หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2620

เฉินผิงดึงแผ่นกระดาษและคลี่มันออก เขาจึงได้รู้ว่านกแสนสวยตัวนี้มาจากนครแห่งจักรวรรดิอสูร และข้อความในจดหมายนั้นก็ถูกเขียนมาจากยี่ชา

เธอบอกเขาว่า ตุ่นอสูรจากนครแห่งจักรวรรดิอสูรไม่เคยไปขโมยของจากหมู่บ้าน และน่าจะเป็นสัตว์ร้ายจากเมืองอื่นที่เป็นผู้ขโมยไป การลักขโมยเป็นสิ่งต้องห้ามและไม่ได้รับอนุญาตในอาณาจักรของยี่เหอโดยเด็ดขาด

เมื่อไม่ใช่ฝีมือของนครแห่งจักรวรรดิอสูร จึงเป็นไปได้อย่างมากว่าเป็นฝีมือของตุ่นอสูรจากนครหมิงลี่ เฉินผิงได้แต่ภาวนาให้ตุ่นอสูรที่ขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ไปไม่รู้ถึงคุณค่าที่แท้จริงของมัน

เนื่องจากเขายังไม่คิดที่จะมุ่งหน้าไปยังนครหมิงลี่เพื่อสอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือจัดการสิ่งต่างๆ ในสำนักอวี้ติ้ง และเพิ่มพลังของเขาก่อนที่จะออกไปค้นหาธนูศักดิ์สิทธิ์

เฉินผิงส่งนกบินกลับไป จากนั้นเขาก็ปิดหน้าต่างเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานอีกครั้ง

เฉินผิงไม่ออกมาจากห้องของเขาในช่วงตลอดระยะเวลาสามวัน อาหารของเขาถูกนำมาส่งตามปกติ เขายังคงนั่งอยู่ในความเงียบและรอให้ชลาธารโอสถเปิด

วันนั้น เฉินผิงเตรียมตัวที่จะเพื่อฝึกบำเพ็ญฌานของเขาตามเดิม แต่จู่ๆ ก็เกิดความโกลาหลที่นอกประตูห้องของเขา เสียงผู้คนทะเลาะวิวาทกันทำให้เขาเสียสมาธิ เขาจึงเดินออกไปดูข้างนอก

เฉินผิงพบกับลูกศิษย์ของอาวุโสสามจำนวนประมาณสิบกว่าคนกำลังรวมตัวกันที่สนาม โดยมีฟางซูกำลังดุพวกเขา

“พวกนายกลัวอะไร? ทำไมพวกนายถึงไม่ไปที่สำนักกับฉัน พวกเราเองต่างก็เป็นศิษย์ของสำนักอวี้ติ้งเหมือนกัน พวกนายก็รู้นี่นา ทำไมพวกนายถึงล้มเลิกความคิดที่จะไปที่นั้นล่ะ?” ฟางซูตะโกน

“ฟางซู นายก็รู้ดีนี่ว่าทำไม เราต้องได้รับความอับอายกลับมาทุกครั้งที่ไปที่นั่น มันน่าขายหน้าออก”

"จริงด้วย ครั้งล่าสุดพวกเขาเอาน้ำล้างเท้าสาดใส่ฉันด้วย และฉันก็ไม่กล้าท้วงติงสักคำ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะตัดส่วนแบ่งของพวกเราออก”

“เราไม่ได้ขี้อาย เราแค่ไม่สามารถยืนหยัดเพื่อตัวเองได้”

ขณะที่เหล่าลูกศิษย์พูด หนึ่งในพวกเขาก็เริ่มสะอื้นไห้ออกอย่างขมขื่น ฟางซูถอนหายใจโดยไม่รู้จะทำอย่างไร

เฉินผิงเป็นคนช่วยชีวิตท่านผู้อาวุโสสามจะให้เขามือสกปรกแบบนั้นได้ยังไงกัน?

"ไม่เป็นไรหรอก ผมมาอาศัยอยู่ที่นี่ฟรีๆ อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ผมพอจะทำได้ ไปกันเถอะ"

เฉินผิงตบไหล่ฟางซูเบาๆ

ฟางซูพยักหน้าตอบรับอย่างช่วยไม่ได้และเดินตามเฉินผิงไปที่สำนักอวี้ติ้ง

ในฐานะลูกศิษย์ของสำนัก เฉินผิงและคนอื่นๆ สามารถเข้าออกสำนักได้อย่างไม่มีข้อกำหนดยกเว้น หลังจากผ่านประตูชั้นนอก พวกเขาก็มาถึงอาคารหลังหนึ่งที่มีลูกศิษย์จำนวนหลายคนกำลังยืนเข้าแถวอยู่

“ลูกศิษย์พวกนี้มาที่นี่เพื่อรับเสบียงของพวกเขาเช่นกันครับ แต่พวกเขาสามารถมาได้ทุกวันและกักตุนสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ฟรีๆ แต่ไม่ใช่กับพวกเรา พวกเราได้รับอนุญาตให้เข้ามาได้แค่ทุกๆ เจ็ดวันเท่านั้น โดยจำกัดจำนวนและการเลือกสิ่งของ! เราทุกคนล้วนเป็นลูกศิษย์ของสำนักอวี้ติ้ง แต่เนื่องจากหูอี้เซียวเป็นผู้นำของสำนัก แต่ละวันของเราจึงค่อนข้างลำบากมากครับ” ฟางซูบ่นพึมพำพร้อมกับถอนหายใจ