เมื่อเห็นเฉินผิงเดินออกมาจากควันพิษสีขาว หัวใจของพวกเขาก็รู้สึกราวกับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“อะไรวะเนี่ย? เกิดอะไรขึ้น?"
อู๋เฟยอวี่มองเนี่ยเหิงอย่างไม่เชื่อสายตา ยาพิษนั่นเป็นดั่งสัญลักษณ์สำคัญของสำนักอวี้ติ้ง และมันไม่เคยถูกมอบให้กับลูกศิษย์ทั่วไป
เนี่ยเหิงได้ครอบครองมันเพราะเขามีสถานะเป็นถึงศิษย์คนโตของสำนัก พวกเขาไม่คิดเลยว่าพิษนั่นจะไม่ได้ผล
เนี่ยเหิงดูสับสนและถึงกับพูดไม่ออก
พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าหูอี้เซียวผู้เป็นอาจารย์ของพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิงในด้านวิชากลั่นยา พิษต่างๆ ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ต่อสภาพร่างกายของเฉินผิงได้ พิษแต่ละชนิดที่เข้าสู่ร่างกายของเขาจะได้รับการสกัดออกด้วยพลังจิตตวิสุทธิ
เมื่อมองไปยังคนทั้งสองที่กำลังสับสน เฉินผิงก็เผยรอยยิ้มอันแสนเย็นชาออกมา “ฉันเหนือกว่าพวกแกทั้งสองในด้านวิชาดาบ และอาจารย์ของแกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันในด้านวิชากลั่นยา แกคิดจริงๆ เหรอว่าพิษกระจอกๆ ของแกจะทำอะไรฉันได้?”
เพียงแค่ชั่วพริบตา เฉินผิงก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเนี่ยเหิงและอู๋เฟยอวี่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...