ราชายี่เหอเริ่มที่จะตื่นตระหนกแล้ว เขาพบว่าตนเองไม่สามารถปลดปล่อยพลังได้จริงๆ มิหนำซ้ำยังรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างกำลังกดมันเอาไว้อยู่ภายในตัวเขา
องค์หญิงยี่ชาฝืนทนต่อความเจ็บปวดพลางค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วตวาดใส่ “หู่ป้าน พระบิดาของข้าเชื่อใจเจ้า! เจ้ากล้าดียังไงถึงคิดกบฎกับพวกเรา! เจ้ามันไอ้คนไร้ยางอาย!”
หู่ป้านจึงแผดเสียงอย่างโกรธจัด “ทุกอย่างที่ข้าทำลงไปก็เพราะพระองค์นั่นแหละ! ข้ารักพระองค์มาตั้งนาน แต่พระองค์กลับเลือกไอ้มนุษย์นั่นมากกว่าข้า! ข้ายอมรับเรื่องนั้นไม่ได้! พระองค์จะต้องเป็นของข้า! เมื่อข้ามีพระองค์อยู่บนเตียง ข้าจะทำให้พระองค์ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างของข้าให้จงได้!”
องค์หญิงยี่ชาโมโหเสียจนหน้าแดงก่ำ “ข้ายอมตายเสียดีกว่าต้องหลับนอนกับเจ้า! ตัวเจ้าไม่คู่ควรกับข้าหรอก!”
“งั้นเหรอ?” หู่ป้านแสยะยิ้ม “ถ้าหากพระองค์ไม่ตอบรับคำขอของข้า งั้นพระบิดาสุดที่รักของพระองค์ก็จะจากพระองค์ไปตลอดกาล”
เขากดคมดาบลงกับลำคอของราชายี่เหอจนเกิดรอยกรีดสีแดงสด
เมื่อองค์หญิงยี่ชาเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตระหนกแล้วตะโกนออกไปว่า “ไม่นะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...