หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2591

เฉินผิงยืนเผชิญหน้าอยู่ตรงข้ามกับอู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงผู้ซึ่งระเบิดรัศมีพลังออกมา

พวกเขากำอาวุธแน่น และได้ตระหนักว่ารัศมีของเฉินผิงได้เปลี่ยนไปแล้ว

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากที่เคยเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ในตอนนี้เฉินผิงได้ก้าวขึ้นสู่ระดับเดียวกับพวกเขาเสียแล้ว

“แกเองก็เป็นผู้จำแลงเหมือนกัน กลับเอาแต่หลบซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางไอ้พวกชนชั้นต่ำเหล่านี้” อู๋เฟยอวี่พูดหยั่งเชิงเฉินผิง

“พวกชนชั้นต่ำที่แกพูดถึงต่างก็มีเลือดเนื้อเหมือนกับพวกแก วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่าแกเองที่เป็นคนชั้นต่ำอย่างที่แกพูด” เฉินผิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหารอันเยือกเย็นของเฉินผิง อู๋เฟยอวี่ก็ไม่กล้าพูดต่อ

เนี่ยเหิงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว “ถ้างั้น แกคือเฉินผิงสินะ? ฉันเป็นศิษย์คนโตของสำนักอวี้ติ้งชื่อว่าเนี่ยเหิง ฉันคิดว่าเราคงมีเรื่องเข้าใจผิดกัน ทำไมแกไม่ไปที่สำนักอวี้ติ้งกับเราล่ะ? ฉันแน่ใจว่าอาจารย์ของฉันจะยอมรับแกเป็นศิษย์ของเขาตามระดับการบำเพ็ญญาณของแก การเป็นศิษย์ของสำนักอวี้ติ้งถือเป็นเกียรติที่ไม่มีใครเทียบได้ มันดีกว่าการทำตัวเป็นมิตรกับชาวบ้านพวกนี้เป็นไหนๆ”

เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีและพลังของเฉินผิงแล้ว เนี่ยเหิงจึงมีความคิดที่จะดึงเขามาเป็นพวก

มันแทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถบรรลุไปถึงระดับผู้จำแลงขั้นแปดในหมู่บ้านที่ยากจนบนภูเขาเช่นนี้

เนี่ยเหิงระมัดระวังภูมิหลังและพลังของเฉินผิง

“ศิษย์ของสำนักอวี้ติ้งงั้นเหรอ?” เฉินผิงยิ้ม “ต่อให้อาจารย์ของแกจะมาที่นี่ เขาก็สมควรคุกเข่าต่อหน้าฉันเท่านั้น ลองถามเขาดูสิว่ากล้ารับฉันเป็นศิษย์ของเขาหรือเปล่า”

“แกกล้าดียังไงมาพูดจาโอหังและไม่ให้เกียรติอาจารย์ของฉันแบบนี้! แม้แต่บรรดาราชาที่นี่ก็ยังให้ความเคารพต่ออาจารย์ของฉัน แกกำลังแส่หาเรื่องตายแล้วที่มาพูดจาดูถูกเขา ไอ้สารเลว!” อู๋เฟยอวี่ตะคอก

พวกเขาไม่รู้ว่าหูอี้เซียวอาจารย์ของพวกเขาได้คุกเข่าต่อหน้าเฉินผิงแล้วจริงๆ

รัศมีสังหารอันรุนแรงพร้อมด้วยกลิ่นคาวเลือดปะทุออกมาจากร่างกายตัวเฉินผิงเข้าปกคลุมอู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงไว้

ชาวบ้านของหมู่บ้านหินคงไม่ล้มตายไปเป็นจำนวนมากขนาดนี้หากไม่ใช่เพราะสองคนนี้!

เฉินผิงตั้งใจแน่วแน่ที่จะล้างแค้นพวกเขา

“มันคุ้มแล้วหรือไงที่คิดจะเป็นศัตรูกับสำนักอวี้ติ้ง เพื่อผลประโยชน์ของไอ้พวกชนชั้นต่ำแค่กลุ่มหนึ่งเนี่ยนะ เฉินผิง?” เนี่ยเหิงถาม

“แกเรียกพวกเขาว่าชนชั้นต่ำเพียงเพราะพวกเขาไม่มีอำนาจเท่าพวกแกอย่างนั้นรึ?” ดวงตาของเฉินผิงกลายเป็นความเย็นชา

“ในอาณาจักรนิรันดร์มันก็เป็นแบบนี้แหละ ผู้ที่แข็งแกร่งย่อมมีอำนาจสูงสุด ผู้ที่ไม่แข็งแกร่งพอก็จะเป็นเพียงแค่แมลงที่สามารถถูกกำจัดทิ้งได้ตามต้องการ นี่คือกฎของอาณาจักรนิรันดร์ พวกมันควรสร้างความเข้มแข็งให้ตัวเองหากไม่อยากเป็นชนชั้นต่ำแบบนี้ ไม่มีใครบังคับให้พวกมันหรอกนะ พวกมันแข็งแกร่งไม่พอเอง” เนี่ยเหิงโต้แย้งโดยรู้สึกว่าประเด็นของเขาถูกต้อง