ณ หมู่บ้านหิน เนี่ยเหิงฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วและกลับมาเดินเหินได้อย่างปกติอีกครั้งหลังจากที่แขนขาของเขาถูกทาพอกด้วยขี้ผึ้งผสมหยกนิล
เมื่อเห็นว่าเขาหายดีแล้ว เฉินผิงจึงบอกกับเขาว่า “พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปสำนักอวี้ติ้งกัน”
"ได้ครับ!" เนี่ยเหิงพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม
เขาได้รับความช่วยเหลือจากชายที่อยู่ตรงหน้าทั้งๆ ที่สองวันก่อน เขามองเฉินผิงอย่างดูถูกและเหยียดหยามและคิดว่าชายผู้นี้เป็นชาวบ้านผู้ต่ำต้อยเท่านั้น ดังนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเชื่อฟังอีกฝ่ายเท่านั้น
“คุณจะเดินทางวันพรุ่งนี้เหรอ เฉินผิง?” หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือน้ำตาคลอ พวกเขามองเฉินผิงด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ
เฉินผิงพยักหน้าและลูบหัวพวกเขาอย่างเอ็นดู “ใช่แล้วล่ะ ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้ ผมต้องหาวิธีทำลายล้างสำนักอวี้ติ้ง เพื่อความปลอดภัยของหมู่บ้านหิน ไม่งั้นพวกเขาจะต้องมาแก้แค้นพวกคุณอย่างแน่นอน”
“เราคงคิดถึงคุณในช่วงที่คุณไม่อยู่ เฉินผิง” หยุ่นเอ๋อร์พึมพำพลางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
"แล้วผมจะกลับมา เมื่อผมจัดการกับสำนักอวี้ติ้งได้แล้ว ผมจะกลับมาหาพวกคุณทุกคน อีกอย่าง ผมยังจำเรื่องที่เกิดกับเหล่าโปได้อย่างดี ผมจะตามหาเธอเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...