หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2649

“วันนี้ไม่มีใครขวางฉันได้หรอก! จงฟังให้ดี เหล่าศิษย์ของข้า! ฆ่าพวกมันให้หมดเพื่อล้างแค้นให้กับการตายของศิษย์พี่พวกเจ้าซะ!”

ในขณะนี้ ผู้อาวุโสรองคลุ้มคลั่งไปแล้ว เขาถึงกับหันไปสั่งให้เหล่าศิษย์ของตนเองลงมือกับเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสสาม!

การตายของควางเปียวกระตุ้นให้ผู้อาวุโสรองจุดชนวนความแค้นอันยากจะควบคุมได้ในตัวเขาขึ้นมา

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนี้ เขาก็ระเบิดพลังแล้วพลังสามเผ่าพันธุ์ก็เริ่มแผ่ไปรอบด้านทีละเล็กทีละน้อย

เฉินผิงไม่อยากเห็นเหล่าศิษย์สำนักอวี้ติ้งต้องมารบราฆ่าฟันกันเอง การคลุกวงในแบบนั้นรังแต่จะทำให้ย่อยยับทั้งสองฝ่ายและอาจจะทำให้การปลุกกระตุ้นชลาธารโอสถล่าช้าลงไปอีก

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเลย นอกเหนือไปจากนั้นเขาก็คิดจะยึดครองสำนักอวี้ติ้งเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ถ้าหากสำนักลงเอยด้วยการถูกทำลายก็จะช่วยเหลืออะไรเขาไม่ได้เลย

ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะสอดมือเข้ามายุ่งและร่วมมือกับผู้อาวุโสสามเพื่อรับมือกับผู้อาวุโสรอง ขอเพียงพวกเขากำราบฝ่ายหลังได้ก็จะมีโอกาสชนะมากขึ้น

แต่ขณะที่เฉินผิงกำลังจะลงมือกับผู้อาวุโสรอง ก็มีพลังอันมหาศาลจนน่าสะพรึงกลัวโอบล้อมพวกเขาไว้ ทุกคนต่างตัวแข็งท่อแล้วแหงนหน้ามองท้องห้ฟ้าด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าศิษย์อกตัญญู! บังอาจทะเลาะวิวาทกันภายในสำนักอวี้ติ้งแทนที่จะนำพาความรุ่งโรจน์มางั้นรึ?”

น้ำเสียงดังลั่นแฝงแววเดือดดาลดังขึ้นกลางอากาศ หลังจากนั้นแสงสว่างเจิดจ้าก็พุ่งแหวกนภาจากด้านหลังของสำนักก่อนที่เงาร่างแก่ชราสายหนึ่งจะปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางแสงสว่าง

ชายชราสวมชุดคลุมสีเทาแผ่รัศมีอันน่าเกรงขามออกมา

เขาหลุบตามองทุกคนที่ยืนอยู่ข้างใต้ด้วยสายตากรุ่นโกรธจากกลางอากาศ

เพียงแค่โบกมือ พลังกดดันอันน่าตกตะลึงก็กดลงมาใส่พวกเขาทุกคนแล้วทุกคนก็ล้มลงคุกเข่าทันที

เฉินผิงพยายามที่จะต้านทานพลังอันน่าพรั่นพรึงที่กดดันให้เขายอมศิโรราบ แต่เขาก็ยังลงเอยด้วยการล้มลงคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้น

“ระดับกึ่งเซียนขั้นแปด...”

เฉินผิงสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งจากระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของชายชรา แม้เขาอยากจะต่อต้านก็ไร้กำลังที่จะทำเช่นนั้นได้

อันที่จริงแล้ว ต่อให้เขาฝ่าทะลวงจนเลื่อนขึ้นสู่ระดับกึ่งเซียน เขาก็ไม่มีโอกาสต่อกรกับยอดฝีมือขั้นแปดได้หรอก

“ผะ ผู้อาวุโสไท่ซ่าง...”

ผู้อาวุโสไท่ซ่าง?

เมื่อผู้อาวุโสรองได้ยินเช่นนี้ก็รีบอธิบายขึ้นมาบ้างว่า “ผู้อาวุโสไท่ซ่าง เรื่องไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลยขอรับ เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสสามที่ฆ่าตัดหัวศิษย์เอกของตัวศิษย์เอง ฉะนั้นศิษย์จึงต้องลงมือจัดการ”

“นั่นเป็นการประลองแบบสู้ตาย มันได้ระบุเอาไว้อย่างแน่ชัดก่อนที่พวกเขาจะก้าวขึ้นสู่สนามประลองแล้วว่าพวกเขาคนใดคนหนึ่งต้องตาย ท่าน—”

ผู้อาวุโสสามคิดจะย้อนตอบ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ ผู้อาวุโสไท่ซ่างก็โบกมืออย่างไม่สนใจ ทั้งผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสรองต่างลอยกระเด็นขึ้นกลางอากาศก่อนที่พวกเขาจะกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

“ข้าไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของพวกเจ้า ในฐานที่เป็นผู้อาวุโส หากพวกเจ้าไม่สามารถเป็นตัวอย่างให้ผู้อื่นได้ พวกเจ้าจะยังมีประโยชน์อะไรกับข้าอีกเล่า?” ผู้อาวุโสไท่ซ่างกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมื่อผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสสามได้ยินคำพูดพวกนั้นก็หน้าเผือดสี พวกเขารีบล้มลงคุกเข่าอีกครั้งแล้วขอโทษผู้อาวุโสไท่ซ่างอย่างสุดกำลัง

“ผู้อาวุโสไท่ซ่าง ได้โปรดใจเย็นก่อน พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้วขอรับ ได้โปรดให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง...” ผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสสามต่างวิงวอนกันอย่างสุดกำลัง

“ถือว่าเป็นความผิดครั้งแรกของพวกเจ้า ข้าจะไม่ลงโทษพวกเจ้าให้รุนแรงเกินไปนัก พวกเจ้าแต่ละคนจะได้รับโทษให้ตบหน้าคนละห้าสิบที” ผู้อาวุโสไท่ซ่างออกคำสั่ง

ผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสสามรู้สึกลิงโลดกับบทลงโทษที่ค่อนข้างผ่อนปรนมากแล้วเช่นนี้ พวกเขาจึงเริ่มตบหน้าตัวเองด้วยความยินดี อย่างไรเสียแบบนี้ก็ดีกว่าต้องตายมากนัก