยู่คุนถูกบังคับให้คุกเข่าลงด้วยแรงกดจนกระดูกสะบ้าแตกทันที

เขามองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ ถ้าเขารู้ เขาคงไม่รับปากว่าจะช่วยอู๋เฟยอวี่

แต่มันสายเกินไปเสียแล้วที่จะมานึกเสียใจเอาตอนนี้

“เฉินผิงอยู่ที่นี่” อู๋เฟยอวี่อุทาน จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นและร่อนลงที่หมู่บ้านหินพร้อมกับเนี่ยเหิง

ดวงตาของเซี่ยยู่คุนส่องประกายแห่งความหวังเมื่อเห็นอู๋เฟยอวี่มาถึง “ช่วยฉันด้วย คุณอู๋!” เซี่ยยู่คุนอ้อนวอนในขณะที่เขาปฏิบัติตามคำสั่งของอู๋เฟยอวี่

แต่ทว่าอู๋เฟยอวี่กลับไม่สนใจใยดีหรือแม้แต่จะชำเลืองมองเซี่ยยู่คุน เขาเพียงแค่โบกมือเบา หัวของเซี่ยยู่คุนก็ระเบิดออกจนตายก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงกับพื้น

เซี่ยยู่คุนไม่มีประโยชน์ใดๆ กับอู๋เฟยอวี่แล้ว คนไร้ค่าเช่นเขาสมควรตาย