หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2650

ศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักอวี้ติ้งต่างหมอบด้วยความกลัว พวกเขาเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาของผู้อาวุโสไท่ซ่าง

มีเพียงเฉินผิงที่แหงนหน้ามองการเคลื่อนไหวทุกท่วงท่าของผู้อาวุโสไท่ซ่างด้วยความระแวดระวัง

ผู้อาวุโสไท่ซ่างก็หันไปมองเฉินผิงเหมือนกันและยามที่พวกเขาสบตากัน เฉินผิงกลับไม่มีวี่แววหวาดกลัวเลยสักนิด

หลังจากผู้อาวุโสไท่ซ่างจ้องมองอยู่สักครู่ก็เบนความสนใจออกจากเฉินผิง

ไม่นานผู้อาวุโสทั้งสองก็จัดการลงโทษตัวเองเสร็จเรียบร้อย จากนั้นผู้อาวุโสไท่ซ่างก็ถามว่า “แม้ข้าจะอยู่หลังหุบเขาก็ยังสัมผัสรับรู้ถึงพลังอันแกร่งกล้าจนน่าเหลือเชื่อที่กำลังพลุ่งพล่านในสำนักอวี้ติ้งได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสสามแลกเปลี่ยนสายตาด้วยความเป็นกังวลก่อนที่ผู้อาวุโสรองจะพยายามกล่าวพร้อมปากบวมเห่อ “ผู้อาวุโสไท่ซ่าง เมื่อสักครู่นี้เจ้าศิษย์หัวขบถได้อัญเชิญอสูรชั้นฟ้าจากไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ออกมา พลังอันแกร่งกล้าที่ท่านสัมผัสได้น่าจะมาจากสัตว์อสูรตนนั้นขอรับ!”

ผู้อาวุโสไท่ซ่างขมวดคิ้วแล้วตอบว่า “มันบังอาจอัญเชิญอสูรชั้นฟ้างั้นรึ? ถ้าหากมันหลุดการควบคุมไป สำนักอวี้ติ้งคงได้ถูกกลบฝังเป็นแน่! ใครเป็นคนที่อัญเชิญสัตว์อสูร? ก้าวออกมาแล้วเผยตัวตนซะ!”

“ผู้อาวุโสไท่ซ่าง ศิษย์คนนั้นตายไปแล้ว เขาโดนกุดหัวในสนามประลองไปแล้วขอรับ...” ผู้อาวุโสรองรีบอธิบาย

หน้าผากของผู้อาวุโสรองมีเหงื่อหยดออกมา เขาไม่คาดว่าการอัญเชิญอสูรชั้นฟ้าจะดึงดูดความสนใจของผู้อาวุโสไท่ซ่าง

โชคดีที่ควางเปียวตายไปแล้ว มิฉะนั้นผู้อาวุโสรองก็คงไม่อาจหลีกพ้นจากโทสะของผู้อาวุโสไท่ซ่าง

เมื่อผู้อาวุโสรองนึกได้เช่นนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกโล่งอกที่เกิดเหตุพลิกผัน

“มันโดนกุดหัวไปแล้วงั้นเหรอ? หลังจากมันอัญเชิญอสูรชั้นฟ้าออกมาแล้วยังจะมีใครฆ่ามันได้อีกงั้นรึ? ตอนนี้อสูรชั้นฟ้าอยู่ที่ไหนแล้ว ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์อยู่ที่ไหน?” ผู้อาวุโสไท่ซ่างไต่ถาม

“เป็นเฉินผิงขอรับ มันทำให้อสูรชั้นฟ้าได้รับบาดเจ็บแล้วกลับเข้าไปในไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ ตอนนี้มันมีไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์แล้ว” ผู้อาวุโสรองชี้แจง

“มันทำให้อสูรชั้นฟ้าบาดเจ็บงั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสไท่ซ่างดูเหมือนจะรู้สึกประหลาดใจ เขาจึงเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองฝูงชน “เฉินผิงคือคนไหนกันล่ะ?”

“ผมเองครับ” เฉินผิงลุกขึ้นท่ามกลางเหล่าศิษย์

“เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าเพิ่งจะพูดไปหรอกหรือ?” เมื่อผู้อาวุโสไท่ซ่างเห็นว่าเฉินผิงยังคงดื้อดึง โทสะของเขาก็ลุกโหมขึ้นมา

“ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์เป็นรางวัลที่ผมได้มาจากการประลองเมื่อสักครู่นี้ ทำไมผมต้องมอบคืนไปด้วยล่ะ? ผมต่อสู้กับควางเปียวในการประลองแบบสู้ตายในสนามประลอง ในเมื่อมันตายเพราะพยายามจัดการผม อะไรก็ช่างที่มันครอบครองก็ควรจะเป็นของผมอย่างชอบธรรม ผมแน่ใจว่าท่านคงไม่ใช่ฐานะและพลังของตนเองเพื่อกดดันศิษย์รุ่นเยาว์อย่างผมหรอกใช่ไหมครับ?” เฉินผิงท้าทายผู้อาวุโสไท่ซ่างอย่างสงบนิ่ง

ความกล้าของเฉินผิงทำให้ทุกคนตะลึงงัน พวกเขาไม่เคยเห็นใครพูดกับผู้อาวุโสไท่ซ่างด้วยท่าทีไม่เห็นหัวแบบนั้นมาก่อนเลย

มันกำลังรนหาที่ตายใช่ไหม?

ผู้อาวุโสสามสีหน้าซีดเผือดแล้วทรุดลงกับพื้นด้วยความตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

“เฉินผิง แกกล้ามากเลยนะ! กล้าดียังไงถึงได้พูดกับผู้อาวุโสไท่ซ่างแบบนั้น? แกมันหาเรื่องใส่ตัวแล้ว!”

ผู้อาวุโสรองพยายามแสดงท่าทีเคารพนับถือต่อผู้อาวุโสไท่ซ่างด้วยการตักเตือนเฉินผิงเสียงดังลั่น