ในนครแห่งจักรวรรดิอสูร หู่ป้านถูกปล่อยตัวออกจากคุกน้ำแล้ว
เขาจัดงานเลี้ยงในคฤหาสน์แล้วเชิญราชายี่เหอกับองค์หญิงยี่ชามาเสวยพระกระยาหารค่ำ
“พระบิดา พระองค์ลงโทษหู่ป้านแท้ๆ ทำไมเขาถึงเชิญพวกเรามารับประทานอาหารค่ำล่ะ? เขาไม่โกรธแค้นพระองค์เลยรึไง?” องค์หญิงยี่ชาถามด้วยความสับสน
“บางทีเขาอาจจะรู้ว่าตัวเองทำผิดและอยากจะเชิญพวกเรามารับประทานอาหารเพื่อเป็นการขอโทษก็ได้นะ” ราชายี่เหอตอบ
ยี่ชาขมวดคิ้ว “ลูกคิดว่าหู่ป้านเปลี่ยนไป ยิ่งไปกว่านั้นลี่ซิงก็จากไปโดยไม่ร่ำลาพวกเราสักคำ!”
“เอาล่ะ อย่าได้หวาดระแวงนักเลย หู่ป้านเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของพ่อมาหลายปี พ่อรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง เขาก็แค่สัตว์ป่าที่ไร้แผนการใดๆ ไม่งั้นพ่อคงไม่ให้เขาดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพมาหลายปีหรอก ลูกก็รู้นี่ว่านั่นเป็นตำแหน่งที่สำคัญมากๆ เชียวนะ พ่อคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหารของพวกเราหรอก” ราชายี่เหอยิ้มให้
“ลูกก็หวังให้เป็นเช่นนั้น ลูกอดคิดไม่ได้ว่ามันคือกับดัก”
ราชายี่เหอหัวเราะ “กับดักอะไรกัน? นี่คือนครแห่งจักรวรรดิอสูร! ลูกคิดว่าจะมีใครกล้าทำร้ายพ่อที่นี่ได้งั้นเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...