หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2741

เช้าวันรุ่งขึ้นราชายี่เหอตื่นขึ้นเพราะเสียงดังเอะอะที่สร้างความไม่พอใจให้แก่เขา

“ใครมาส่งเสียงดังรบกวนอยู่ข้างนอก? ข้านอนไม่หลับ—”

“ข่าวร้ายขอรับ ฝ่าบาท!” เป่ยฉางเหล่ารีบพรวดพราดเข้ามาในห้องของราชายี่เหอด้วยความตื่นตระหนก

โดยปกติหากไม่ได้รับอนุญาตจากราชายี่เหอ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องของเขา แต่เป่ยฉางเหล่ากลับบุกเข้ามาโดยไม่ลังเล

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ผู้เฒ่าเป่ย? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เมื่อราชายี่เหอเห็นสีหน้าของเป่ยฉางเหล่าด็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องบางอย่าง

“ฝ่าบาท ข้านำข่าวร้ายมารายงานขอรับ! ลี่ซิงนำกองทัพจากนครหมิงลี่มาบุกจู่โจมนครแห่งจักรวรรดิอสูร!”

“อะไรนะ?” เมื่อราชายี่เหอได้ยินเช่นนั้นก็ลุกพรวดจากเตียง “ลี่ซิงนำกองทัพคนเดียวงั้นหรือ? ลี่หวังมากับมันด้วยหรือเปล่า?”

“ข้าไม่เห็นลี่หวังเลยขอรับ หู่ป้านพร้อมราชองครักษ์ไปต้านทานตรงประตูเมืองเอาไว้แล้ว!”

ราชายี่เหอถอนหายใจด้วยความโล่งอก “นับตั้งแต่เกิดความขัดแย้งระหว่างเผ่าก็ผ่านมากว่าสองปีแล้ว ลี่ซิงคิดจะทำอะไรกันแน่? มันไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากพระบิดาของมันหรอก” ข้าไม่เชื่อหรอกว่ามันกับกองทัพของมันจะโค่นล้มนครแห่งจักรวรรดิอสูรได้! ถ้าหากมันทำได้ เช่นนั้นมันคงพาคนมาถล่มไปแล้วล่ะ!

“พระบิดา เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” องค์หญิงยี่ชาถามหลังจากตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังรบกวนอยู่ข้างนอกเช่นกัน

“ลี่ซิงพร้อมกองทัพของมันกำลังบุกจู่โจมนครแห่งจักรวรรดิอสูร” ราชายี่เหอตอบ

“อะไรนะ? มันบ้าไปแล้วหรือไง? เป็นเพราะลูกไม่ยอมแต่งงานกับมันงั้นเหรอ?” องค์หญิงยี่ชารู้สึกตกตะลึงเพราะเธอไม่คาดคิดว่าลี่ซิงจะใจกล้าขนาดนั้น

“แน่นอนสิ! แกทำลายสัญญาและล้อเล่นกับนครหมิงลี่! ไอ้เฒ่าเอ๊ย พระบิดาของฉันไม่มีทางยกโทษให้แกแน่!” ลี่ซิงคำราม

“ลี่ซิง แกบังอาจพูดกับพระบิดาของฉันแบบนั้น! แกคิดว่าฉันฆ่าแกไม่ได้หรือไง?” เมื่อองค์หญิงยี่ชาได้ยินลี่ซิงเรียกพระบิดาของเธอว่าไอ้เฒ่า เธอก็รู้สึกเดือดดาล

ลี่ซิงหัวเราะเยาะ “เธอคิดว่าสามารถทำได้จริงๆ งั้นรึ? ไม่เห็นหรือไงว่าฉันพร้อมด้วยกองทัพของฉันได้ล้อมนครแห่งจักรวรรดิอสูรเอาไว้แล้ว?”

“ไม่ว่าแกจะพาคนมาด้วยเยอะขนาดไหน ข้าก็กำจัดเจ้าได้ง่ายๆ! อันที่จริงแล้ว ข้าสามารถจัดการกับเจ้าได้ในชั่วอึดใจเดียวเลยล่ะ! แต่ข้าให้โอกาสเจ้ากับกองทัพของเจ้ามาทางไหนก็จงกลับไปทางนั้นซะ หากทำให้ข้าโกรธขึ้นมาล่ะก็เจ้าคงไม่มีทางรอดพ้นโทสะของข้าได้! พอนึกถึงเรื่องที่เจ้าเชื่อว่าตนเองพร้อมด้วยคนเพียงหยิบมือสามารถพิชิตนครแห่งจักรวรรดิอสูรได้สำเร็จ! ก็ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี!” สีหน้าของราชายี่เหอเต็มไปด้วยแววดูแคลน

เขาไม่เห็นลี่ซิงเป็นภัยคุกคามแต่อย่างใด ถ้าหากเขาอยากเอาชีวิตของลี่ซิงเสียตรงนั้นก็ทำได้ กองทัพของลี่ซิงข่มขู่เขาไม่ได้เพราะในความคิดของเขานั้น พวกมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมดปลวก