หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2612

เฉินผิงหันไปมองผู้อาวุโสสาม ซึ่งเขาก็พยักหน้าเป็นการยืนยัน "ถูกต้องแล้ว คุณต้องผ่านการประเมินภายในของสำนักเสียก่อนจึงจะสามารถเลือกอาจารย์ของตัวเองได้ หากคุณไม่ผ่าน คุณจะไม่สามารถเป็นศิษย์ของสำนักอวี้ติ้ง ได้”

เมื่อได้ฟังคำยืนยันของผู้อาวุโสสาม เฉินผิงโบกมือสั่งให้เนี่ยเหิงออกไปรออยู่ข้างนอก “งั้นผมจะไปกับคุณตอนที่ผมรักษาผู้อาวุโสสามเสร็จแล้ว”

เนี่ยเหิงพยักหน้าตอบรับแล้วออกจากห้องไป

เฉินผิงใส่สมุนไพรลงไปในเตาหลอมเสินหนง เพียงไม่นานก็ปรากฏไฟแห่งวิญญานลุกโชนสว่างขึ้นจากภายใน

กลิ่นหอมอบอวลจากเตาหลอมเสินหนงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ

ผู้อาวุโสสามประหลาดใจกับวิชาการกลั่นยาของเฉินผิง แต่เขาไม่สงสัยในทักษะของเฉินผิงอีกแล้ว เนื่องจากชายหนุ่มสามารถนำเตาหลอมเสินหนงมาวางอยู่ต่อหน้าเขาได้

ผ่านไปชั่วโมงกว่า เปลวไฟภายในเตาหลอมเสินหนงก็ค่อยๆ มอดลง เผยให้เห็นเม็ดยาสีน้ำตาลอมเขียว

เฉินผิงหยิบยาเม็ดนั้นออกมา "ท่านผู้อาวุโสสามครับ กินยานี้และพักผ่อนอีกสักสองสามวัน มันจะช่วยขับพิษออกจากร่างกายของคุณ”

ผู้อาวุโสสามรับยาไปและตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง แต่เขาก็ไม่สามารถแยกแยะได้ว่ามันมีอะไรพิเศษ มันดูไม่เหมือนยาวิเศษที่จะสามารถรักษาเขาได้ เนื่องจากรัศมีของยาที่ปล่อยออกมาไม่ได้รุนแรงกว่ายาทั่วไป

"ดูนั่นสิ! มีเมฆวิญญานลอยอยู่บนท้องฟ้า” ใครคนหนึ่งจากด้านนอกร้องอุทานขึ้น ในขณะที่ผู้อาวุโสสามยังคงสงสัย

ผู้อาวุโสสามเดินออกจากห้องพร้อมกับเฉินผิงและสังเกตเห็นว่าลูกศิษย์ของเขาหลายคนกำลังเงยหน้ามองปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นบนท้องฟ้า

เมฆวิญญานส่องแสงเจิดจ้าและมีสีสันประดับไปทั่วท้องฟ้า แสงของมันที่ส่องประกายออกมาช่างมีเสน่ห์อันเย้ายวนใจ

“ช่างเป็นเมฆวิญญานที่สวยงามเหลือเกิน! มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? มีคนอื่นในสำนักกำลังปรุงยาระดับสูงอย่างนั้นหรือ?” ผู้อาวุโสสามถามด้วยความประหลาดใจขณะที่จ้องมองปรากฏการณ์บนท้องฟ้า

ในขณะเดียวกัน ภายในที่กักกันของสำนักอวี้ติ้ง ผู้อาวุโสรองของสำนักมองไปที่บ้านหลังเก่าที่ทรุดโทรมและเมฆวิญญานหลากสีสันอันงดงามที่ลอยอยู่เหนือมัน เขาขมวดคิ้วและพึมพำกับตัวเอง “วิชาการกลั่นยาของผู้อาวุโสสามก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วหรือนี่ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ ถึงขนาดสร้างเมฆวิญญานที่สวยงามเช่นนี้ได้ เขาจะต้องกลั่นยาที่พิเศษออกมาอย่างแน่นอน ฉันควรแจ้งเรื่องนี้ให้ผู้อาวุโสทราบ”

หลังจากปรุงยาให้ผู้อาวุโสสามสำเร็จเสร็จสิ้น เฉินผิงก็เดินตามเนี่ยเหิงไปยังฐานที่มั่นของสำนักอวี้ติ้ง

เมื่อมีเนี่ยเหิงเดินนำทาง ก็ไม่มีใครกล้าวเข้ามาขวางทางพวกเขา

ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าไป พวกเขาผ่านอาคารจำนวนมาก ซึ่งพวกมันล้วนเป็นที่อยู่ของเหล่าลูกศิษย์ที่ล้มเหลวในการเข้าสู่เขตประตูชั้นในของสำนัก

บุคคลเหล่านี้จึงไม่ใช่ลูกศิษย์ของสำนักอย่างเป็นทางการ พวกเขาทำได้เพียงทำงานที่สกปรกและน่าเบื่อหน่ายที่สุด โดยหวังว่าจะผ่านการประเมินและเข้าสู่ประตูชั้นในของสำนักได้สักวันหนึ่ง

เฉินผิงสังเกตเห็นว่าเนี่ยเหิงเป็นศิษย์ระดับสูงที่ชื่นชอบในสถานะของตนเองและเป็นที่ชื่นชมของลูกศิษย์คนอื่นๆ โดยเฉพาะพวกผู้หญิง อย่างไรก็ตาม เมื่อมีเฉินผิงอยู่ใกล้เขา เนี่ยเหิงก็ไล่ลูกศิษย์ที่เป็นผู้หญิงทั้งหมดออกไปทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเธอละความสนใจจากเขาไปที่เฉินผิง