หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2812

“เงียบ กล้าขัดคำสั่งของฉันงั้นเหรอ?” สั่วซิงเยว่ถามพลางจ้องมองไปที่จูจู

“ท่านอาจารย์ ต้องเป็นนักกลั่นยาระดับสูงขั้นสามเป็นอย่างน้อยจึงจะเข้าสู่จุดทดสอบนักกลั่นยาของเจียหลิงได้ อาจารย์คิดว่าไอ้หมอนี่มีคุณสมบัติงั้นเหรอ? หนูเพิ่งจะขึ้นไปถึงระดับนั้นในด้านการกลั่นยา และชายคนนี้ไม่ได้อยู่ในระดับนั้นแน่นอน พาเขาไปก็มีแต่จะเป็นการเสียเวลาเท่านั้น” เธอดูถูกเฉินผิง โดยคิดว่าเขามีระดับพลังที่ต่ำและทักษะการกลั่นยาที่อ่อนหัด

“ฉันบอกให้เธอไป เธอก็ทำตามที่ฉันบอกสิ จะแก้ตัวไปทำไมกัน?” สั่วซิงเยว่เริ่มโกรธ และสีหน้าของเขาก็ถมึงทึง

เมื่อเห็นว่าอาจารย์ของเธอโกรธจริงๆ เธอก็เงียบไป

“อย่าถือสาเธอเลย คุณเฉิน ผมอบรมลูกศิษย์ไม่ดีเอง” สั่วซิงเยว่ขอโทษขอโพยเฉินผิง

“ไม่เป็นไรครับ” เฉินผิงตอบ จากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ยังไงก็ตาม เรื่องเพื่อนของผมคงต้องรบกวนคุณแล้ว”

“อย่ากังวลไปเลย คุณเฉิน เมื่อศิษย์พี่ของผมกลับมา เราจะตรวจอาการเขาทันที” สั่วซิงเยว่รับปาก

หลังจากนั้น เฉินผิงก็ออกไปพร้อมกับจูจู และพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังจุดทดสอบนักกลั่นยาของ เจียหลิง

เนื่องจากเขาไม่คุ้นเคยกับเจียหลิง เขาจึงทำได้แค่ตามเธอไปตลอดทาง

จูจูมีสีหน้าเย็นชาและไม่พูดกับเขาแม้แต่คำเดียว

ระหว่างทางไปยังจุดทดสอบ ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นชายผู้สง่างามในชุดคลุมสีขาวถือดาบอยู่ในมือ ผู้หญิงหลายคนหัวเราะและหยอกล้อกันข้างกายเขา และดูเหมือนพวกเธอจะซื้อของกันอยู่

ทันทีที่จูจูเห็นเขา ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย และเธอรีบตามเขาไปโดยไม่ลังเล “เมิ่งเหอ...”

ชายคนนั้นหันกลับมาและยิ้มเมื่อเห็นเธอ “จูจู ทำไมเธอถึงมีเวลาออกมาซื้อของ? ไม่ใช่ว่าอาจารย์ของเธอห้ามไม่ให้ออกมาหรอกเหรอ?”

“ฉันกำลังพาคนไปเข้าร่วมการทดสอบนักกลั่นยา ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณโดยบังเอิญ น่าประหลาดใจจริงๆ ฉัน... สองสามวันมานี้ฉันคิดถึงคุณ เมื่อคืนฉันฝันถึงคุณด้วยซ้ำ” หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น สีแดงก็แต้มแก้มของเธอจนทั่ว

เฉินผิงรู้ได้ในทันทีเมื่อเขาเห็นท่าทีของเธอ เธอต้องชอบผู้ชายคนนี้แน่ๆ!

เฉินผิงมองเมิ่งเหอเงียบๆ โดยไม่ยืนยันหรือปฏิเสธ ฉันรู้ว่าข่าวที่ว่าฉันมีผลอัสนีสวรรค์คงไปถึงทุกคนในไม่ช้า ยังไงก็ตาม เมิ่งเหอไม่เคยพบฉันมาก่อน แต่เขาก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เขาคงเคยได้ยินเรื่องนี้มาจากใครสักคน

“แค่สมุนไพรชนิดหนึ่งเท่านั้นเอง ถ้าคุณชอบฉันจะหามาให้คุณ สำนักประตูตันหยางมีสมุนไพรอยู่ทุกชนิด” เธอตอบอย่างไร้เดียงสา

เมิ่งเหอเพียงแค่ยิ้มให้เธอโดยไม่พูดอะไร

เฉินผิงหันไปหาเธอแล้วพูดว่า “เราควรรีบไปได้แล้ว”

เธอกลอกตาใส่เขา แล้วพูดกับเมิ่งเหอด้วยสีหน้าหลงใหล “ฉันจะพาเขาไปที่จุดทดสอบ แล้วฉันจะมาหาคุณถ้าฉันมีเวลา”

เมิ่งเหอพยักหน้าและจากไปพร้อมกับสาวๆ ข้างกาย

เธอเฝ้าดูเขาเดินจากไปราวกับลูกหมาเพ้อรัก และจนกระทั่งเขาหายลับไปจากสายตา เธอจึงกลับสู่ความเป็นจริง