หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2824

เฉินผิงเพียงแค่พยักรับ อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเมิ่งเหอเป็นคนแบบไหนกัน เขาไม่อยากเสวนากับฝ่ายหลังสักนิด

ท่าทางของเฉินผิงไม่ทำให้เมิ่งเหอโกรธเคืองแต่อย่างใด จากนั้นเขาก็เบนสายตาไปหาหลิ่วหรูเยี่ยน

เขาจ้องมองแววตาเป็นประกายด้วยตัณหาราคะอย่างไม่ปิดบัง

หลิ่วหรูเยี่ยนหน้าตาบึ้งตึงเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเร่าร้อนของเมิ่งเหอแล้วขยับสองก้าวไปอยู่ข้างหลังเฉินผิง

ฝ่ายหลังเองก็สังเกตเห็นตัณหาราคะในสายตาที่เมิ่งเหอใช้มองหลิ่วหรูเยี่ยน ดังนั้นเขาจึงจ้องมองเมิ่งเหอด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหันไปทางจูจู “จูจู พวกเราไม่ต้องรอเข้าแถวอีกต่อไปแล้วเหรอ?”

“ถูกต้องแล้ว อาจารย์ส่งฉันมารับคุณ ฉะนั้นถ้าฉันอยู่กับคุณก็ไม่จำเป็นต้องรอเข้าแถวหรอก ตามฉันมาสิ”

เมื่อจูจูพูดจบก็เดินนำหน้าไปพร้อมกับเมิ่งเหอ จากนั้นพวกเขาก็คุยกันอย่างสนุกสนานพลางจับมือกันไปด้วย

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า จูจูใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อประโยชน์ส่วนตัวอย่างเป็นได้ชัด ผู้อาวุโสสั่วส่งเธอมารับฉัน แต่เธอกลับฉวยโอกาสพาเมิ่งเหอมาด้วย ในเมื่อผู้อาวุโสสั่วไม่มีทางที่จะส่งจูจูมารับเมิ่งเหอ ก็จะต้องเป็นความคิดของเธอเอง

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวแล้วพาหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ ให้ตามรั้งท้ายจูจูเอาไว้

“เฉินผิง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?” หลิ่วหรูเยี่ยนถาม

“ศิษย์ของผู้อาวุโสสั่วและเป็นคนของสำนักประตูตันหยางน่ะ” เฉินผิงตอบ

“ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เป็นแฟนหนุ่มของเธองั้นเหรอ? แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนดิบดีอะไรเลย สายตาบ้ากามที่เขามองฉันเมื่อสักครู่ทำเอาฉันอึดอัดมากๆ เลย!” หลิ่วหรูเยี่ยนกล่าว

เฉินผิงจึงบอกเล่าอุปนิสัยของเมิ่งเหอให้พวกเขาฟัง เมื่อหลิ่วหรูเยี่ยนได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยด้วยความเหลือเชื่อว่า “ผู้หญิงคนนั้นช่างโง่นักที่ไปชอบคนพรรค์นี้ได้ เธอคงโดนหลอกโดยไม่ต้องสงสัยและสักวันคงได้ร้องไห้เป็นแน่”

ระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่นั้น จูจูก็พาพวกเขามาที่ประตูข้างในงานสมาคมนักกลั่นยาซึ่งได้รับการคุ้มกันเช่นเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครมาต่อแถวเลย

จากนั้นจูจูก็แสดงตราสำนักประตูตันหยางของตัวเองแล้วเดินตรงเข้าไป

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรำพึงว่าอาณาจักรนิรันดร์ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากโลกมนุษย์เลย

ที่จริงแล้วเดินเข้าทางประตูยังจะง่ายกว่ากันตั้งเยอะ!

เฉินผิงพาหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ เข้ามาก่อนจะนั่งลง

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสสามก็ทักทายนักกลั่นยาหลายคนจากต่างสำนักที่มาแข่งขัน

เฉินผิงพูดคุยกับสั่วซิงเยว่ไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่จูจูฉวยโอกาสส่งสายตาหว่านเสน่ห์ให้เมิ่งเหอ

แต่ขณะที่กำลังสนทนากับสั่วซิงเยว่ เฉินผิงกลับสังเกตได้ว่าดูเหมือนผู้อาวุโสจะจิตสับสนอยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงไต่ถามว่า “ผู้อาวุโสสั่ว คุณไม่สบายเหรอครับ?”

“เปล่าหรอก เพียงแต่ว่าสติของผมไม่ชัดเจนอยู่บ้าง น่าจะเป็นเพราะตอนนั้นผมโดนผู้บำเพ็ญเพียรอสูรควบคุมเอาไว้ก็เลยก่อให้เกิดความเสียหายแก่ร่างกายของตัวเองซึ่งยังไม่หายสนิทดี” สั่วซิงเยว่ตอบ

“อาวุโสสั่ว อยากให้ผมตรวจดูสักหน่อยไหม?” เฉินผิงพบว่าดูเหมือนสั่วซิงเยว่ค่อนข้างหน้าตาซีดขาว

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก ผมไม่เป็นไร ยังไงซะผมก็เป็นนักกลั่นยา คุณคิดว่าผมจะไม่รู้สภาพร่างกายของตัวเองหรือไง?” สั่วซิงเยว่กล่าวพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เขาเกรงว่าการปล่อยให้ผู้เยาว์ตรวจรักษาตนเองต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้นออกจะน่าอับอายเกินไป