หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2595

“ไม่ว่าแกจะกินยาอะไรเข้าไป ยังไงแกก็ต้องถึงวาระอยู่ดีในวันนี้!”

“เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน!” เนี่ยเหิงตอบกลับ

เขามองอู๋เฟยอวี่ ด้วยพละกำลังที่เพิ่มขึ้น ทั้งสองพุ่งเข้าหาเฉินผิงอีกครั้ง

“เอาล่ะ เข้ามาเลย!”

เฉินผิงเคลื่อนที่ขึ้นไปในอากาศ โดยใช้กลยุทธ์การต่อสู้สามทางกับพวกเขา

เฉินผิงยังคงสงบนิ่งและต่อสู้ต่อพร้อมกับพาพวกเขาไปยังภูเขานอกหมู่บ้านหิน

เฉินผิงดูไม่รีบร้อนที่จะเอาชนะคนทั้งสอง และดูเหมือนว่าจะถือว่าพวกเขาเป็นเพียงคู่ฝึกซ้อมเท่านั้น

เฉินผิงเพิ่งได้รับพลังสามเผ่าพันธุ์มา นี่เป็นเวลาที่ดีที่เขาจะทำความคุ้นเคยกับการทดสอบพลังดังกล่าวโดยใช้มันกับอู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิง

การโจมตีของเฉินผิงรุนแรงกว่าเมื่อก่อนมาก

ภูเขาสั่นสะเทือน ก้อนหินขนาดมหึมาแตกเป็นเสี่ยงๆ และต้นไม้บริเวณโดยรอบก็พังทลายลง ภาพที่ปรากฏชวนให้นึกถึงวันโลกาวินาศ

เหล่าซุนจ่างและคนอื่นๆ ได้แต่มองดูอย่างเงียบๆ พวกเขาทำได้เพียงสวดอ้อนวอนขอให้เฉินผิงปลอดภัยเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้

ประมาณสิบนาทีต่อมา ภูเขาที่มีความสูงหลายร้อยเมตรในตอนแรก ได้พลังทลายหายไปจนความสูงลดลงหลายสิบเมตรจากการต่อสู้ที่ดุเดือด

“พวกแกมีแค่นี้เองเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันก็จะเลิกเล่นกับพวกแกแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็นหลังจากส่งพวกเขาลอยออกไปด้วยหมัดเดียว

แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น แต่เฉินผิงก็พบว่าพวกเขายังอ่อนแออยู่ดี เขาไม่ต้องการเสียเวลากับคนทั้งสองไปมากกว่านี้อีกแล้ว

อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงมองไปที่เฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา แม้จะมีพลังเพิ่มขึ้น แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะชายคนนี้ได้

เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

แกร๊ง!

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเฉินผิงสามารถฆ่าพวกเขาได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ

อู๋เฟยอวี่ใกล้จะสติแตก เขาอ้อนวอนออกมาด้วยความสิ้นหวังและไม่อยากตาย “ฉะ-เฉินผิง ระหว่างพวกเราไม่มีความเกลียดชังต่อกัน ฉันยอมคุกเข่าต่อหน้านายก็ได้ ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ”

“อู๋เฟยอวี่ นายกำลังพูดบ้าอะไร? นายเป็นศิษย์สำนักอวี้ติ้งนะ นายพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกัน? นายกำลังทำให้พวกเราขายหน้านะ ถ้าอาจารย์รู้เรื่องนี้เข้า เขาจะต้องถลกหนังของนายออกมาทั้งเป็นอย่างแน่นอน!” เนี่ยเหิงพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อได้ยินว่าอู๋เฟยอวี่ยอมคุกเข่าและขอให้เฉินผิงไว้ชีวิตเขา

อนิจจา เขาไม่รู้เลยว่าอาจารย์ของพวกเขาก็เคยคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิงเช่นกัน

แทนที่จะตอบอู๋เฟยอวี่ เฉินผิงกลับยืนนิ่งอยู่แบบนั้นและจ้องมองพวกเขาอย่างว่างเปล่า ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่คนทั้งสองอีกต่อไป

ขณะที่เฉินผิงยังคงนิ่งเงียบ อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงต่างมองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะค่อยๆ ถอยออกจากที่ตรงนั้น

นี่เป็นโอกาสดีที่จะโจมตีเฉินผิง แต่พวกเขากลับไม่กล้าที่จะทำเช่นนั้นอีกแล้ว

หลังจากถอยห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตรและมองดูจนแน่ใจแล้วว่าเฉินผิงไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีพวกเขา พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีออกจากที่เกิดเหตุ