เหรียญตราคุ้มภัยทั้งสองชิ้นส่องแสงออกมาเป็นชั้นของเกราะป้องกันคนทั้งสอง จากนั้นชายทั้งสองก็รู้สึกมีพลังที่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
อนิจจา ก่อนที่พวกเขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาก็พบว่าโล่ของเหรียญตราคุ้มภัยของพวกเขากำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อถูกโจมตีโดยดาบบิน
ชายทั้งสองตกตะลึง เหรียญตราคุ้มภัยคือไพ่ตายสุดท้ายของพวกเขา แต่ทว่ามันก็บอบบางไม่ต่างจากกระดาษที่เปียกน้ำแผ่นหนึ่งเมื่อต้องมาเจอกับเฉินผิง
“อ๊าก!”
แขนอีกข้างของอู๋เฟยอวี่ถูกตัดขาด ขณะที่ขาของเขาก็ถูกฟันเข้าไปอีกหลายครั้ง เขาทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง
ด้านเนี่ยเหิงเองก็พบกับผลลัพธ์ที่ไม่ต่างกัน กระดูกแขนขาของเขาถูกทำลายจนหมดสิ้น ร่างของเขาโชกไปด้วยเลือด
เพียงชั่วพริบตา เฉินผิงก็หายตัวไปอีกครั้งก่อนจะปรากฏตัวอยู่เหนือคนทั้งสอง เฉินผิงมองดูพวกเขาจากด้านบนราวกับว่าเขาเป็นดั่งเทพเซียนที่เฝ้าดูมนุษย์
อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงทำได้เพียงเงยหน้ามองไปที่เฉินผิง ณ ตอนนี้ พวกเขาไม่เหลือซึ่งความหวาดกลัวใดๆ ในดวงตาอีกแล้ว สิ่งที่พวกเขาปรารถนาคือความตายอย่างรวดเร็วเท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...