หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2651

“พอได้แล้ว...” ผู้อาวุโสไท่ซ่างโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ผู้อาวุโสรองเลิกพูดพล่ามเสียที จากนั้นเขาก็มองเฉินผิงด้วยท่าทีเห็นด้วย “ไม่เลวเลยนี่ เจ้าหนุ่ม เจ้าพูดไม่ผิดหรอก ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์เป็นรางวับที่เจ้าได้มาจากการประลองจึงไม่จำเป็นต้องมอบให้ ข้าเพียงแต่เป็นห่วงว่าพลังของไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์อาจจะเกินกว่าที่เจ้าจะรับไหวและหากเจ้าลองใช้มันดู อาจจะเกิดผลสะท้อนกลับโดยไม่ตั้งใจ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ข้าแนะนำให้เจ้ามอบมันให้แก่ข้า ไม่ได้คิดจะกดดันเจ้าเลย”

คำตอบแฝงใจเมตตาของผู้อาวุโสไท่ซ่างทำให้ทุกคนรู้สึกตกตะลึงจนพูดไม่ออก พวกเขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงเป็นกันเองกับเฉินผิงอย่างคาดไม่ถึงขนาดนั้น

แม้แต่เฉินผิงเองก็ผงะอึ้ง เขาไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบอันเปี่ยมไปด้วยมิตรจิตของผู้อาวุโสไท่ซ่างเลยสักนิด

“ขอบคุณผู้อาวุโสไท่ซ่างที่เป็นห่วง แต่ผมรู้ขีดจำกัดของตัวเองดีครับ” เฉินผิงตอบ

“เช่นนั้นก็ดี” ผู้อาวุโสไท่ซ่างผงกศีรษะ จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับผู้อาวุโสรองว่า “เอาไว้หูอี้เซียวกลับมาเมื่อไหร่ บอกให้เขาไปที่หลังเขาแล้วคุกเข่าลงกับกำแพงดินสามวัน ดูซิว่าสำนักอวี้ติ้งภายใต้การนำของเขาเลวร้ายมากขนาดไหนแล้ว!”

เมื่อผู้อาวุโสไท่ซ่างพูดจบก็หายวับไปโดยไม่ออกกระบวนท่าใดให้เห็น

ทันทีที่ผู้อาวุโสไท่ซ่างจากไป ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่อ

“คุณเฉิน เมื่อสักครู่นี้คุณทำให้ผมกลัวจริงๆ นะครับ คุณถึงขนาดกล้าเถียงผู้อาวุโสไท่ซ่างได้ยังไงกัน...”

“ใช่ครับ ผมล่ะใจหายใจคว่ำหมดแล้ว!”

เนี่ยเหิงกับฟางซูต่างรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ผมไม่คาดคิดเลยว่าผู้อาวุโสไท่ซ่างจะเป็นคนมีเหตุผลแบบนั้น ยังไงซะสิ่งที่ผมพูดก็เป็นความจริงและผมก็ไม่ได้โกหก ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสไท่ซ่างยังจะดีกว่าผู้อาวุโสบางคนแถวนี้เสียอีก!” เฉินผิงกล่าวพลางจงใจเหลือบมองผู้อาวุโสรอง

ผู้อาวุโสรองแค่นเสียงใส่เขา “หึ อย่าเพิ่งได้ใจนักเลย เจ้ารอก่อนเถอะ...”

เมื่อผู้อาวุโสรองพูดจบก็รีบจากไป ใบหน้าของเขาบวมเป่งราวกับถูกต่อนับสิบตัวต่อยเอา ขืนเขายังอยู่ต่อไปก็รังแต่จะเป็นที่หัวเราะเยาะ

ผู้อาวุโสสามดูเหมือนเพิ่งจะรอดตายหวุดหวิด เขาเหงื่อชุ่มโชกตั้งแต่หัวจรดเท้าจนแลดูราวกับถูกสูบพลังชีวิตไปจนหมดสิ้นแล้ว

แต่สัตว์เหล่านี้ต่างถูกจองจำและล่ามเอาไว้ในนี้ พวกมันจะถูกอัญเชิญออกไปสู่โลกภายนอกได้ยังไงกัน?

เฉินผิงยังคงใช้ปราณสัมผัสสำรวจตรวจตรากันต่อไป เฉินผิงพบว่ากรงแต่ละใบที่กักขังสัตว์อสูรไว้มีวงแหวนอาคมอยู่

เขาตระหนักได้ว่าสิ่งที่ควางเปียวอัญเชิญไม่ใช่ร่างของสัตว์อสูรพวกนี้ แต่น่าจะเป็นวิญญาณของพวกมันเสียมากกว่า ร่างจริงของพวกมันยังคงถูกผนึกเอาไว้ภายในไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ ฉะนั้นสัตว์อสูรพวกนี้จึงไม่มีทางขัดคำสั่ง

เมื่อตรวจดูอาวุธอย่างละเอียดถี่ถ้วน ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจแล้วว่าเพียงแค่คนพวกนั้นมีพลังเพียงพอก็สามารถอัญเชิญสัตว์อสูรจากไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ได้ พวกคนที่อ่อนแอก็อาจจะลงเอยด้วยการถูกวิญญาณของสัตว์อสูรเหล่านี้กลืนกินเข้าไป!

นอกเหนือไปจากนี้ พลังของไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ล้วนมาจากสัตว์อสูรที่ถูกผนึกเอาไว้ข้างใน ยิ่งอสูรที่ถูกกักขังน่าเกรงขามมากเท่าไหร่ ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น

ถ้ามีคนที่สามารถจับสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าได้ พวกเขาก็สามารถเอามาแทนที่ตัวเดิมแล้วก็จะยิ่งทำให้ทำให้ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์แข็งแกร่งกว่าเดิมอีก

“ช่างเป็นของที่น่าทึ่งจริงๆ...” เฉินผิงถอนปราณสัมผัสของตนเองพลางผุดยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า