หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2597

เหรียญตราคุ้มภัยทั้งสองชิ้นส่องแสงออกมาเป็นชั้นของเกราะป้องกันคนทั้งสอง จากนั้นชายทั้งสองก็รู้สึกมีพลังที่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

อนิจจา ก่อนที่พวกเขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาก็พบว่าโล่ของเหรียญตราคุ้มภัยของพวกเขากำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อถูกโจมตีโดยดาบบิน

ชายทั้งสองตกตะลึง เหรียญตราคุ้มภัยคือไพ่ตายสุดท้ายของพวกเขา แต่ทว่ามันก็บอบบางไม่ต่างจากกระดาษที่เปียกน้ำแผ่นหนึ่งเมื่อต้องมาเจอกับเฉินผิง

“อ๊าก!”

แขนอีกข้างของอู๋เฟยอวี่ถูกตัดขาด ขณะที่ขาของเขาก็ถูกฟันเข้าไปอีกหลายครั้ง เขาทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

ด้านเนี่ยเหิงเองก็พบกับผลลัพธ์ที่ไม่ต่างกัน กระดูกแขนขาของเขาถูกทำลายจนหมดสิ้น ร่างของเขาโชกไปด้วยเลือด

เพียงชั่วพริบตา เฉินผิงก็หายตัวไปอีกครั้งก่อนจะปรากฏตัวอยู่เหนือคนทั้งสอง เฉินผิงมองดูพวกเขาจากด้านบนราวกับว่าเขาเป็นดั่งเทพเซียนที่เฝ้าดูมนุษย์

อู๋เฟยอวี่และเนี่ยเหิงทำได้เพียงเงยหน้ามองไปที่เฉินผิง ณ ตอนนี้ พวกเขาไม่เหลือซึ่งความหวาดกลัวใดๆ ในดวงตาอีกแล้ว สิ่งที่พวกเขาปรารถนาคือความตายอย่างรวดเร็วเท่านั้น

“แกเป็นใครกันแน่? แน่จริงก็ฆ่าพวกเราเลย อาจารย์ของฉันจะต้องมาล้างแค้นให้พวกเราอย่างแน่นอน” เนี่ยเหิงกล่าวกับเฉินผิง

ในทางกลับกัน อู๋เฟยอวี่ได้แต่นิ่งเงียบ สายตาของเขาเลื่อนลอย เขาคิดมาตลอดว่าเฉินผิงเป็นเพียงไอ้บ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น แต่ภายหลังเขากลับพบว่าเฉินผิงมีพลังมากกว่าที่เขาจินตนาการไว้ และคิดว่าเฉินผิงเป็นลูกชายจากตระกูลอันทรงเกียรติ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เฉินผิงทำให้พวกเขาเคลื่อนไหวไม่ได้ เขาก็ไม่สนใจตัวตนของเฉินผิงอีกต่อไปแล้ว

เฉินผิงไม่ตอบคำถามของเนี่ยเหิง เขาจับคนทั้งสองคนไว้แล้วลากกลับไปที่หมู่บ้านหินแทน

เฉินผิงไม่คิดจะฆ่าพวกเขาเอง เขาตั้งใจปล่อยให้คนจากหมู่บ้านหินเป็นผู้ลงมือฆ่าพวกเขาแทน ทั้งนี้ก็เพื่อช่วยบรรเทาความเกลียดชังที่มีต่อคนทั้งสอง

เมื่อจู้จือและคนอื่นๆ เห็นเฉินผิงลากตัวเนี่ยเหิงและอู๋เฟยอวี่กลับมา พวกเขาก็โห่ร้องออกมาด้วยความยินดี

“เฉินผิง คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” ทั้งจู้จือและหยุ่นเอ๋อร์ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“ผมจะเป็นอะไรได้ยังไง? ไม่ต้องห่วงหรอก" เฉินผิงส่งยิ้มออกมาเล็กน้อยให้พวกเขาก่อนจะหันไปหาเหล่าซุนจ่าง "เหล่าซุนจ่าง ผมเอาตัวคนร้ายสองคนนี้กลับมาแล้ว ตอนนี้ผมจะทิ้งพวกเขาไว้ให้กับพวกคุณทุกคน”

“เราจะเริ่มกันที่ผู้ชายคนนี้” เหล่าซุนจ่างพูดพร้อมกับชี้ไปที่อู๋เฟยอวี่

นอกจากนี้ อู๋เฟยอวี่ได้ทำร้ายและพูดจาดูถูกชาวบ้านในระหว่างการเดินทางมาที่หมู่บ้านหินถึงสองครั้ง ชาวบ้านทุกคนต่างรังเกียจเขา

จากนั้น ชาวบ้านทั้งหมดจึงตั้งแถวและเริ่มแก้แค้นอู๋เฟยอวี่

บางคนจะเฉือนเนื้อบางส่วนของอู๋เฟยอวี่ออก บ้างก็ใช้ก้อนหินทุบตีเขา บ้างก็ใช้ไฟเผาเขา แต่ไม่มีใครทำร้ายเขาในบริเวณที่เป็นอวัยวะสำคัญ พวกเขาไม่ยอมปล่อยให้อู๋เฟยอวี่ตายง่ายๆ อย่างแน่นอน

เสียงร้องโหยหวนอันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอู๋เฟยอวี่ดังก้องไปทั่วจัตุรัส

เขารู้สึกสิ้นหวังและอยากตาย การมีชีวิตอยู่ช่างเป็นความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ความปรารถนาของเขาก็ไม่อาจเป็นจริงได้

สภาพของเขาในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการตกนรกทั้งเป็น