หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2661

ผู้อาวุโสรองออกจากห้องและเดินไปที่โกดังของสำนักอวี้ติ้ง

ศิษย์ที่เฝ้าโกดังล้วนอยู่ใต้บัญชาของเขา ดังนั้นเมื่อเห็นเขามาถึง พวกเขาจึงไม่ได้ห้ามอะไร

เมื่อเขาเข้าไปในโกดัง ผู้อาวุโสรองก็เดินไปที่มุมห้องและเปิดห้องลับขึ้นมา

ห้องนั้นเต็มไปด้วยยาคุณภาพสูงและสมุนไพรต่างๆ จัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย

ผู้อาวุโสรองรีบหยิบยาและสมุนไพรจำนวนมากโดยไม่ลังเล ก่อนจะเก็บใส่ถุงผ้า จากนั้นเขาก็หยิบเครื่องรางออกมาและวางลงบนพื้นอย่างเบามือ

เขากัดนิ้วของเขาแล้วปล่อยให้หยดเลือดหยดลงบนเครื่องราง ในไม่ช้า วงแหวนอาคมอันซับซ้อนที่จารึกอยู่บนเครื่องรางก็เริ่มเปล่งแสงเจิดจ้า เมื่อก้าวเข้าสู่วงแหวนอาคม ร่างของผู้อาวุโสรองก็ค่อยๆ จางหายไป

เมื่อเขาโผล่ออกมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่มืดสนิท ล้อมรอบด้วยหมอกสีดำพวยพุ่ง ด้านหน้าของเขามีชายคนหนึ่งที่ถูกไฟลุกท่วมตัว ซึ่งมองดูเขาอย่างเงียบๆ

“ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วหรือ?” ชายคนนั้นพูดกับผู้อาวุโสรองอย่างช้าๆ

ผู้อาวุโสรองส่ายหน้า “เปล่า แต่ผมต้องใช้งานคุณก่อนเวลากำหนด ผมต้องการให้คุณฆ่าคนๆ หนึ่งให้ผม”

“ฆ่าคน?” ชายคนนั้นชะงักชั่วขณะ และดูค่อนข้างประหลาดใจในขณะที่เขาถามว่า “เจ้าต้องการให้ข้าฆ่าใคร?”

“เจ่อเยี่ยน ผมช่วยชีวิตคุณและชุบเลี้ยงคุณมาหลายปี เพื่อที่คุณจะได้เชื่อฟังคำสั่งของผมโดยไร้ข้อกังขา ไม่ว่าผมจะมอบหมายภารกิจอะไรให้คุณ คุณก็จะทำโดยไม่ลังเล เข้าใจไหม?” คำตอบของผู้อาวุโสรองเย็นชาและหนักแน่น

เจ่อเยี่ยนไม่ได้ตอบกลับ แต่เปลวไฟรอบตัวเขาทวีความรุนแรงขึ้น เขาแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตาม เขาพยายามควบคุมอารมณ์และอดกลั้นไม่ให้โทสะปะทุ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจ่อเยี่ยน ผู้อาวุโสรองก็รู้สึกพอใจและโยนสมุนไพรและยาที่ถืออยู่ในมือให้เขา

“นี่คือยาและสมุนไพรชั้นยอดของสำนักอวี้ติ้ง แน่นอนว่าผมไม่ได้ให้คุณทำงานเปล่าๆ เมื่อผมได้เป็นหัวหน้าสำนักแล้ว คุณกับพวกพ้องของคุณก็ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนตัวอีกต่อไป ตอนนี้มารอย่างพวกคุณไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าหนูโสโครก ถ้าไม่ใช่เพราะผมในตอนนั้น คุณกับคนของคุณคงตายอย่างน่าอนาถ!” ผู้อาวุโสรองเอ่ย

ในขณะเดียวกันภายในถ้ำลับ ผู้อาวุโสสามและเฉินผิงกำลังหารือกับหลิ่วหรูเยี่ยนอีกครั้ง เป้าหมายของพวกเขาคือวางแผนให้เธอสามารถกลมกลืนได้อย่างแนบเนียนในช่วงที่ชลาธารโอสถจะเปิด ซึ่งจะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้

ทัศนคติของหลิ่วหรูเยี่ยนที่มีต่อเฉินผิงนั้นดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนการเผชิญหน้าครั้งก่อนของพวกเขา และท่าทางของเธอก็แฝงแววของความขวยเขิน

หลังจากที่ได้เฉินผิงช่วยเอาไว้ หลิ่วหรูเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อความเข้าใจผิดของเธอและที่เธอต่อต้านเขา

“เฉินผิง ฉันอยากจะขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามวันก่อน ฉันตรวจดูแล้ว และฉันก็พบว่าคุณไม่ได้แตะต้องฉันจริงๆ” เธอพูดอย่างจริงจังพร้อมกับขอโทษเฉินผิง

“ผมโล่งใจที่คุณได้ตรวจดูด้วยตัวเองแล้ว ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของผมคงจะมัวหมองไปหมด...” เฉินผิงแสร้งทำสีหน้าเจ็บปวด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิ่วหรูเยี่ยนก็ขมวดคิ้วและโต้กลับว่า “ปากเสีย มันจะเจ็บปวดมากขนาดนั้นเลยเหรอที่มานอนกับฉัน? ฉันอาจจะไม่สวยเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่คุณเคยคบด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ใช่ไหม?”