หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2711

“เจ้าสำนัก นครหมิงลี่ขโมยอะไรจากคุณไปงั้นเหรอ? บางทีผมอาจจะช่วยออกหน้าแทนคุณได้” ราชายี่เหอถาม

“เท่าที่ท่านเอ่ยถึงลี่หวังมา ผมคิดว่าเขาคงไม่ยอมคืนมันหรอก ท่านก็เห็นแล้วว่าเขาขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ของผมไป” เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ราชายี่เหออ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงทันทีที่เขาได้ยินเช่นนั้น “ธนูศักดิ์สิทธิ์?”

ธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในตำนานที่หลายคนได้แต่ฝันว่าจะได้มาครอบครอง! ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะได้ครอบครองมัน!

“ฉะนั้นท่านคิดว่าหากขอร้องไป ลี่หวังจะยอมคืนธนูศักดิ์สิทธิ์ของผมให้หรือเปล่าล่ะ?” เฉินผิงถาม

ราชายี่เหอส่ายหน้า “ข้าไม่คิดว่าลี่หวังจะคืนอาวุธศักดิ์สิทธิ์ใดๆ ก็ตามที่ตกอยู่ในกำมือของเขาหรอก นับประสาอะไรกับธนูศักดิ์สิทธิ์ล่ะ ต่อให้ข้าจะอยากรู้อยาเห็นก็เถอะ เจ้าสำนัก ท่านรู้ได้ยังไงว่าเป็นลี่หวังที่ขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ของท่านไป?”

เฉินผิงส่งเสียงหัวเราะออกมา “ธนูศักดิ์สิทธิ์ของผมถูกขโมยไปตุ่นอสูรและนครแห่งจักรวรรดิอสูรกับนครหมิงลี่ก็เป็นที่เดียวที่จะพบตุ่นอสูรได้ ผมเคยถามเรื่องนี้กับยี่ชาแล้ว เธอบอกผมว่าคนในนครแห่งจักรวรรดิอสูรไม่เคยขโมยของ ดังนั้นผมจึงแน่ใจว่าตุ่นอสูรที่ขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ของผมไปมาจากนครหมิงลี่

“ถูกต้องแล้วล่ะ ข้าสั่งพวกตุ่นอสูรที่นี่ห้ามไม่ให้ขโมยของจึงเป็นไปได้ว่าธนูศักดิ์สิทธิ์ของท่านน่าจะอยู่กับลี่หวัง ต่อให้ข้าจะพาลี่ซิงบุตรชายของเขามาที่นครแห่งจักรวรรดิอสูรก็เถอะ แต่เขาก็ถึงขนาดเอาของกำนัลมาสู่ขอตั้งมากมาย ข้าควรจะล้มเลิกงานวิวาห์ที่จัดขึ้นมาแล้วยังไงดีล่ะ? ถ้าหากข้าส่งบุตรชายของเขากลับไปล่ะก็ ลี่หวังย่อมไม่พอใจเป็นแน่”

องค์หญิงยี่ชาบุกเข้ามาขัดการสนทนาของพวกเขาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “เสด็จพ่อ ลูกจะไปคุยเรื่องนี้กับลี่ซิงเอง ลูกไม่เคยชอบเขามาตั้งแต่ตน แต่ไม่ว่ายังไงท่านก็ยืนกรานจะให้ลูกแต่งงานกับเขาให้ได้”

“ยี่ชา พะ... พ่อก็แค่ทำเพื่อนครแห่งจักรวรรดิอสูร!” ราชายี่เหอตอบพลางถอนหายใจ

ข้ารู้ว่าองค์ชายลี่ซิงโหดเหี้ยมเหมือนกับลี่หวัง แต่ข้าต้องเสียสละบุตรสาวของตนเองเพื่อเห็นแก่นครแห่งจักรวรรดิอสูร!

“หึ! ท่านก็มักจะเอาแต่เป็นห่วงนครแห่งจักรวรรดิอสูรอยู่ตลอดเวลา ท่านเคยเป็นห่วงลูกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” องค์หญิงยี่ชาพูดแย้งขึ้นมาอย่างโกรธจัด

“องค์หญิงยี่ชา คงไม่ค่อยเหมาะที่ท่านจะทำเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น คู่หมั้นของคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย คุณคงไม่อยากให้เขามาเห็นเราอย่างนี้หรอกใช่ไหม?” เฉินผิงกล่าวขึ้นพร้อมกับพยายามชักแขนออกมา แต่องค์หญิงยี่ชากลับไม่ยอมปล่อย

“อย่าพูดแบบนั้นนะ! ข้าไม่มีคู่หมั้นสักหน่อย! ข้าชอบเจ้าและไม่สนใจด้วยว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือเปล่า! ถ้าหากเจ้าไม่ยอมรับข้าล่ะก็ งั้นข้าคงไม่มีทางเลือดนอกเสียจากฆ่าตัวตายแล้ว! ไม่ว่ายังไงก็ช่าง ข้าไม่แต่งงานกับลี่ซิงหรอก!” ยี่ชาพูดแย้งขึ้นมา

เฉินผิงรู้ดีว่าองค์หญิงยี่ชาจะทำตามคำขู่ของตัวเองจริงๆ

“ยี่ชา ไอ้หมอนี่เป็นใครกัน?” ลี่ซิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาจากข้างหลัง

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและทั่วทั้งร่างก็แผ่เจตจำนงสังหารอันแรงกล้ามากเสียจนเต็มไปทั่วทั้งห้อง