หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2671

ตอนนี้สมุนของเขาถูกเฉินผิงฆ่าเกลี้ยง ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เฉินผิงรอดไปได้

เมื่อรับรู้ถึงรัศมีคุกคามของเจ่อเยี่ยน เฉินผิงที่ขมวดคิ้วก็กำกระบี่พิฆาตมังกรแน่นขึ้น ขณะที่ความร้อนรนพลุ่งพล่านภายในตัวเขา

การโจมตีครั้งก่อนทำให้พลังของเขาหมดลง เฉินผิงเริ่มกังวล เพราะเขาคงไม่สามารถรอดจากการโจมตีต่อจากนี้ของเจ่อเยี่ยนได้

ทันใดนั้น ร่างสองร่างก็เดินเข้ามาจากที่ไกลๆ

“เจ่อเยี่ยน ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณยังมีชีวิตอยู่”

เสียงของผู้อาวุโสสามดังก้องมาแต่ไกล

การที่เขาปรากฏตัวขึ้นโดยมีหลิ่วหรูเยี่ยนอยู่ข้างๆ ทำให้สีหน้าของเจ่อเยี่ยนเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ผู้อาวุโสสาม คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดผู้อาวุโสสามถึงได้รู้จักกับผู้ใช้วิชามาร

“ก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ย้อนกลับไปในสมัยก่อน สำนักอวี้ติ้งมีหน้าที่ในการตามล่าผู้ใช้วิชามาร ดังเช่นเขา เขาควรจะถูกฆ่าตั้งแต่ตอนนั้น ผมเลยไม่รู้ว่าเขารอดมาได้ยังไง” ผู้อาวุโสสามอธิบาย

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสสาม เฉินผิงก็ขบคิด “ใครบอกคุณว่าเจ่อเยี่ยนตายแล้ว ผู้อาวุโสสาม?”

“ผู้อาวุโสรอง เขาบอกว่าเขาฆ่าเจ่อเยี่ยนด้วยมือของเขาเอง”

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ถึงบางอ้อ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเจ่อเยี่ยนถึงมาฆ่าเขา ทั้งๆ ที่ทั้งสองฝ่ายไม่มีเรื่องบาดหมางต่อกัน ที่จริงพวกเขาไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนด้วยซ้ำ เจ่อเยี่ยนน่าจะถูกสั่งให้มาฆ่าเขา

พอคิดดูแล้ว เฉินผิงเพิ่งจะมาที่อาณาจักรนิรันดร์ได้ไม่นาน เขามีศัตรูไม่มากนัก และคนที่อยากให้เขาตายยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่

มีแต่ผู้อาวุโสรองคนเดียวเท่านั้นที่ต้องการฆ่าเขา

“ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสรองจะโกหก เขาไม่ได้ฆ่าเจ่อเยี่ยน แต่กลับซ่อนเจ่อเยี่ยนเอาไว้เพื่อแผนการของเขา และวันนี้เจ่อเยี่ยนก็ถูกส่งมาเพื่อฆ่าผมเป็นการแก้แค้น เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงอยากให้ผมตาย ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน” เฉินผิงพูดเรียบๆ

ผู้อาวุโสสามหันหน้าไปทางเจ่อเยี่ยนทันที “เจ่อเยี่ยน ผู้อาวุโสรองเป็นคนช่วยชีวิตคุณและส่งคุณมาฆ่าคุณเฉินงั้นหรือ?”

กระนั้นเฉินผิงและผู้อาวุโสสามก็ไม่ได้ไร้ฝีมือ ทั้งสองไล่ตามอย่างฉับไวราวกับสายลม

หลิ่วหรูเยี่ยนผู้น่าสงสารตามไม่ทันเพราะความต่างชั้นของพลัง

ในไม่ช้าเธอก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ซึ่งทำให้เธอชักจะกังวลขึ้นมา

ตอนนี้เธอถูกสองคนนั้นทิ้งให้อยู่ตามลำพัง เธอกังวลว่าคนอื่นจะมาเจอเข้า ถ้าศิษย์ของ สำนักอวี้ติ้งจำเธอได้เธอจะเดือดร้อน เพราะหูอี้เซียวจะไม่มีวันปล่อยเธอให้รอดไปได้

ขณะที่หลิ่วหรูเยี่ยนกัดฟันและพยายามตามให้ทัน เฉินผิงก็กลับมายืนข้างๆ เธอและจับมือเธอไว้

เขานึกขึ้นได้ว่าการปล่อยให้หลิ่วหรูเยี่ยนวิ่งอยู่คนเดียวมันอันตราย

“เกาะให้แน่นๆ ผมจะพาคุณไปด้วย”

ว่าแล้วเฉินผิงก็ร่ายวายุเหิน เพื่อให้เท้าของเขาวิ่งข้ามทุ่งหญ้าได้อย่างรวดเร็ว