หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2736

“มนต์โลหิตอสูรงั้นรึ? คุณเฉิน มันกำลังปลุกกระตุ้นมนต์โลหิตอสูร คุณต้องระวังตัวด้วยนะครับ!” เมื่อเห็นสภาพของฉีเจียงจวินในยามนี้ ผู้อาวุโสสามก็ตะโกนบอกเฉินผิง

“มนต์โลหิตอสูร?” เฉินผิงงุนงงไปหมดและไม่ทราบว่ามันเป็นเคล็ดวิชาประเภทใดกัน

“มนต์โลหิตอสูรเป็นเคล็ดวิชาลับที่เผาผลาญแก่นโลหิตบรรพชนกันภายในร่างกายของพวกเขาเพื่อเพิ่มพูนพลังสู้รบ เผ่าอสูรรักษาลักษณะตกทอดทางพันธุกรรมและแก่นโลหิตของ จากนั้นการเผาผลาญมันก็จะช่วยเพิ่มพลังของพวกเขาระหว่างการต่อสู้ แต่มีข้อเสียคือพลังเกิดการชะงักงัน บางคนถึงกับพลังถดถอยและเริ่มหดหู่ก่อนจะตายไปด้วยความผิดหวัง” ผู้อาวุโสสามอธิบายให้ฟัง

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจได้ทันที อา เป็นหลักการเดียวกับที่พวกมนุษย์เผาผลาญแก่นโลหิตเลยนี่นา!

“เฉินผิง ฉันอยากให้แกตายไปซะ ต่อให้หมายความว่าต้องสละชีพของตัวเอง ฉันก็จะไม่ปล่อยให้แกมาลบหลู่เกียรติบรรพชนของฉัน!”

หลังจากเสียงร้องด้วยความแค้นใจ อักขระโบราณกลางอากาศร่วงหล่นใส่บนร่างของเขา ทันใดนั้นพวกมันก็ผสานเข้ากับผิวหนังทุกตารางนิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อมองดูไกลๆ อักขระโบราณแน่นขนัดที่ดูคล้ายแมลงดิ้นไปมาทั่วทั้งตัวเขา

ทันใดนั้นพลังของเขาก็ปะทุขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนจากสำนักอวี้ติ้งสามารถสัมผัสได้ถึงพลังกดดันที่มาจากตัวเขา

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอสูรมองเขาด้วยความเคารพยำเกรง ไม่ใช่สมาชิกทุกคนในเผ่าอสูรที่จะใช้มนต์โลหิตอสูร ถึงแม้ว่ามันจะทำลายพลังฝึกบำเพ็ญฌานทั้งหมดของคนผู้หนึ่งก็ตามที แต่ก็แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณอันเด็ดเดี่ยวและเสียสละอันไม่ย่นระย่อของเผ่าอสูร

“คุณเฉิน ให้พวกเราช่วยคุณเถอะ ผมเกรงว่าคุณจะไม่ใช่คู่ประมือของมัน”

ผู้อาวุโสสาม หลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ ก้าวมาข้างหน้า

เมื่อหูอี้เซียวเห็นเช่นนั้นก็ก้าวมาข้างหน้าพร้อมเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอสูรเช่นกัน การต่อสู้อันดุเดือดใกล้เข้ามาแล้ว

“หลีกไปเถอะ ลำพังด้วยพลังของคุณแล้ว คุณน่าจะเข้าประชิดตัวไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป”

เฉินผิงโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้ผู้อาวุโสสามและคนอื่นๆ ถอยไป

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา กลับไม่มีใครในสำนักอวี้ติ้งที่จะรู้สึกว่าโดนดูถูกเลย เพราะพวกเขารู้ว่าเขาเพียงแค่พูดความจริงก็เท่านั้น ถ้าหากสู้กันขึ้นมาจริงๆ เมื่อพิจารณาถึงพลังของฉีเจียงจวินแล้ว พวกเขาก็คงไม่มีทางประชิดตัวได้เลย

ครืน!

“เฉินผิง แกบีบให้ฉันต้องปลกกระตุ้นมนต์โลหิตอสูรเองนะ ฉันจะส่งแกไปลงนรกซะ!”

หลังจากฉีเจียงจวินร่ายมนต์โลหิตอสูรแล้ว น้ำเสียงของเขายิ่งแหบแห้งจนฟังดูราวกับเสียงอสนีบาตที่ผ่าฟาดลงมาเสียงดังลั่น

หน้าตาของเขาเองก็บิดเบี้ยวจนน่าสะพรึงกลัวสุดขีด

“เข้ามาเลย ฉันได้ยินแกคุยโวโอ้อวดมาพอแล้ว!” เฉินผิงเยาะเย้ยด้วยสีหน้าดูแคลน

“ตายเสียเถอะ!”

ฉีเจียงจวินส่งเสียงคำรามลั่นก่อนที่จะกระทืบเท้าขวาลงบนพื้น เขาเปิดฉากโจมตีด้วยตนเองใส่คนผู้นั้นราวกับลูกไฟดวงหนึ่ง