หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2823

พลังของพญาเหยี่ยวอัสนีพลันจับตำแหน่งบนตัวราชายี่เหอกับเฉินผิงแล้วตรึงพวกเขาไว้ ในขณะนั้นพวกเขาขยับตัวไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียว

พลังของเฉินผิงเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ แต่เขายังขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย

นั่นคือความแตกต่างของพลังซึ่งยากเกินกว่าจะเอาชนะได้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับระยะห่างของพลัง ต่อให้เฉินผิงมีร่างแท้ของมังกรทองก็เปล่าประโยชน์

ทันใดนั้นเมื่อชีวิตของพวกเขาดูเหมือนจะปรากฏภาพก่อนตาย ราชายี่เหอกับเฉินผิงก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แต่ขณะที่พญาเหยี่ยวอัสนีซัดฝ่ามือใส่พวกเขานั้น ก็มีพลังพุ่งออกมาข้างหลังพวกเขาเพื่อสกัดการโจมตีของพญาเหยี่ยวอัสนี

“พญาเหยี่ยวอัสนี ทั้งๆ ที่คุณรู้กฎของเมืองเจียหลิง แต่คุณยังกล้าเริ่มต่อสู้ภายในเมืองงั้นรึ? คุณไม่เคารพกฎของเมืองเจียหลิงเลยใช่ไหม?”

ใต้เท้าเยี่ยนเดินทอดน่องเข้าไปหาเฉินผิงกับราชายี่เหอ ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสองแล้วปกป้องพวกเขาไว้

พญาเหยี่ยวอัสนีขมวดคิ้วนิดๆ เมื่อเห็นใต้เท้าเยี่ยน “ใต้เท้าเยี่ยน คนผู้นี้ขโมยผลอสนีสวรรค์ของผม ผมก็แค่พยายามจะเอาของของตัวเองคืนเท่านั้น!”

“พญาเหยี่ยวอัสนี อย่าว่าแต่เขาจะขโมยผลอสนีสวรรค์ของคุณเลย ต่อให้เขาฆ่าบิดาของคุณก็ห้ามไม่ให้ต่อสู้กันภายในเมืองเจียหลิง! ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นก็ต้องรอจนกว่าคุณจะออกไปจากเมืองเจียหลิง ถึงตอนนั้นผมจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่งเลย ในทางกลับกัน หากคุณคิดจะก่อเรื่องในเมืองเจียหลิงล่ะก็คงต้องดูว่าผมจะอนุญาตหรือเปล่า” ใต้เท้าเยี่ยนกล่าวพลางจ้องมองพญาเหยี่ยวอัสนี

พญาเหยี่ยวอัสนีหน้าตาบึ้งตึง แต่กระนั้นเขาก็รู้ว่าตนเองละเมิดต่อกฎของเมืองเจียหลิงและก่อเรื่องที่นั่น เขาอาจจะไม่ได้ออกไปจากที่นั่นอีกเลยก็ได้

“ก็ได้ หลังจากพวกมันออกจากเมืองเจียหลิง ผมค่อยคิดบัญชีกับพวกมันก็แล้วกัน!” พญาเหยี่ยวอัสนีผงกศีรษะ จากนั้นก็หันไปมองเฉินผิงกับราชายี่เหอ “พวกแกสองคนรอก่อนเถอะ! เมื่อฉันเห็นพวกแกสองคนก้าวออกจากเมืองเจียหลิง ฉันจะรีบฆ่าพวกแกทิ้งซะ!”

เมื่อพญาเหยี่ยวอัสนีพูดจบก็สะบัดร่างแล้วหายวับไป

พลังกดดันบนร่างของเฉินผิงกับราชายี่เหอเองก็หายไปทันทีเช่นกัน

“ใต้เท้าเยี่ยน ขอบคุณที่ช่วยพวกเราครับ!” เฉินผิงรีบก้าวเข้ามาขอบคุณ

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ผมก็แค่ทำไปตามหน้าที่” หลังจากใต้เท้าเยี่ยนพูดจบก็หายวับไปทันทีเช่นกัน

เมื่อทั้งสองคนจากไปแล้ว เฉินผิงก็ไม่อาจระงับความกระวนกระวายใจได้อยู่เป็นนาน ฉันไม่รู้ว่าพอตัวเองก้าวสู่จุดสูงสุดของการบำเพ็ญฌานก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวผู้ใดแล้วหรือเปล่า

เมื่อเห็นแถวยาวเหยียดตรงประตูทางเข้างานสมาคมนักกลั่นยา เฉินผิงก็ถึงกับพูดไม่ออก ถ้าฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ล่ะก็ เมื่อวานนี้ฉันคงพักอยู่ในสำนักประตูตันหยางเพื่อลัดคิวเช่นนี้ไปแล้ว!

“พวกเราจะต้องเข้าแถวอีกนานแค่ไหนกัน?”

ราชายี่เหอเองก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงกับฝูงชนแน่นขนัด

“เข้าแถวกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวพลางเริ่มเข้าแถวบ้าง

แต่ขณะที่เฉินผิงและพรรคพวกของเขากำลังยืนเข้าแถวอยู่นั้น ก็มีคนตะโกนขึ้นมาทันทีว่า “เฉินผิง พวกเราไม่ต้องเข้าแถวหรอก มากับฉันเลย!”

เฉินผิงหันกลับไปและเห็นว่าเป็นจูจู

เธอพร้อมกับเมิ่งเหอเดินเคียงกันเข้ามาหาพวกเขา

“เฉินผิง พวกเราพบกันอีกแล้วนะ” หลังจากเมิ่งเหอเห็นเขาก็เอ่ยทักทายขึ้นมา