หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2603

ณ หมู่บ้านหิน เนี่ยเหิงฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วและกลับมาเดินเหินได้อย่างปกติอีกครั้งหลังจากที่แขนขาของเขาถูกทาพอกด้วยขี้ผึ้งผสมหยกนิล

เมื่อเห็นว่าเขาหายดีแล้ว เฉินผิงจึงบอกกับเขาว่า “พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปสำนักอวี้ติ้งกัน”

"ได้ครับ!" เนี่ยเหิงพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม

เขาได้รับความช่วยเหลือจากชายที่อยู่ตรงหน้าทั้งๆ ที่สองวันก่อน เขามองเฉินผิงอย่างดูถูกและเหยียดหยามและคิดว่าชายผู้นี้เป็นชาวบ้านผู้ต่ำต้อยเท่านั้น ดังนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเชื่อฟังอีกฝ่ายเท่านั้น

“คุณจะเดินทางวันพรุ่งนี้เหรอ เฉินผิง?” หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือน้ำตาคลอ พวกเขามองเฉินผิงด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

เฉินผิงพยักหน้าและลูบหัวพวกเขาอย่างเอ็นดู “ใช่แล้วล่ะ ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้ ผมต้องหาวิธีทำลายล้างสำนักอวี้ติ้ง เพื่อความปลอดภัยของหมู่บ้านหิน ไม่งั้นพวกเขาจะต้องมาแก้แค้นพวกคุณอย่างแน่นอน”

“เราคงคิดถึงคุณในช่วงที่คุณไม่อยู่ เฉินผิง” หยุ่นเอ๋อร์พึมพำพลางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"แล้วผมจะกลับมา เมื่อผมจัดการกับสำนักอวี้ติ้งได้แล้ว ผมจะกลับมาหาพวกคุณทุกคน อีกอย่าง ผมยังจำเรื่องที่เกิดกับเหล่าโปได้อย่างดี ผมจะตามหาเธอเอง”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาพร้อมข้อความที่เขียนอยู่ด้านใน ก่อนจะยื่นให้จู้จือแล้วพูดขึ้นว่า “จู้จือ ฉันจดข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับวิชาการกลั่นยาไว้ในนี้แล้ว ซึ่งนายได้เรียนรู้มาบ้างแล้วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ถ้านายฝึกฝนตามที่ฉันเขียนไว้ละก็ ไม่ช้าก็เร็ว ฉันเชื่อว่านายจะเป็นนักกลั่นยาได้อย่างแน่นอน! เมื่อถึงตอนนั้น ก็จะไม่มีใครมาหาเรื่องหมู่บ้านหินอีก และนายเองก็ยังสามารถช่วยเหลือชาวบ้านได้อีกด้วย!”

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาได้สอนสิ่งที่เกี่ยวกับพื้นฐานของการเป็นนักกลั่นยาให้กับจู้จือ และได้ค้นพบว่าเด็กคนนี้เป็นคนที่เรียนรู้ได้รวดเร็วและมีพรสวรรค์สูง

“ขอบคุณครับ พี่เฉินผิง!” จู้จือกล่าวพร้อมรับกระดาษจากเขา

“ในเมื่อคุณกำลังจะเดินทาง เฉินผิง ฉันจะไปเอาธนูของคุณมาคืนให้นะ คุณจะได้พกมันติดตัวไปด้วย” หยุ่นเอ๋อร์เสนอ

เฉินผิงพยักหน้าเป็นคำตอบ หยุ่นเอ๋อร์รีบวิ่งออกไปทันที

เนื่องจากวิญญานกระบี่จงหลี่ที่อยู่ในกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงยังไม่ฟื้นตัว เขาจึงไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพสูงสุดของมันออกมาได้ ดังนั้น เขาจึงจำเป็นที่จะต้องใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์แทนหากเขาต้องต่อสู้กับผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนอย่างหูอี้เซียว

แม้ว่าการใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์จะนำปัญหาอันไม่จำเป็นมาให้กับเขา แต่มันก็สามารถช่วยชีวิตเขาให้พ้นช่วงเวลาที่วิกฤติได้เป็นอย่างมาก

เธอรู้สึกผิดต่อเฉินผิงที่ทำอาวุธของเขาหาย และยิ่งรู้สึกผิดเมื่อเธอตระหนักถึงคุณค่าของมันนั้นสุดจะพรรณาได้

“ไม่เป็นไร หยุ่นเอ๋อร์” เฉินผิงพูดปลอบเธอ จากนั้นเขามองดูที่รูนั่นอย่างระมัดระวัง

เห็นได้ชัดว่ามีสิ่งมีชีวิตบางอย่างขุดหลุมนี้ขึ้นมาและเอาธนูศักดิ์สิทธิ์ออกไป

แต่ตัวอะไรกันที่จะสามารถขุดหลุมใต้ดินเพื่อเข้ามาขโมยของแบบนี้ได้? และถ้าดูจากขนาดของรูแล้ว สิ่งมีชีวิตที่ขุดมันขึ้นมาต้องมีขนาดใหญ่มากแน่ๆ!

“นี่คือโพรงตัวตุ่น!” จู่ๆ เนี่ยเหิงพูดขึ้น

“โพรงตัวตุ่น?”

"ถูกต้องแล้ว แค่มองปราดเดียวผมก็สามารถบอกคุณได้ทันทีว่ามันถูกขุดโดยตุ่นอสูร ครั้งหนึ่งเจ้าตุ่นอสูรตัวนี้ได้เคยเข้ามาขโมยของจากสำนักอวี้ติ้งไปเช่นกัน และหลุมที่มันขุดก็เหมือนกับหลุมนี้ทุกอย่าง” เนี่ยเหิงกล่าวพร้อมพยักหน้ายืนยัน