“แม่ทัพใหญ่ ราชายี่เหอต้องการพบท่านขอรับ” องครักษ์กล่าวขึ้น
หู่ป้านรู้สึกไม่สบายใจกับคำสั่งดังกล่าวอย่างเห็นได้ชัด เพราะเขารู้สาเหตุมี่ราชายี่เหอเรียกหาตน
ก่อนที่องค์หญิงยี่ชาจะไป นางบอกว่าจะรายงานเรื่องนี้ให้เสด็จพ่อของนางได้ทราบ
หู่ป้านตามองครักษ์เข้าไปในพระราชวัง
เมื่อเขามาถึง เขาก็เห็นภาพของราชายี่เหอที่มีหน้าตาบึ้งตึงกับองค์หญิงยี่ชาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฝ่าบาท ท่านจะรับสั่งอะไรกับผม?” หู่ป้านถามเสียงเบาพร้อมก้มหน้าลงต่ำ
“หู่ป้าน บอกข้ามา เจ้าเพิ่งจะลงไม้ลงมือกับคุณเฉินงั้นรึ?” ราชายี่เหอถาม
“ขอรับ!” หู่ป้านไม่กล้าโกหก เพราะตอนนั้นมีผู้พบเห็นเหตุการณ์มากมายย่อมไม่มีทางที่จะทำเช่นนั้นได้
นั่นคือเหตุผลเดียวกันที่ทำให้องค์หญิงยี่ชาได้ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นในชั่วเวลาสั้นๆ เช่นนั้น
“เจ้ากล้าดียังไง! เจ้าก็รู้กฎของนครแห่งจักรวรรดิอสูรไม่ใช่หรือไง? เจ้าฝ่าฝืนมันได้ยังไงทั้งๆ ที่เจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่?” ราชายี่เหอแผดเสียงพลางเอามือทุบโต๊ะ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...