หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2607

เฉินผิงกำลังยืนอยู่เบื้องหน้ายอดเขาสูงที่ตระหง่าน เขาเงยหน้าขึ้นมองสำนักขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าและจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง ฉันคิดมาเสมอว่าสำนักเล็กๆ อย่างสำนักอวี้ติ้งจะมีฐานที่มั่นธรรมดาเท่านั้น กลายเป็นว่าสถานที่แห่งนี้ยิ่งใหญ่และงดงามเกินกว่าที่ฉันคาดเอาไว้มาก!

แผ่นป้ายจารึกขนาดมหึมาเหนือทางเข้าเขียนคำว่า “สำนักอวี้ติ้ง” เอาไว้ พร้อมด้วยประติมากรรมต่างๆ ทั้งสองด้านของประตู

มีเหล่าลูกศิษย์จำนวนหลายสิบคนของสำนักคอยยืนประจำการเพื่อป้องกันประตูทั้งสองด้านตลอดเวลา ท่าทางพวกเขาดูเคร่งขรึมและน่ากลัว

"คุณเฉินนี่คือฐานที่มั่นของเรา มันดูน่าประทับใจใช่มั้ยล่ะ? ที่มั่นเดิมของสำนักอวี้ติ้งนั้นไม่หรูหราและโอ่อ่าแบบนี้ แต่เมื่ออาจารย์ของผมได้ขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำของสำนักอวี้ติ้ง สำนักของพวกเราจึงถูกย้ายที่และสร้างขึ้นใหม่” เนี่ยเหิงดูจะรู้สึกภาคภูมิใจเป็นพิเศษในตอนที่เขาพูดถึงสำนักของตน

เฉินผิงพยักหน้าและตอบว่า “ผมไม่คิดเลยว่าสำนักอวี้ติ้งเล็กๆ จะมีฐานที่ใหญ่โตและน่าประทับใจแบบนี้”

เมื่อพูดจบ เขาสังเกตเห็นว่ามีบ้านเก่าทรุดโทรมหลังหนึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากสำนักอวี้ติ้ง ที่น่าแปลกก็คือมีคนจำนวนมากกำลังต่อแถวอยู่ด้านหน้าบ้านหลังนั้น เห็นได้ชัดว่ามีใครบางคนเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนั้น

ภาพที่เห็นกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเฉินผิง โดยปกติแล้ว แต่ละสำนักมักจะไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกมาอาศัยอยู่ในระยะรัศมีสามสิบไมล์จากฐานที่มั่นของสำนัก อย่างไรก็ตาม กลับมีใครบางคนมาอาศัยอยู่ใกล้กับสำนักอวี้ติ้ง นั่นเป็นสิ่งที่ดูผิดปกติอย่างมาก

“บ้านหลังนั้นคือบ้านของใครกัน?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

เนี่ยเหิงชำเลืองมองและพูดว่า “นั่นเป็นฐานที่มั่นเก่าของสำนักอวี้ติ้ง หลังจากที่เราย้ายมาที่นี่ สถานที่นั้นก็ถูกทิ้งร้าง มีเพียงท่านผู้อาวุโสสามและศิษย์อีกสองสามคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นั่น ท่านอาวุโสสามเป็นคนหัวโบราณที่ดูถูกแนวทางของอาจารย์ ดังนั้นเขาจึงยังคงอาศัยอยู่ที่ฐานเก่าและยังคงให้การรักษาชาวบ้านในละแวกนั้นด้วย คุณเห็นคนเหล่านั้นที่กำลังต่อแถวเข้าคิวหรือเปล่า? พวกเขาล้วนมาที่นี่เพื่อรับการรักษาพยาบาลจากท่านอาวุโสสาม ผมไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ เขาไม่ได้ทั้งเงินหรือว่าทรัพยากรใดๆ จากการรักษาชาวบ้านพวกนั้นเลย เสียเวลาจะตาย”

เนี่ยเหิงรู้สึกงุนงงกับการกระทำของผู้อาวุโสสาม อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงได้ฟังคำบอกเล่าจากปากของเนี่ยเหิง เขาก็เริ่มสนใจในตัวของผู้อาวุโสสามเป็นอย่างมาก

ในฐานะนักกลั่นยา การรักษาและการช่วยชีวิตผู้คนควรเป็นสิ่งที่ต้องคำนึงถึงก่อนเสมอ แต่อาจารย์ของเนี่ยเหิงกลับใช้ทักษะทางการแพทย์เพื่อความมั่งคั่งและแสดงถึงอิทธิพลของเขา คนแบบนี้ไม่คู่ควรกับคำว่านักกลั่นยาแม้แต่น้อย

เฉินผิงหันหลังและเดินไปฐานที่มั่นเก่าของสำนักอวี้ติ้ง ก็เพื่อต้องการที่จะพบกับผู้อาวุโสสาม

“ผมไม่ใช่แขก ผมเป็นผู้ป่วย ผมมาที่นี่เพื่อขอรับการรักษา” เฉินผิงพูดขึ้น

ชายหนุ่มมองดูเฉินผิง “อาจารย์ของฉันไม่รักษาคนอย่างแกหรอก กลับไปซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

เขาพร้อมที่จะขับไล่เฉินผิงออกไปโดยการใช้กำลัง

“แกกล้าดียังไงมาทำตัวห้าวหาญต่อหน้าฉัน ฉันเป็นศิษย์เอกของสำนักอวี้ติ้งเชียวนะ!” เนี่ยเหิงตะคอกใส่ชายหนุ่มคนนั้นด้วยความโกรธ

“หึ! เนี่ยเหิง สถานะศิษย์เอกของแกไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้นกับที่แห่งนี้ พวกเราที่นี่ไม่มีใครยอมรับว่าแกเป็นรุ่นพี่ของเรา ออกไปซะเดี๋ยวนี้จะดีกว่า ไม่งั้นแกจะรู้ซึ้งถึงความโกรธของฉัน!” ชายหนุ่มเย้ยหยันโดยไม่เคารพต่อเนี่ยเหิงเลยแม้แต่น้อย