หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2598

เฉินผิงเพิ่งตระหนักได้ว่าเขาไม่เห็นเหล่าโปเลยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขาจึงหันไปหาหยุ่นเอ๋อร์และถามว่า “หยุ่นเอ๋อร์ ยายของคุณอยู่ที่ไหนเหรอ?”

เฉินผิงอยากขอบคุณเหล่าโป เพราะลูกประคำปีศาจของเธอทำให้เขาได้รับพลังสามเผ่าพันธุ์มา

อย่างไรก็ตาม วินาทีที่เฉินผิงเอ่ยถามกลับถูกหยุ่นเอ๋อร์ตวาดใส่ ทำให้เขารู้สึกงุนงง

“เฉินผิง ยายของหยุ่นเอ๋อร์ถูกเจ้าอาวาสฉีเต้าจางจับตัวไป...” เหล่าซุนจ่างกล่าวออกมาอย่างสิ้นหวัง

แม้จะพบว่าเหล่าโปเป็นมาร แต่เหล่าโปก็อาศัยอยู่ในหมู่บ้านหินมาหลายปีแล้ว และเธอก็เป็นคนจิตใจดีที่คอยดูแลหยุ่นเอ๋อร์มาตลอด ดังนั้น เหล่าซุนจ่างจึงรู้สึกเสียใจที่เหล่าโปถูกจับตัวไป

“เจ้าอาวาสฉีเต้าจาง?” เฉินผิงขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“ผมได้ยินมาว่าเจ้าอาวาสฉีเต้าจางเกลียดพวกมารเป็นที่สุด เขาจะคอยตามล่าพวกมารไปทุกหนแห่งและจับตัวพวกเขาไป ผมไม่คิดว่าเหล่าโปจะมีชีวิตรอดหลังจากถูกเจ้าอาวาสฉีเต้าจางจับตัวไป” เหล่าซุนจ่างกระซิบ

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันทีที่ได้ยินคำพูดของเหล่าซุนจ่าง "เหล่าซุนจ่าง คุณรู้มั้ยว่าเจ้าอาวาสฉีเต้าจางอยู่ที่ไหน?”

เหล่าซุนจ่างส่ายศีรษะและตอบว่า “ผมเองก็ไม่รู้ คนอย่างเจ้าอาวาสฉีเต้าจางเป็นบุคคลที่เราเคยได้ยินเพียงชื่อของเขาเท่านั้น”

หลังจากได้ยินคำตอบของเหล่าซุนจ่าง เฉินผิงไม่มีทางเลือกนอกจากทิ้งเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เมื่อเขาจัดการเรื่องของสำนักอวี้ติ้งเสร็จแล้ว เขาค่อยไปปรึกษาเรื่องนี้กับยี่เหอ

หากฉีเต้าจางฆ่าเหล่าโปจริง เฉินผิงก็จะต้องล้างแค้นให้เธออย่างแน่นอน

ตอนนี้ เรื่องสำคัญที่สุดของเขาคือการจัดการกับสำนักอวี้ติ้ง หากเขาไม่จัดการกับสำนักนี้ หมู่บ้านหินก็ยังจะต้องทนทุกข์ต่อไป และเป็นไปไม่ได้เลยที่เฉินผิงจะอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านหินไปตลอดเพื่อปกป้องพวกเขา

แต่เฉินผิงเองก็ไม่มั่นใจนักว่าเขาจะสามารถเอาชนะหูอี้เซียวในการต่อสู้ได้หรือไม่ แม้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้จำแลงขั้นแปดและได้ครอบครองพลังสามเผ่าพันธุ์แล้วก็ตาม

ร่างกายของอู๋เฟยอวี่สั่นสะท้าน เขารู้สึกราวกับว่ามีมดนับพันตัวกำลังกัดแทะร่างกายของเขา

ความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นสุดแสนที่จะพรรณนาได้

เนี่ยเหิงที่อยู่ข้างๆ อู๋เฟยอวี่ทำได้เพียงจ้องไปที่อู๋เฟยอวี่ด้วยความตกตะลึง กางเกงของเขาเปียกชุ่ม ก่อนนี้เขาเป็นคนที่หนักแน่น แต่ตอนนี้เขาถึงกับฉี่รดกางเกงด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวต่อความตาย แต่วิธีการที่ทรมานอู๋เฟยอวี่ต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกสยอง

เฉินผิงมองเนี่ยเหิงก่อนยิ้มออกมา เขารู้ดีว่าคนที่ทรหดและอดทนและไร้ซึ่งความรู้สึกหวาดกลัว แท้จริงแล้ว ความกลัวของพวกเขานั้นจะยิ่งลึกลงไปกว่าคนที่ยอมรับความกลัวออกมาอย่างเปิดเผย

เมื่อเนี่ยเหิงรู้ตัวว่าถูกเฉินผิงจ้องมอง เขาเริ่มอ้อนวอน “ฉะ-เฉินผิง ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลยนะ ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย!”