หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2803

“ไม่จำเป็นต้องปลอบใจผมหรอก ผู้มีพระคุณของผม คนที่ตามโลกไม่ทันย่อมถูกลิขิตให้โดนกวาดล้าง พวกเราผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลเตรียมใจไว้แล้วว่าเราจะสูญพันธุ์ เก็บตรามรกตไว้เถอะ หลังจากกลับไปที่บ้านเกิดแล้ว เกรงว่าผมคงจะไม่ได้ออกมาอีก ตระกูลเกาแย่งชิงทรัพยากรทั้งหมดไปจากที่นั่น ผมเดินทางหลายพันไมล์มาที่เจียหลิง เพราะหวังว่าจะได้เหรียญวิญญาณและทรัพยากรจากสนามประลอง แผนคือนำสิ่งเหล่านั้นกลับไปเพื่อให้คนของผมตั้งตัวได้ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าชะตากรรมเดียวที่รอคนของผมหลังจากที่กลับไปคือการถูกกวาดล้างจนสิ้นด้วยน้ำมือของตระกูลเกา” หลังจากที่หว่ากังพูดจบ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเขา

เขายัดตรามรกตใส่มือของเฉินผิง หันหลังกลับแล้วจากไป

ขณะที่เฉินผิงมองดูหว่ากังเดินจากไป ความรู้สึกแย่ก็ท่วมท้นใจเขา

“เดี๋ยว!” เฉินผิงตะโกนและวิ่งตามเขา

“มีอะไรที่คุณต้องการอีกหรือเปล่า?” หว่ากังหันไปหาเฉินผิง

“คุณมีกระเป๋าใส่ของหรืออะไรทำนองนั้นไหม”

หว่ากังพยักหน้า “มีอยู่ ผมวางแผนว่าจะใช้ใส่ทรัพยากรที่ผมได้มา แต่-”

“เอาออกมา”

หว่ากังชะงัก เขายื่นกระเป๋าใส่ของให้เฉินผิงทันที “ถ้าคุณต้องการกระเป๋า คุณก็เอาไปได้เลย ไม่รู้ว่าในอนาคตผมจะได้ใช้มันอีกหรือเปล่า”

เขาเข้าใจเจตนาของเฉินผิงผิด นึกว่าฝ่ายหลังต้องการกระเป๋าใส่ของของเขา

เฉินผิงยิ้ม แทนที่จะอธิบาย เขากลับเปิดกระเป๋าแล้วใส่เหรียญวิญญาณและทรัพยากรทั้งหมดที่เขาได้มาจากแหวนเก็บของลงในกระเป๋า

“วันนี้ผมได้เหรียญวิญญาณนับสิบล้านเหรียญ รวมทั้งทรัพยากรมากมายที่สนามประลอง ผมคิดว่าของพวกนี้จะช่วยคนของคุณได้สักระยะหนึ่งหลังจากที่คุณกลับไปแล้ว ถ้าผมมีเวลาและโอกาส ผมจะไปเยี่ยมคุณและผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลในแดนเหนือแน่นอน ไม่ใช่ว่าคนของคุณไม่มีโอกาสตั้งตัวได้อีกครั้ง อย่ายอมแพ้และจงสู้ต่อไป คุณอาจจะกลายเป็นเซียนได้ในสักวัน” เฉินผิงปลอบใจ

เมื่อมองไปที่เฉินผิง หว่ากังก็ร้องไห้โฮขณะที่ถือกระเป๋าเก็บของ

เมื่อมองรอยยิ้มของหลิ่วหรูเยี่ยน เฉินผิงก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันพนันได้เลยว่าเธอกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน