หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2660

“ผู้อาวุโสสามมาถึงแล้ว!” ศิษย์คนหนึ่งที่ประจำอยู่หน้าประตูแจ้ง

ผู้อาวุโสสามก้าวเข้าไปในห้องโถงใหญ่อย่างว่องไวโดยมีเฉินผิงตามมา

เมื่อเฉินผิงและหูอี้เซียวสบตากัน สีหน้าของฝ่ายหลังก็มืดมนราวกับยามค่ำคืน

ทันทีที่หูอี้เซียวมองเห็นเฉินผิง ความทรงจำที่ต้องคุกเข่าต่อหน้าเขาที่นครแห่งจักรวรรดิอสูรก็หวนกลับเข้ามาในหัว

แม้อารมณ์จะพลุ่งพล่าน แต่หูอี้เซียวรู้ว่าเขาไม่อาจเสียอาการในตอนนั้นได้ เขาไม่อาจเปิดเผยให้คนอื่นรู้ว่าเขาเคยคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง เพราะจะทำให้ชื่อเสียงของเขาในฐานะเจ้าสำนักเสื่อมเสีย

“หูอี้เซียว” ผู้อาวุโสสามทักทายอย่างเคารพด้วยการโค้งคำนับ

“ผู้อาวุโสสาม ผมได้ยินมาว่าคุณรับศิษย์คนใหม่ และเขาก็แข็งแกร่งไม่เบาเลยใช่ไหม? เขาไม่เพียงแต่จะทำลายบ้านในสำนักเสียหลายหลัง แต่เขายังฆ่าควางเปียวด้วย ดูเหมือนว่าศิษย์ของคุณจะมีอนาคตที่สดใสทีเดียว พวกเขาก่อปัญหาในระหว่างที่ผมไม่อยู่ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเห็นหัวผมที่เป็นผู้นำของสำนักเลย ยังไงก็ตาม ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว และผมจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้หลุดลอยไป บอกผมทีว่าโทษสำหรับศิษย์ที่ท้าทายผู้อาวุโสและสร้างความวุ่นวายในสำนักคืออะไร?”

หูอี้เซียวรีบแสดงอำนาจของตน ด้วยการย้ำเตือนผู้อาวุโสสามถึงตำแหน่งของเขาในฐานะผู้นำของสำนัก

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสสามยังคงสงบนิ่งและไม่สะทกสะท้าน เขาอธิบายอย่างใจเย็น “คุณอาจจะไม่รู้ แต่ควางเปียวเป็นคนที่ทำลายบ้านและทำร้ายศิษย์ของผมก่อน เฉินผิงทำไปเพื่อตอบโต้เท่านั้น นอกจากนี้ การตายของควางเปียวเกิดขึ้นในสนามประลอง พวกเขาประลองกันแบบเอาถึงตาย จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่หนึ่งในนั้นจะต้องพบกับจุดจบเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น อสูรชั้นฟ้าจากไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ที่ควางเปียวปล่อยออกมาเกือบสร้างหายนะให้กับทั้งสำนัก กระทั่งผู้อาวุโสไท่ซ่างยังรับรู้เรื่องนี้แล้ว”

ทันทีที่ผู้อาวุโสสามพูดแบบนั้น หูอี้เซียวก็ตัวสั่นและผุดลุกขึ้นยืน ใบหน้าเผยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “อะไรนะ? ผู้อาวุโสไท่ซ่างรู้เรื่องนี้แล้ว?”

“เป็นดังนั้น เขายังสั่งด้วยว่าให้คุณไปสำนึกตนที่ภูเขาเป็นเวลาสามวัน เริ่มตั้งแต่เวลาที่คุณกลับมาเป็นต้นไป” ผู้อาวุโสสามยืนยันด้วยการพยักหน้า

หูอี้เซียวตกใจอย่างมากจนเขาเกือบจะล้มลงกับพื้น และใบหน้าของเขาก็ซีดราวกับคนตาย

จากนั้น หูอี้เซียวก็รีบไปหาผู้อาวุโสรอง เขาเอ่ยอย่างเฉียบขาดและเรียกร้อง “ผู้อาวุโสรอง ผู้อาวุโสสามพูดจริงหรือเปล่า?”

“ผู้อาวุโสไท่ซ่างพูดอย่างนั้นจริงๆ” ผู้อาวุโสรองพูดตะกุกตะกัก

ขณะที่บรรยากาศอบอวลด้วยภัยคุกคาม ผู้อาวุโสรองก็หันขวับและเดินกระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธ

เมื่อกลับมาถึงที่พักของเขา ความโกรธของผู้อาวุโสรองก็เดือดพล่าน และเขาระบายด้วยการขว้างทุกอย่างที่คว้าได้ลงพื้น

เขาเชื่อว่าหูอี้เซียวจะลงโทษผู้อาวุโสสามเมื่อกลับมา เนื่องจากหูอี้เซียวไม่พอใจผู้อาวุโสสามมาแต่ไหนแต่ไร

แต่แล้วทุกคนก็ต้องประหลาดใจ เมื่อคาดไม่ถึงกับปฏิกิริยาของหูอี้เซียว เขาตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่า ผู้อาวุโสไท่ซ่างรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หูอี้เซียวไม่แม้แต่จะใส่ใจกับเรื่องของผู้อาวุโสสาม ขณะที่เขารีบออกไปเพื่อรับโทษของตัวเขาเอง

“ฉันจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไป ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้พวกมันรอดไปได้เด็ดขาด!” ผู้อาวุโสรองตะโกน

ครู่ต่อมา ชายคนนั้นก็ค่อยๆ ระงับความโกรธลงและควบคุมอารมณ์ของตนได้