หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2712

“ลี่ซิง เจ้ามาได้จังหวะพอดี เจ้าควรจะรีบไสหัวกลับไปได้แล้ว ข้ามีคนที่ตัวเองชอบอยู่แล้ว คนที่อยู่ตรงนี้คือเฉินผิงคนรักของข้า พวกเราเริ่มคบหากันมานานและข้าก็ตั้งครรภ์บุตรของเขาอยู่!” องค์หญิงยี่ชาเอ่ยขึ้นพร้อมผุดรอยยิ้มหวานล้ำพลางซบอกของเฉินผิง

เฉินผิงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแววตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ

อะไรนะ? เธอไปตั้งครรภ์บุตรของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ? ฉันรู้แต่ว่าเธอจงใจพูดยั่วโมโหลี่ซิงก็เท่านั้น แต่เธอล้อเล่นเรื่องแบบนั้นออกจะไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่!

หลังจากชะงักไปสักครู่ลี่ซิงก็ระเบิดโทสะ แต่เขาก็รีบสงบสติอารมณ์แล้วยิ้มเยาะ

“ยี่ชา เจ้าพูดแบบนั้นเพียงเพื่อให้ข้ายอมแพ้เจ้าใช่ไหม? ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์หรอก! อันที่จริงเจ้าถึงขนาดยังไม่เสียความบริสุทธิ์เสียด้วยซ้ำไป! เจ้าลืมเรื่องที่เผ่าอสูรไม่สามารถเสพสังวาสกับมนุษย์ได้ไปแล้วหรือไง? เจ้าไม่มีทางที่จะตั้งครรภ์บุตรมนุษย์ได้หรอก! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าข้าจะแพ้ให้มัน!”

จากนั้นลี่ซิงก็เบนสายตามาทางเฉินผิงพลางพูดต่อไปว่า “ไอ้หนู ข้าไม่สนหรอกว่ายี่ชาจะไปขุดแกมาจากที่ไหน แต่ทางที่ดีแกจงรีบไสหัวไปเสียเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นข้าจะกินแกทั้งเป็นให้เหลือแค่กองกระดูกเลย!”

สิ่งต่อมาที่พวกเขารู้ก็คือ ใบหน้าของลี่ซิงบิดเบี้ยวและกลายสภาพเป็นพยัคฆ์ จากนั้นเขาก็คำรามใส่เฉินผิงสองครั้งก่อนจะเปลี่ยนกลับคืนสู่ร่างมนุษย์แล้วจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา

“อ้อ ที่แท้แกก็เป็นไอ้พวกที่กลายร่างเป็นพยัคฆ์นี่เอง น่าเสียดายที่ยี่ชากับฉันรักกัน ฉะนั้นฉันจะไม่ทิ้งเธอไปหรอก ยิ่งไปกว่านั้นบรรพชนของฉันก็เชี่ยวชาญในการล่าพยัคฆ์เป็นพิเศษเสียด้วยสิ!” เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมยิ้มให้

เมื่อยี่ชาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มกว้าง จากนั้นเธอก็เกาะติดเฉินผิงแน่นยิ่งกว่าเดิม

ลี่ซิงโกรธมากเสียจนกัดฟันดังกรอดๆ พร้อมกับร่างกายที่สั่นเทิ้ม รัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวเต็มไปทั่วทั้งห้องอีกครั้งพลางตะโกนว่า “แกกล้าดียังไงถึงพูดกับข้าแบบนั้น? แกมันก็แค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นเริ่มต้นเท่านั้น!”

ลี่ซิงกำลังจะพุ่งเข้าใส่เฉินผิง องค์หญิงยี่ชาก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ลี่ซิง! เจ้ากล้าดียังไงถึงได้เริ่มลงไม้ลงมือในนครแห่งจักรวรรดิอสูร?”

ลี่ซิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นห้า ขณะที่เฉินผิงเพิ่งจะบรรลุถึงระดับกึ่งเซียน เขาไม่ใช่คู่ประมือของลี่ซิงเลยสักนิด!

ทั้งๆ ที่เขามีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า แต่น้ำเสียงของเขากลับเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง

“ผู้อาวุโสเป่ย ยี่ชานาง—”

เป่ยฉางเหล่าเอ่ยตัดบทว่า “อย่างที่ข้าบอกไปนั่นแหละ องค์ชายลี่ซิง กฎของนครแห่งจักรวรรดิอสูรห้ามไม่ให้ผู้ใดต่อสู้จากในนครไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ช่าง ฉะนั้นข้าไม่อยากฟังคำอธิบายของท่าน”

ลี่ซิงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากหยุดลงมือ เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาอาฆาตมาดร้ายแล้วข่มขู่ว่า “แกรอก่อนเถอะ ไอ้สารเลว ฉันจะทำให้แกได้เห็นพลังของฉัน! ดูซิว่าแกจะซ่อนตัวอยู่ภายในนครแห่งจักรวรรดิอสูรไปตลอดกาลได้ไหม!”

เมื่อเขาพูดจบก็พุ่งตัวจากไปอย่างโกรธจัด