ในขณะนั้นเอง เฉินผิงกำลังศึกษาการกลั่นยาอยู่ในหอตำราของนครแห่งจักรวรรดิอสูรที่ราชายี่เหอได้คัดเลือกอัจฉริยบุคคลเข้ามา
ในเมื่อเฉินผิงเคยใช้ตำราโบราณของเผ่าอสูรเพื่อคิดค้นเคล็ดวิชากลั่นยาที่เผ่าอสูรสามารถเรียนรู้ได้ ราชายี่เหอก็รีบจัดการให้ผู้อยู่ใต้อาณัติไปเรียนรู้เคล็ดวิชาดังกล่าว
ถ้าหากนครแห่งจักรวรรดิอสูรมีนักกลั่นยาเป็นของตนเอง พลังของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นมากโดยไม่ต้องสงสัยและพวกเขาก็คงไม่ต้องวิงวอนขอความเมตตาจากผู้ใดอีกต่อไป
เมื่อเห็นเฉินผิงมาถึงแล้ว เป่ยฉางเหล่าก็รีบก้าวเดินเข้ามาทักทายเขา “คุณเฉิน”
ยามนี้คนพวกนั้นอยู่ภายใต้การดูแลของเป่ยฉางเหล่า เขากวดขันให้พวกเขาร่ำเรียนอยู่ทุกวัน
“ถึงแม้ว่าการกลั่นยาจะดูเหมือนง่ายจนน่าเหลือเชื่อเมื่อเทียบกับเคล็ดวิชาอื่นๆ แต่ก็จำเป็นต้องพัฒนาไปทีละขั้นทีละตอน กระบวนการเรียนรู้เช่นนี้ไม่อาจรีบร้อนได้” เฉินผิงเอ่ยกับเป่ยฉางเหล่าหลังจากเหลือบมองผู้คนที่กำลังร่ำเรียนกันอยู่
“คุณพูดได้ไม่ผิดเลยครับ คุณเฉิน ผมจะจำให้ขึ้นใจ” เป่ยฉางเหล่าตอบด้วยความนอบน้อม
“คุณชี้แนะพวกเขาต่อไปเถอะครับ ผมจะขึ้นไปดูชั้นบนสักหน่อย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...