หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2647

ในขณะนั้นเอง ในที่สุดทุกคนก็เห็นเงามืดกลายเป็นระฆังขนาดมหึมาที่มีมังกรหลายตนสลักเสลาอย่างวิจิตรงดงามเสียจนราวกับมีชีวิตอย่างน่าเหลือเชื่อเอาไว้บนพื้นผิวของมัน

ภาพที่เห็นสร้างความประหลาดใจให้แก่ทุกคนอย่างถึงที่สุด จู่ๆ ก็มีระฆังใบใหญ่ขนาดนั้นร่วงลงมาจากฟ้าได้ยังไงกัน?

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามของสัตว์อสูรดังก้องออกมาจากภายในส่วนลึกของระฆังมังกร

จากนั้นมันก็เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าฝูงชน อสูรชั้นฟ้าถูกกักขังเอาไว้ข้างใน!

ควางเปียวกวัดแกว่งไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์พลางรีบพุ่งใส่ระฆังมังกรแล้วเหวี่ยงอาวุธของตนเองใส่มัน เขาอยากจะทุบทำลายให้มันเปิดออกแล้วปล่อยสัตว์อสูรที่โดนขังออกมา

แต่ขณะที่ควางเปียวเหวี่ยงอาวุธใส่ระฆังมังกร พลังมหาศาลก็ทำให้เขาลอยกระเด็นกลับไปทันที

สัตว์อสูรภายในระฆังมังกรฟาดงวงฟาดงา แต่มันกลับไม่สามารถหลุดพ้นจากที่กักกันได้

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ค่อยๆ ร่อนลงมาพร้อมค้อนระฆังในมือ มังกรเขียวสลายหายไปโดยไร้ซึ่งร่องรอย

“ไอ้บ้าเอ๊ย! ดูเหมือนวันนี้ฉันคงต้องสำแดงพลังที่แท้จริงให้แกได้เห็นเสียแล้วล่ะ!”

เฉินผิงโกรธจนหน้าแดงก่ำพลางรู้สึกเดือดดาลกับสิ่งที่สัตว์อสูรทำกับเขา

เขากำค้อนระฆังเอาไว้แน่นแล้วตีมันลงบนพื้นผิวระฆังมังกร

โหม่ง...

ระฆังที่ดังขึ้นเมื่อถูกตีทำให้ทุกคนต้องอุดหูตัวเอง เหล่าศิษย์ที่อ่อนแอบางคนกระถดด้วยความเจ็บปวดพลางกุมหน้าอกเอาไว้

นับเป็นเรื่องยากที่หลายๆ คนจะต้านทานการตีระฆังเพียงครั้งเดียวได้ แต่เฉินผิงกลับไม่มีวี่แววจะหยุดมือลง เขาตีระฆังมังกรอีกครั้ง!

เขาตีระฆังมังกรเจ็ดครั้งติดๆ กัน ไม่นานก็ไม่มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างในอีก

ศิษย์ทั้งหลายจากสำนักอวี้ติ้งที่ไม่แข็งแกร่งพอถึงขนาดกระอักเลือดแล้วหมดสติไปเพราะแรงปะทะของการตีระฆัง

เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงดังออกมาจากระฆังมังกรแล้ว เฉินผิงจึงย่อส่วนมันลงแล้วเก็บลงไปในแหวนเก็บของ

เฉินผิงจึงก้มลงเก็บไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ขึ้นมา

“เอาคืนมา! เอาคืนมานะ! นั่นเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของฉัน...”

เมื่อควางเปียวเห็นเช่นนี้ก็พยายามจะพุ่งเข้าไปแย่ง แต่เขากลับพบว่าตนเองลุกไม่ขึ้น

ขณะที่เฉินผิงคว้าจับไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ ปราณสัมผัสของเขาก็พลันโอบล้อมมันเอาไว้ ไม่นานอัญมณีทั้งแปดเม็ดก็กลับมีชีวิตชีวาแล้วเริ่มเปล่งแสง ขณะที่สัตว์อสูรที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกลับถูกบดบังอยู่ในหมอก มันค่อยๆ อันตรธานหายไปจากสายตาพลางหวนคืนสู่ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์

“เจ้าสิ่งนี้ค่อนข้างน่าประทับใจทีเดียว บางทีอาจจะมีประโยชน์กับอวี่ฉีก็ได้...”

เฉินผิงพึมพำกับตนเองแล้วโยนไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ลงไปในแหวนเก็บของ

เมื่อเห็นเฉินผิงเอาอาวุธของตนเองไป ควางเปียวก็แผดเสียงด้วยความโกรธทว่ากลับไร้กำลังที่จะทำอะไรได้อย่างถึงที่สุด

เฉินผิงจับจ้องมาที่เขาก่อนจะเดินเข้ามาเหยียบศีรษะ