หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2641

เฉินผิงไม่รู้สึกหวาดกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรพวกนั้นเพราะเขามีร่างแท้ของมังกรทอง ในทางกลับกัน เขาก็มีพลังของชื่อเฟิ่งกับแก่นมังกรอยู่ในร่างของตนเองด้วย

ทันใดนั้นพลังภายในร่างของเฉินผิงก็พุ่งออกมา จากนั้นมังกรทองก็ค่อยๆ ปรากฎตัวอยู่ข้างหลังเฉินผิง

อึดใจต่อมา เสียงกู่ร้องคำรามของมังกรก็ดังกึกก้องไปทั่วฟ้า

เมื่ออสรพิษที่พุ่งเข้ามาหาเฉินผิงเห็นมังกรทองเข้าก็ตื่นตะลึง แววตาของมันถึงกับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หลังจากนั้นจู่ๆ มันก็หันหลังหนีไป อสรพิษหายวับไปในชั่วพริบตาเดียวและอัญมณีที่กำลังส่องประกายอยู่บนไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ก็อ่อนแสงลง

ควางเปียวตัวแข็งทื่ออยู่กับที่เพราะตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่จู่ๆ ก็พลิกผัน เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย? ทำไมอสรพิษถึงได้ล่าถอยเล่า?

ในขณะนั้นเอง ผู้อาวุโสสามและคนอื่นๆ ที่อยู่บนเวทีสูงก็ได้แต่รู้สึกประหลาดใจ

“คุณเฉินมีมังกรทองอยู่ข้างหลัง! นั่นไม่ใช่มังกรตัวจริงหรอกรึ?” ฟางซูเอ่ยขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อ

ผู้อาวุโสสามก็เอาแต่นิ่งเงียบแล้วมองเฉินผิงด้วยความมึนงง

เมื่อเห็นว่าควางเปียวตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ผู้อาวุโสรองก็ตะโกนด้วยความร้อนใจ “ควางเปียว เจ้าทำอะไรน่ะ? มังกรทองตัวนั้นไม่นับเป็นอะไรได้นอกเสียจากภาพลวงตา! เจ้ากลัวมันหรือไง?”

กฎการประลองกล่าวเอาไว้ว่าไม่อนุญาตให้ผู้ที่อยู่นอกสนามประลองมอบคำแนะนำหรือช่วยเหลือแก่ผู้แข่งขันในสนามประลอง

แต่ผู้อาวุโสรองกลับแหกกฎอย่างโจ่งแจ้ง

เมื่อได้ยินคำเตือนของผู้อาวุโสรอง ควางเปียวก็กลับมาได้สติ แต่ฝ่ายหลังยังไม่ทันได้ตอบโต้แสงสีขาวชวนตาพร่าลายที่แหวกผ่านอากาศ

เพี๊ยะ!

ในชั่ววินาทีถัดมา ควางเปียวก็รู้สึกแก้มแสบร้อน หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าครึ่งซีกของเขาก็บวมเป่ง

“เฉินผิง ฉันจะฉีกแกให้เป็นชิ้นๆ! กัดมันซะ! ฆ่ามันเลย!” ควางเปียวแผดเสียงลอดไรฟัน

เมื่อควางเปียวพูดจบก็สั่งการให้สัตว์อสูรพุ่งใส่เฉินผิง

ตอนที่เฉินผิงเห็นสัตว์อสูรดุร้ายทั้งสามตนพุ่งเข้ามาหา เขาก็ผุดยิ้มจางๆ ขึ้นมาวูบหนึ่ง จากนั้นแสงสีทองก็เริ่มแผ่ออกมาจากร่างของเขาแล้วปลดปล่อยรัศมีแห่งพลังมังกรหงส์ออกมาทันที

ไม่นานรัศมีพลังก็โอบล้อมทั่วทั้งสนามประลองเอาไว้ เมื่อสัตว์อสูรดุร้ายพวกนั้นสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ไม่นานแววตาของพวกมันก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“หมอบลงซะ!” เฉินผิงตะโกนใส่สัตว์อสูร

เมื่อสัตว์อสูรได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นสะท้านแล้วหมอบราบกับพื้น รัศมีพลังที่เฉินผิงเปล่งออกมาคือรัศมีพลังแห่งเทพอสูรจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้สัตว์อสูรต่างรู้สึกหวาดกลัว

เมื่อควางเปียวเห็นเฉินผิงควบคุมสัตว์อสูรได้สบายๆ ก็ถึงกับปากอ้าตาค้างเพราะเขารู้สึกตกตะลึงจนพูดไม่ออกอีกครั้ง