หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2713

“คุณเฉิน องค์หญิงยี่ชา เชิญเสด็จเถอะ” เป่ยฉางเหล่ากล่าวพลางยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“ผู้อาวุโสเป่ย ช้าก่อน!”

เฉินผิงคิดจะขอให้เป่ยฉางเหล่ารอแล้วฉวยโอกาสหลบหนีไปจากองค์หญิงยี่ชา

แต่ยี่ชากลับจับตัวเฉินผิงเอาไว้แน่น เป่ยฉางเหล่าทำท่าราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเฉินผิงแล้วจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

“เฉินผิง ข้าไม่สวยงั้นเหรอ? ข้าหุ่นไม่ดีงั้นเหรอ? หรือข้าไม่มีสถานะที่คู่ควรพอที่จะอยู่กับเจ้าได้?” องค์หญิงยี่ชาถามพลางจ้องมองมาที่เฉินผิง

“เปล่าหรอกครับ! คุณทั้งเก่งแล้วยังสวยมากๆ อีกต่างหาก” เฉินผิงรีบเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงต้องหลบเลี่ยงข้าด้วยล่ะ? เจ้ารังเกียจที่ข้าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอสูรใช่ไหม? เอาล่ะ ฉันขอบอกว่าฉันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงของคุณมากนักหรอก อะไรที่พวกเธอให้เจ้า ข้าก็ให้เจ้าได้เหมือนกัน! ข้าสามารถปรนเปรอเจ้าได้ถึงอกถึงใจกว่าพวกเธอเสียด้วยซ้ำไป ทำไมพวกเราถึงไม่เข้าไปลองในห้องดูล่ะ?”

เมื่อองค์หญิงยี่ชาพูดจบก็เริ่มลากเฉินผิงเข้าไปในห้องของเธอ

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าองค์หญิงยี่ชาจะใจกล้าขนาดนั้น พวกเขาทั้งสองคนยังรู้จักกันได้ไม่ดีพอเสียด้วยซ้ำไป แต่เธอกำลังจะลากเขาเข้าไปในห้องเพื่อดำเนินกิจกรรมบนเตียง

“อย่าให้มันเลยเถิดไปขนาดนั้นเลย ผมคิดว่าพวกเราควรจะรู้จักกันให้ดีกว่านี้ บางทีคุณอาจจะเริ่มค้นพบว่าผมไม่ใช่คนแบบที่คุณชอบก็ได้นะ” เฉินผิงกล่าวพลางรีบสลัดให้หลุดจากการเกาะกุม

“เจ้าโง่หรือไง? เจ้าปฏิเสธผู้หญิงที่เสนอตัวให้เจ้าได้ยังไงกัน? เจ้าเป็นบุรุษจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย?” ยี่ชาจ้องมองมาที่เฉินผิงด้วยสายตาเหลือเชื่อ

ในความคิดของเธอนั้น ไม่มีบุรุษคนไหนที่จะปฏิเสธผู้หญิงที่เสนอตัวให้พวกเขาได้ลงหรอก

ยิ่งไปกว่านั้นรูปร่างหน้าตาของเธอและแม้แต่ตัวตนของเธอก็เป็นหนึ่งในล้าน บุรุษทั้งหลายต่างหลงรักเธอ ทว่าต่อให้เธอจะรุกสักแค่ไหนก็ยังถูกเฉินผิงปฏิเสธอยู่ดี

“ผมคิดว่าอย่าฝืนดีกว่า พวกเราควรจะรู้จักกันเสียก่อน”

เมื่อเฉินผิงพูดจบก็รีบจากไปทันที

องค์หญิงยี่ชาจ้องมองแผ่นหลังของเฉินผิงที่ห่างออกไป เธอสัมผัสได้ว่าความรู้สึกที่ตนเองมีต่อเขากำลังเพิ่มทวีขึ้นทุกวินาทีที่ผ่านไป

“ท่านพ่อตา ท่านรู้หรือไม่ว่ายี่ชาอยู่กับมนุษย์คนหนึ่ง?” ลี่ซิงถาม

“อืม ข้ารู้” ราชายี่เหอตอบพลางผงกศีรษะ

เขารู้ว่ามนุษย์ที่ลี่ซิงเอ่ยถึงก็คือเฉินผิง

“ท่านพ่อตา ไอ้มนุษย์นั่นมีตัวตนยังไงกันแน่? ทำไมมันถึงมาอยู่ในนครแห่งจักรวรรดิอสูรได้?” ลี่ซิงถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เจ้ากำลังตั้งคำถามกับข้าอยู่งั้นเหรอ?” ราชายี่เหอหรี่ตาและมีสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที “นี่เป็นนครของข้า ข้าต้องรายงานทุกเรื่องให้เจ้าทราบด้วยรึ?”

ลี่ซิงสัมผัสได้ถึงพลังของราชายี่เหอที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปจึงรีบขอโทษทันที “ท่านพ่อตา ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ข้าก็แค่อยากรู้...”

“เอาล่ะ พอได้แล้ว เจ้าควรจะเลิกเรียกข้าว่าท่านพ่อตาสักที เจ้ากับยี่ชายังไม่ได้แต่งงานกัน เรียกข้าแบบนั้นรังแต่จะทำให้พวกเรากลายเป็นตัวตลกของผู้อื่นเสียมากกว่า ไม่ใช่เจ้าบอกว่าจะทำให้ยี่ชาหลงรักหรือไง? ข้าได้ทำสิ่งที่สมควรทำไปแล้ว ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะทำให้ยี่ชายอมแต่งงานด้วยได้หรือไม่ก็เท่านั้น” ราชายี่เหอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา