“คุณเฉิน!” เมื่อราชายี่เหอเห็นเฉินผิง เขาก็ทักทายฝ่ายหลังอย่างสุภาพนอบน้อม
เป่ยฉางเหล่าตกตะลึงจนพูดไม่ออกแล้วเอาแต่ก้มหน้าลงต่ำพลางมองสังเกตจากข้างหลัง
ตอนที่พวกเขามุ่งหน้าไปที่นครแห่งจักรวรรดิอสูร เฉินผิงก็ไม่ยอมให้เป่ยฉางเหล่าตามมาด้วยเพราะเขามีเรื่องจะถามราชายี่เหอ
หลังจากเข้ามาในห้องส่วนตัวแล้ว เฉินผิงก็พูดเข้าประเด็นแล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ยี่เหอ ท่านรู้เรื่องนครหมิงลี่มากแค่ไหน?”
เมื่อจู่ๆ ราชายี่เหอได้ยินเฉินผิงถามเรื่องนครหมิงลี่ก็ออกจะประหลาดใจอยู่บ้าง “เจ้าสำนัก ข้ารู้เรื่องนครหมิงลี่ค่อนข้างมากเชียวล่ะ ลี่หวังกับข้าเป็นสหายบ้านใกล้เรือนเคียงจึงติดต่อกันบ่อยครั้งมาก อีกอย่างข้าก็เพิ่งจะกลับมาจากนครหมิงลี่ ข้าคิดจะให้บุตรสาวของตัวเองกับบุตรชายของลี่หวังแต่งงานกัน แบบนั้นพวกเราทั้งสองตระกูลก็จะผูกดองกันแล้ว จากนั้นเผ่าอสูรก็จะมีอำนาจมากขึ้น เจ้าสำนัก ข้าขอถามสักหน่อยได้หรือไม่ว่าเหตุใดท่านถึงได้สนใจนครหมิงลี่ขึ้นมา?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...