หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2592

เฉินผิงยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเนี่ยเหิง

“ในโลกนี้มีทั้งผู้ที่แข็งแกร่งและผู้ที่อ่อนแอ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะคาดหวังให้ทุกคนแข็งแกร่ง สถานะผู้จำแลงของแกไม่ได้ให้ความแข็งแกร่งกับแกโดยอัตโนมัติ ในสายตาของผู้ฝึกบำเพ็ญญาณที่แท้จริง แกไม่มีความสำคัญใดๆ สักนิด ฉันสามารถฆ่าพวกแกทั้งคู่ได้อย่างง่ายดาย สำหรับฉันแล้ว พวกแกไม่ต่างอะไรกับแมลงที่ไร้ค่าเท่านั้น นั่นไม่เท่ากับว่าพวกแกทั้งสองคนเป็นชนชั้นต่ำเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ?”

“เฉินผิง ทั้งแกและฉันต่างก็อยู่ในระดับเดียวกัน แกกล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง? ในเมื่อแกไม่ฟังฉัน ในวันนี้แกก็จงพบกับความพินาศซะเถอะ”

เนี่ยเหิงปฏิเสธที่จะเสียเวลากับเฉินผิงอีกแล้ว รัศมีสังหารเริ่มก่อตัวขึ้นจากร่างกายของเขา

เขาตั้งใจที่จะโน้มน้าวให้เฉินผิงเข้าร่วมกับสำนักอวี้ติ้งเพราะไม่อยากสิ้นเปลืองแรงโดยไม่จำเป็น แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะดื้อรั้นขนาดนี้

เนื่องจากเฉินผิงไม่ยอมฟัง เขาจึงทำได้เพียงใช้กำลังเท่านั้น

“เดี๋ยวแกจะได้รู้ว่าใครกันแน่จะต้องพบกับความพินาศในวันนี้!”

เฉินผิงคำรามพร้อมกับยื่นมือขวาออกไป กระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้น

กระบี่เปล่งรัศมีพลังที่เยือกเย็นออกมา แม้ว่าวิญญาณกระบี่จงหลี่จะได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถแยกออกจากกระบี่ได้ แต่รัศมีพลังของวิญญาณกระบี่จงหลี่เพียงอย่างเดียวก็เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นถึงความมหัศจรรย์ของมัน!

“ไม่แปลกใจเลยที่อาจารย์ต้องการให้เราพาตัวเขากลับไปเป็นๆ ดูเหมือนว่าแกจะมีของวิเศษไม่น้อยเลยนะ” เนี่ยเหิงพูดขึ้น จากนั้นเขาก็บุกเข้าโจมตี

เมื่อเห็นเช่นนั้น อู๋เฟยอวี่ก็เคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน ทั้งคู่รวมพลังกันเข้าโจมตีเฉินผิง

เหล่าซุนจ่าง หยุ่นเอ๋อร์ และคนอื่นๆ ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจเมื่อได้เห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า อย่างไรก็ตาม ความไม่สบายใจของพวกเขาก็ไม่มีความหมาย การต่อสู้ในระดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถเข้าแทรกแซงได้

จริงๆ แล้ว หากพวกเขาเข้าใกล้มากกว่านี้ พวกเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บได้

"ดี!" เฉินผิงกระโดดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับกระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขา

ดาบของเนี่ยเหิงสั่นระรัวก่อนที่มันจะเปล่งแสงออกมาเข้าปกคลุมร่างกายของเฉินผิงเอาไว้ทั้งหมด

พื้นดินสั่นสะเทือน พร้อมกับกลุ่มควันที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงยิ่งประหลาดใจ เฉินผิงยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม ตรงกันข้าม พวกเขาทั้งสองกลับถูกบังคับให้ล่าถอยจากแรงประทะการโจมตีของเฉินผิง

อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงเหนื่อยหอบอย่างหนักขณะที่พวกเขาจ้องมองเฉินผิงด้วยความไม่เชื่อสายตา

“ปะ-เป็นไปได้ยังไงกัน?”

ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ

พวกเขาคิดว่าจะสามารถจับตัวเฉินผิงซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับพวกเขาได้สำเร็จ หากทั้งสองผนึกกำลังกันและใช้พลังทั้งหมดที่มี

พวกเขาประหลาดใจเมื่อเห็นเฉินผิงสามารถเบี่ยนเบนการโจมตีของพวกเขาได้อย่างง่ายดายด้วยกระบี่ของเขาเท่านั้น โดยที่เฉินผิงไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย