ขณะที่เฉินผิงกับราชายี่เหอกำลังจะจากไป จูจูก็เข้ามาพร้อมกาน้ำชา
“คุณเฉิน ก่อนจะไปก็ดื่มชาสักหน่อยสิ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ด้วย ฉันไม่น่าปฏิบัติกับคุณแบบนั้นเลย” จูจูกล่าวขอโทษด้วยสีหน้าละอายแก่ใจ
คำขอโทษของเธอสร้างความสับสนให้แก่เฉินผิง ถึงกระนั้นเขาก็ยิ้มให้อย่างไม่ถือสาแล้วปลอบเธอว่า “ไม่เป็นไร ผมไม่เก็บมาใส่ใจหรอก”
“คุณเฉิน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? จูจูล่วงเกินคุณใช่ไหม?” สั่วซิงเยว่รีบถามขึ้นมา
“อ้อ ไม่หรอกครับ! ทุกอย่างเรียบร้อยดี” เฉินผิงส่ายหน้าทันที
สั่วซิงเยว่รู้นิสัยของจูจูเป็นอย่างดีและแน่ใจว่าเธอย่อมไม่ไว้หน้าเฉินผิง เพราะฉะนั้นเขาจึงออกคำสั่งว่า “จูจู รินน้ำชาให้คุณเฉินสักถ้วยสิ!”
จูจูผงกศีรษะแล้วทำตามที่เขาสั่ง เธอขยับเข้าไปใกล้ๆ เฉินผิงแล้วรินน้ำชาให้เขาถ้วยหนึ่ง “คุณเฉิน ฉันไม่ควรดูถูกคุณ ฉันเสียใจกับท่าทีแย่ๆ ของตัวเองเมื่อก่อนหน้านี้...”
จูจูมีสีหน้าจริงใจยิ่ง ดังนั้นเฉินผิงจึงไม่มีทางเลือกนอกจากรับชาเอาไว้แล้วดื่มลงไปในอึกเดียว
หลังจากนั้น สั่วซิงเยว่กับบรรดาศิษย์พี่ของเขาก็เริ่มดื่มชาไปพลางพูดคุยกันไปพลาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...