หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2636

หลังจากคำสั่งของผู้อาวุโสรอง เหล่าศิษย์ของเขาก็เกาะกลุ่มกันเดินเข้ามาหมายจับตัวเฉินผิง

เมื่อฟางซูเห็นเช่นนั้นก็รีบพาเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสสามไปขวางเฉินผิงเอาไว้

“ท่านมีสิทธิ์อะไรมาจับคนเขา? ต่อให้เขาถูกลงโทษก็ควรจะเป็นคำสั่งของเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสรองไม่มีสิทธิ์ดำเช่นนั้น!” ฟางซูกล่าวเสียงดังลั่น

เขากล่าวได้ไม่ผิดเลย การตกรางวัลและลงโทษในสำนักล้วนเป็นเจ้าสำนักสั่งการ ผู้อาวุโสรองไม่มีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนนั้นเพียงแค่แจกจ่ายทรัพยากรและประเมินคนในสำนักเท่านั้น

เขาไม่มีสิทธิ์ลงโทษเหล่าศิษย์ขิงผู้อาวุโสคนอื่นๆ ในสำนักอวี้ติ้ง และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้ฟางซูกล่าวเช่นนั้น

แต่ฟางซูหารู้ไม่ว่าจนได้พูดแทงใจดำผู้อาวุโสรองเข้าอย่างจัง เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะตกรางวัลหรือลงโทษเหล่าศิษย์ของสำนักอวี้ติ้ง ถ้าหากหูอี้เซียวไม่อยู่ อำนาจของเขาถึงขนาดด้อยกว่าเนี่ยเหิงผู้เป็นศิษย์เอกเสียด้วยซ้ำไป

“ทั้งๆ ที่เจ้าไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกเสียจากศิษย์ที่ไม่สลักสำคัญอันใด เจ้ากล้าดียังไงมาพูดกับข้าเช่นนั้น! เจ้ารนหาที่ตายเองนะ!”

ดูเหมือนว่าคำพูดของฟางซูจะไปสะกิดบางอย่างภายในตัวผู้อาวุโสรองจนทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว เขาโบกมือเบาๆ ใส่ชายหนุ่มด้วยการขยับมืออันว่องไวจนเขาลอยกระเด็นไปในชั่วพริบตาเดียว

ฟางซูกระแทกพื้นอย่างแรงพร้อมสีหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

“รีบจับตัวเฉินผิงซะ!” หลังจากตบไปฉาดเดียวเสียจนฟางซูลอยกระเด็นออกไป ผู้อาวุโสรองก็ออกคำสั่งด้วยเสียงดังลั่น

ในขณะนั้นเอง เฉินผิงหรี่ตาที่เต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร เมื่อเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองพุ่งตัวมาข้างหน้า พลังอันน่าพรั่นพรึงก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา

มันกวาดล้างเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองราวกับลมสลาตัน พวกเขาหลายสิบคนพลันลอยกระเด็นกระแทกท่ามกลางซากปรักหักพังอย่างแรงและพวกเขายังเป็นหรือตายก็ไม่แน่นอน

เมื่อผู้อาวุโสรองเห็นว่าเฉินผิงกล้าลงไม้ลงมือกับเหล่าศิษย์ของตนต่อหน้าต่อตา เขาก็โกรธจัด

เมื่อผู้อาวุโสรองได้ยินเช่นนั้นก็ชักมือกลับ

“เนี่ยเหิง ไอ้เด็กนี่ไม่เพียงลงไม้ลงมือกับเหล่าศิษย์ของข้าแต่ยังทำลายเรือนของพวกเขาด้วย ถ้าหากข้าอยากจับตัวมัน เจ้ามีข้อขัดข้องอะไรงั้นเหรอ?” เขาถามพลางจ้องมองเนี่ยเหิงตาเขม็ง

“ลุงใหญ่รอง ในเมื่อเจ้าสำนักไม่อยู่ การตกรางวัลและลงโทษทั้งหมดในสำนักล้วนตกอยู่ภายใต้อำนาจหน้าที่ของผม การที่ท่านเข้ามาจัดการปัญหาด้วยตัวเอง ใช่กำลังปรารถนาตำแหน่งเจ้าสำนักอยู่หรือไม่?” เนี่ยเหิงถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ผู้อาวุโสรองไม่คาดคิดว่าเนี่ยเหิงจะกล้าพูดกับเขาเช่นนั้น แต่เนื่องจากเนี่ยเหิงถือตราเจ้าสำนักและเอ่ยถึงเขาต่อหน้าเหล่าศิษย์มากมาย ผู้อาวุโสรองพบว่าตนเองไม่อยู่ในสถานะที่จะโต้แย้งออกมาได้เลย เขาจำต้อมยอมอ่อนข้าให้ด้วยความฝืนใจพลางกล่าวว่า “ก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้น เจ้าก็ออกคำสั่งเถอะ รีบสั่งให้จับตัวเฉินผิงได้แล้ว”

“ลุงใหญ่รอง ผมจะออกคำสั่งแบบนั้นก่อนจะรู้ตื้นลึกหนาบางได้ยังไง?” เนี่ยเหิงพูดแย้ง

“เนี่ยเหิง ในความคิดของฉัน นายก็แค่ชื่นชอบไอ้เด็กนี่! ความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว นายตาบอดหรือไง?” ควางเปียวสบถ