หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2735

แต่พลังโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวดังกล่าวก็ถูกเฉินผิงเหวี่ยงกระบี่สกัดเอาไว้ได้ไม่ยากเลย

ฉีเจียงจวินเต็มไปด้วยความตกตะลึงอย่างถึงที่สุด เขารีบชักมือกลับแล้วหลบหลีกการโจมตี มิฉะนั้นเขาคงได้ถูกพลังโจมตีเมื่อตอนนั้นผ่าเป็นสองท่อนแล้ว

แคล๊ง!

เกิดเสียงปังดังแหวกอากาศขึ้นมาเพราะประกายกระบี่ตกใส่โล่กำบังที่เขาปลดปล่อยออกมา แรงสะท้อนอันมหาศาลทำให้เขาซวนเซถอยหลังไปทันที

ก่อนที่เขาจะทันทรงตัวได้มั่น ก็มีลำแสงอีกสายหนึ่งที่มาจากเฉินผิง

เขารีบโบกมือสร้างโล่กำบังเอาไว้ข้างหน้าเพื่อสกัดการโจมตีของเฉินผิง

อนิจจา ทุกอย่างกลับเปล่าประโยชน์ เขาได้แต่ซวนเซถอยหลังไป ทว่าขณะที่คนผู้นั้นฟาดฟันลำแสงที่สาดส่องมาทางตน พลังโจมตีของเฉินผิงก็ดาหน้าเข้ามาไม่ว่างเว้น

ในที่สุดเขาก็พ่ายแพ้อีกครั้ง เขาล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งออกไปไกล

เมื่อเห็นว่าฉีเจียงจวินพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิงแล้ว ในที่สุดเฉินผิงก็เลิกโจมตี คราวนี้เขาใช้ปลายกระบี่เกี่ยวคนผู้นั้นแล้วพูดลากเสียงว่า “ยังไงดีล่ะ? คราวนี้แกประมาทอีกแล้วเหรอ?”

คำถามดังกล่าวทำให้ฉีเจียงจวินหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ส่วนหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ ที่อยู่อีกทางก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เมื่อเห็นเฉินผิงจัดการกับฉีเจียงจวินได้สบายๆ พวกเขาก็รู้สึกผ่อนคลายแล้วเฝ้ามองดูการเผชิญหน้ากันด้วยความสนใจยิ่ง

ในทางตรงกันข้าม เมื่อหูอี้เซียวกับเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอสูรจารนครหมิงลี่เห็นเจียงจวินกลิ้งกลับมาหาพวกตนราวกับหมุดโบว์ลิ่งอีกครั้งดังเช่นเคย พวกเขาก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

“เฉินผิง แกกล้าดียังไงมาฉีกหน้าฉัน? ฉันจะฆ่าแกซะ!” เขาแผดเสียงใส่

“ฮ่าฮ่า ถ้าหากฉันทำแบบนั้นแล้วยังไงล่ะ? ก่อนหน้านี้แกขู่จะฆ่าฉันหลายครั้งเกินไป ตอนนี้ฉันก็ยังอยู่ดีไม่ใช่หรือไง?” เฉินผิงหัวเราะลั่นด้วยความเย้ยหยันที่สลักไปทั่วใบหน้าของเขา

ฉีเจียงจวินโมโหมากเสียจนเส้นเลือดแทบแตก ตอนนี้ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างเฝ้าจับตามองดูเขาอยู่รวมไปถึงเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอสูรที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาด้วย เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“เฉินผิง แกทำให้ฉันโกรธจัดแล้ว ฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสของผลที่ตามมา!” เขาส่งเสียงขู่ลอดไรฟันพลางหรี่ตาแล้วใบหน้าก็บิดเบี้ยวจนกลายเป็นหน้ากากสังหาร

“ฉันก็ทำแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว ถ้าแกยังมีลูกไม้อะไรซ่อนเอาไว้ก็เอาออกมาใช้ได้เลย ต่อให้ไม่มีกระบี่พิฆาตมังกร ฉันก็อัดแกให้ติดพื้นได้ ถ้าแกไม่อยากตายอนาถนักล่ะก็ระเบิดตัวเองตายเถอะ เช่นนั้นแกก็จะได้จากไปพร้อมเสียงดังฟังและตายอย่างไม่น่าอับอายนัก!” เฉินผิงยังคงยั่วยุและเยาะเย้ยคนผู้นั้น

ฉีเจียงจวินทนไม่ไกวอีกต่อไปแล้ว เขารู้สึกโมโหจนแทบระเบิดจึงตะเบ็งเสียงดังก้อง เพียงชั่วพริบตาเดียว อักขระโบราณบนร่างก็ลอยขึ้นกลางอากาศ ยิ่งไปกว่านั้น ลำแสงหลายสายก็สาดส่องมาที่เขาแล้วเขาก็เริ่มตัวสั่นไม่หยุด