หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2604

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดในใจ ฉันแน่ใจว่าเจ้าตุ่นอสูรตัวนี้มาจากเผ่าพันธุ์อสูรอย่างแน่นอน และดินแดนอสูรแห่งเดียวที่ใกล้กับหมู่บ้านหินที่สุดที่ฉันรู้จักคือนครแห่งจักรวรรดิอสูรของราชายี่เหอ หากเจ้าอสูรตัวนี้มาขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ตามคำสั่งของราชายี่เหอจริง ฉันก็ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว สิ่งที่ฉันกังวลคือการปล่อยให้ธนูตกอยู่ในมือของเผ่าพันธุ์อสูรอื่นมากกว่า!

“เนี่ยเหิง นอกจากนครแห่งจักรวรรดิอสูรของราชายี่เหอแล้ว มีดินแดนอสูรอื่นที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านหินอีกมั้ย?”

ในฐานะศิษย์เอกของสำนักอวี้ติ้งแล้ว เนี่ยเหิงย่อมต้องรู้จักกองกำลังอื่นๆ เป็นอย่างดี

"มีสิ นครหมิงลี่ที่ปกครองโดยราชาลี่หวังซึ่งอยู่ห่างจากหมู่บ้านหินไปประมาณสามร้อยกิโลเมตรเท่านั้น” เนี่ยเหิงตอบ “นครหมิงลี่และนครแห่งจักรวรรดิอสูรตั้งอยู่ทางทิศใต้และทิศเหนือของหมู่บ้านหินตามลำดับ ในขณะที่ที่อยู่อาศัยของมนุษย์อยู่ตรงกลาง”

เฉินผิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เอ๊ะ ฉันไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตุ่นอสูรที่มาขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ไปนั้นมาจากนครหมิงลี่หรือนครแห่งจักรวรรดิอสูรกันแน่! แต่มันคงจะใช้เวลานานเกินไปหากฉันเดินทางไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูรตอนนี้...

ขณะที่เฉินผิงยังคงครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้น หลางเฟิงก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจด้วยการพาอาหลี่กลับมาที่หมู่บ้าน

แม้ว่าอาหลี่จะฟื้นตัวเต็มที่หลังจากพักผ่อนมาหลายวัน แต่หลางเฟิงก็ยืนยันที่จะพาเขากลับบ้านเพื่อความปลอดภัยของเขา

เมื่ออาหลี่เห็นซากปรักหักพังและเศษหินในหมู่บ้าน รวมไปถึงหลุมฝังศพที่เพิ่งสร้างขึ้นมาเรียงกันเป็นแถว ความรู้สึกตกใจและเศร้าโศกก็ถาโถมเข้าใส่เขา

เมื่อเห็นอาหลี่ หยุ่นเอ๋อร์และจู้จือก็วิ่งไปหาเขาอย่างตื่นเต้น “อาหลี่...”

เหล่าซุนจ่างเองก็อ้าแขนต้อนรับเขาเช่นกัน

“กะ-เกิดอะไรขึ้นที่นี่เหรอครับ เหล่าซุนจ่าง?” อาหลี่ถามด้วยความสับสน “หมู่บ้านกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?”

เหล่าซุนจ่างถอนหายใจก่อนจะเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้อาหลี่ฟัง

อย่างไรก็ตาม เขาเล่าถึงการถูกโจมตีจากหมู่บ้านต้าชิงเพียงเท่านั้น โดยไม่ได้กล่าวถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสำนักอวี้ติ้ง

แทนที่จะอ่านมัน เฉินผิงกลับเก็บจดหมายนั่นใส่ลงในกระเป๋าเสื้อแล้วหันไปหา หลางเฟิง "รอผมสักเดี๋ยวนะ ผมต้องการเขียนจดหมายไปถึงราชายี่เหอ รบกวนคุณช่วยนำมันกลับไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูรด้วย”

เฉินผิงเข้าไปในห้องเพื่อเขียนจดหมายของเขา ก่อนที่จะปิดผนึกจดหมายด้วยวงแหวนอาคมธรรมดาๆ เพื่อป้องกันการสอดรู้สอดเห็น

หลังจากหลางเฟิงจากไป เฉินผิงก็กล่าวอำลาทุกคนในหมู่บ้านหินและออกเดินทางไปยังสำนักอวี้ติ้งพร้อมกับเนี่ยเหิงทันที

ระหว่างทาง เขาก็ได้อ่านจดหมายของยี่ชา ซึ่งมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการคร่ำครวญว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน

เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงยี่ชาผู้นี้เป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลง แม้ว่าเธอจะเพิ่งรู้จักเฉินผิงไม่นาน แต่เธอก็ไม่กลัวที่จะระบายความรู้สึกของเธอลงในจดหมายรักฉบับนี้ เนื้อหาของมันเต็มไปด้วยความยั่วยวนที่มากเสียจนแม้แต่เฉินผิงยังอดไม่ได้ที่จะต้องหน้าแดงขณะที่อ่าน

ไม่กี่วินาทีต่อมา เฉินผิงก็เก็บจดหมายนั่นไว้และตัดสินใจถามเนี่ยเหิงเกี่ยวกับสำนักอวี้ติ้ง