หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2645

“ผู้อาวุโสสาม มันจบแล้วล่ะ มันไม่มีทางรอดตายหรอก ใครจะคิดเล่าว่าไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์จะแข็งแกร่งขนาดนั้น? มันสามารถอัญเชิญอสูรชั้นฟ้าแล้วบดขยี้พวกเราได้สบายๆ แบบนั้นเลย!” ผู้อาวุโสรองกล่าวด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ

ผู้อาวุโสสามยังคงนิ่งเงียบ เขาไม่อยากเชื่อว่าเฉินผิงจะตายง่ายๆ เช่นนั้น แต่เงาร่างของเฉินผิงอันตรธานหายไปโดยไร้ซึ่งร่องรอย เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะไม่สลายกลายเป็นเถ้าธุลี?

“คุณเฉินยังไม่ตายหรอก” ในที่สุดเนี่ยเหิงก็ค่อยๆ เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสุขุม

เขารู้ว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ เพราะวิญญาณชีพของเขาอยู่ในเงื้อมมือของเฉินผิง ถ้าหากเขาตายไปแล้วจริงๆ เนี่ยเหิงรู้ว่าป่านนี้ตนเองก็คงเป็นแค่ซากศพไปแล้ว การที่เขายังคงอยู่ดีมีสุขก็เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่

“มันยังไม่ตายงั้นเหรอ? งั้นมันอยู่ที่ไหนล่ะ?” ผู้อาวุโสสามรีบถามขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงร้องดังขึ้นมา “ดูสิ นั่นอะไรน่ะ?”

สายตาทุกคู่เหลียวมองสิ่งที่ดูเหมือนดาวตกสีทองเปล่งแสงระยิบระยับที่กำลังพุ่งมาหาพวกเขาจากขอบฟ้า เคลื่อนที่ด้วยความเร็วเกินกว่าจะเข้าใจได้

เมื่อแสงสีทองเคลื่อนเข้ามาใกล้ ฝูงชนก็ต้องอ้าปากค้างเพราะตระหนักได้ว่าเป็นคนผู้หนึ่ง

“คุณเฉิน! นั่นมันคุณเฉินนี่นา!” ฟางซูร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้น

เฉินผิงที่สวมชุดเกราะสีทองแล้วเหาะเหินอยู่กลางอากาศ ปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขา สีหน้าของเขาซีดขาวและมีเลือดเปรอะเปื้อนริมฝีปาก เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

แต่การที่เขารอดตายจากการโจมตีอันน่าประหวั่นพรั่นพรึงกลับสร้างความตื่นตะลึงให้แก่ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้เข้าแล้ว

ฝูงชนต่างเงียบกริบ พวกเขาอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

อย่างไรเสียแม้แต่ผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสรองก็คงไม่อาจต้านทานพลังโจมตีเช่นนั้นได้ แต่เฉินผิงที่เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้จำแลงกลับรอดตายมาได้!

รอยยิ้มพออกพอใจของควางเปียวกลับถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจพลางเบิกตามองเฉินผิง

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าไม่เพียงเฉินผิงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ดูเหมือนฝ่ายหลังแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บเสียด้วยซ้ำไป

“มะ... ไม่ใช่ว่าแกสลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้วหรอกรึ?” ควางเปียวเอ่ยถามด้วยความเหลือเชื่อ

คราวนี้ก็ไม่แน่ว่าเฉินจะสามารถต้านทานการโจมตี!

“ในเมื่อมีผู้ชนะเป็นที่แน่ชัดแล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องฆ่าแกงกันอีกใช่ไหม? ข้าขอเรียกร้องให้หยุดมือลงได้แล้ว” ผู้อาวุโสสามกล่าว

“หยุดงั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสรองยิ้มเยาะ “ตอนนี้สายเกินกว่าจะย้อนกลับแล้ว พวกเราจะหยุดได้ยังไงเล่า? เป็นคนของเจ้าที่เสนอให้พวกเราประลองแบบสู้ตายเองนะ”

“ศิษย์พี่รอง พวกเราต่างอยู่สำนักเดียวกัน จำเป็นต้องประลองแบบสู้ตายด้วยเหรอ? ข้าหวังว่า—”

“เลิกพูดพล่ามไร้สาระได้แล้ว นั่งลงซะ ไม่งั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน” ผู้อาวุโสรองพูดตัดบทพร้อมสีหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ยามที่ผู้อาวุโสสามมองเห็นเฉินผิงที่ไม่ขยับตัวและไร้สิ้นหนทางป้องกันตนเอง แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขารู้ว่าเฉินผิงคงไม่คิดจะปกป้องตัวเองแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวขึ้นมาว่า “ศิษย์พี่รอง ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็ไม่มีทางเลือก...”

เพื่อช่วยเฉินผิง ผู้อาวุโสสามจำต้องลงมือ

เขาตั้งใจซัดฝ่ามือใส่ผู้อาวุโสรอง ด้วยหวังจะบีบให้เขาถอยร่น