หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2605

หลังจากฟังเรื่องราวเกี่ยวกับสำนักอวี้ติ้งที่เนี่ยเหิงเล่าอย่างละเอียดแล้ว เฉินผิงก็ได้ยินในสิ่งที่เขาต้องการในที่สุด ปรากฎว่าสำนักนั้นไม่ได้ทรงพลังหรือมีความแข็งแกร่งขนาดนั้น แต่เนื่องจากสมาชิกของสำนักล้วนเป็นนักกลั่นยา จึงทำให้สำนักที่อยู่ใกล้เคียงและแม้แต่สัตว์อสูรจากนครแห่งจักรวรรดิอสูรก็ให้ความสำคัญกับพวกเขาเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้ สำนักอวี้ติ้งจึงมีความเป็นอยู่ที่สะดวกสบายและปลอดภัย

เนื่องจากเป็นสำนักที่ใช้ศาสตร์แห่งการกลั่นยาเพียงแห่งเดียวในบริเวณนี้ จึงไม่แปลกใจเลยที่ทั้งเหล่ามนุษย์และอสูรต่างให้ความเคารพนับถือสำนักอวี้ติ้งอย่างมาก หลายคนนำสมุนไพรจำนวนมากมายมามอบให้สำนัก เพื่อที่พวกเขาจะได้สามารถผลิตยาออกมารักษาคนป่วยได้มากขึ้น

ผลที่ได้คือ สำนักอวี้ติ้งได้สะสมทรัพยากร พืชวิญญานและเม็ดยาจำนวนมากจนน่าเหลือเชื่อในตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฉินผิงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้เพียงใด โอ้ เยี่ยมไปเลย! เมื่อระดับการฝึกบำเพ็ญฌานของฉันเพิ่มขึ้น ทรัพยากรที่ฉันต้องการก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย จึงเป็นเรื่องดีที่ทรัพยากรของสำนักอวี้ติ้งจะตกเป็นของฉันในไม่ช้า!

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาสงสัย “ในเมื่อสำนักอวี้ติ้งมีชื่อเสียงมากในบริเวณนี้ ทำไมถึงยังมีคนกล้าต่อกรกับพวกคุณเรื่องหญ้ากระเรียนเซียนล่ะ?”

เมื่อครั้งที่เรากำลังตามหาหญ้ากระเรียนเซียนพวกที่มาจากตระกูลหนิงก็ได้เข้าต่อสู้กับเหล่าสมาชิกของสำนักอวี้ติ้งโดยไม่ลังเลเลย! เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเขากันแน่?

"อะไรนะ? มีคนต่อสู้กับเราเพราะหญ้ากระเรียนเซียนงั้นรึ?” เนี่ยเหิงอุทานออกมาโดยไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เพราะเขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการค้นหาสมุนไพรดังกล่าว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วและพูดขึ้น “คนเดียวที่กล้าต่อกรกับเราเกี่ยวกับหญ้าเซียนก็คือตระกูลหนิงจากเวิ่งเฉิง”

"ทำไมล่ะ?" เฉินผิงถาม

“พวกตระกูลหนิงจ้างนักกลั่นยาจากที่ไหนสักแห่งเพื่อคิดค้นยาทุกชนิดสำหรับตระกูลของพวกเขา ด้วยเหตุผลนี้ พวกเขาจึงต้องการยาอายุวัฒนะและหญ้าเซียนอย่างต่อเนื่อง และเมื่อพวกเขามีนักกลั่นยาเป็นของตัวเอง พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสำนักอวี้ติ้งอย่างเรา นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงได้ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงทรัพยากรอยู่บ่อยครั้ง”

ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจทุกอย่าง

ฉันเข้าใจแล้ว... สิ่งเดียวที่สำนักอวี้ติ้งมีคือทักษะการกลั่นยาเท่านั้นและเมื่อมีใครบางคนมีนักกลั่นยาและความสามารถในการผลิตยาขึ้นมาเองได้ พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องรบกวนหรือแสดงความเคารพต่อสำนักของพวกเขาอีกต่อไปอย่างเช่น นครแห่งจักรวรรดิอสูรของราชายี่เหอตอนนี้ฉันได้เขียนหนังสือวิชาการกลั่นยาที่เผ่าพันธุ์อสูรสามารถใช้มันในการฝึกบำเพ็ญฌานเองได้ นครแห่งจักรวรรดิอสูรก็สามารถโยนสำนักอวี้ติ้งทิ้งไปได้เมื่อมีนักกลั่นยาเป็นของตัวเอง!

แม้รัศมีนั้นจะแผ่วเบา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมีอยู่จริง

หนิงไฉ่เฉินถึงกับตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาไม่รอช้าสั่งให้หวงเย่าซือรีบตรวจสอบดูทันที หลังจากการตรวจสอบอย่างละเอียด นักกลั่นยาก็ได้แจ้งข่าวกับเขาว่า “ท่านผู้อาวุโสหนิงยังไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่! แต่ที่เขาดูเหมือนตายนั่นก็เพราะรัศมีของเขาอ่อนแอมาก!”

คำพูดเหล่านั้นทำให้หนิงไฉ่เฉิงรู้สึกตื่นเต้นดีใจ พระเจ้าช่วย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้อาวุโสหนิงที่เราคิดว่าตายไปแล้วกว่าพันปีกลับยังมีชีวิตอยู่มาโดยตลอด!

ด้วยความพยายามที่จะชุบชีวิตหนิงเหล่าจูอย่างเต็มที่ หนิงไฉ่เฉินจึงสั่งให้หวงเย่าซือคิดหาหนทางทันที นั่นคือเหตุผลที่หนิงชั่นถูกส่งไปตามหาหญ้ากระเรียนเซียน แต่น่าเสียดายที่สำนักอวี้ติ้งต้องทำให้หนิงชั่นสามารถนำกลับมาได้เพียงแต่แก่นอสูรของอสูรกระหายเลือดเท่านั้น

เป็นอีกครั้งที่ถึงแม้จะไม่มีหญ้ากระเรียนเซียน แต่หวงเย่าซือก็ยังสามารถคิดค้นยาเพื่อคืนชีพหนิงเหล่าจูให้ตื่นจากการหลับใหลได้สำเร็จ