หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2827

ชั่วเวลาหมดหนึ่งนาฬิกาทรายไม่เพียงพอให้บรรดานักกลั่นยาเหล่านี้กลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้าสมบูรณ์แบบได้หรอก แต่ยิ่งพวกเขากลั่นออกมาได้สมบูรณ์แบบมากเท่าไหร่ โอกาสที่จะชนะก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นคนพวกนี้จึงพยายามกันอย่างสุดกำลังเพื่อกลั่นยาออกมา คราวนี้เมิ่งเหอไม่กล้าสะเพร่าอีก เขาจดจ่ออยู่กับการกลั่นยาของตนเองอย่างแรงกล้า แม้เขาจะยังแอบมองเฉินผิงอยู่เป็นบางครั้งบางคราวก็ตามที

แต่เฉินผิงกลับไม่สนใจเมิ่งเหอ เขามัวแต่ง่วนอยู่กับการกลั่นยาของตนเองโดยสิ้นเชิง

ยาระดับสูงสุดขั้นห้าไม่ใช่สิ่งที่นักกลั่นยาครนใดจะสามารถกลั่นได้ ดังนั้นเสียงเตากลั่นยาที่ล้มเหลวจนระเบิดจึงดังก้องฟ้าอยู่เป็นระยะๆ

ไม่นานก็หมดเวลาและทุกคนก็หยิบยาที่ตนเองกลั่นออกมา

เนื่องจากมีบางคนทำเตากลั่นยาระเบิดกลางคันและตกรอบไป ทำให้มียาระดับสูงสุดขั้นห้าเพียงสิบเม็ดที่นำไปให้คณะผู้ตัดสิน

แต่พวกมันล้วนแล้วแต่เป็นยากึ่งสำเร็จรูป ไม่ใช่ยาสมบูรณ์แบบสักเม็ดเดียว

เมื่อเห็นเช่นนั้น เมิ่งเหอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ

ระหว่างการทดสอบก่อนหน้านี้ เฉินผิงสามารถกลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้าสมบูรณ์แบบภายในเวลาเท่าๆ กัน ตอนนี้เขากำลังทุรนทุรายเพราะได้รับผลกระทบจากพิษของเมิ่งเหออย่างเห็นได้ชัด

เมื่อยาระดับสูงสุดขั้นห้าทั้งสิบเม็ดถูกส่งมาให้คณะผู้ตัดสิน สั่วซิงเยว่และคณะผู้ตัดสินหยิบยาขึ้นมาแล้วเพ่งสมาธิจิตพลางตรวจสอบสภาพของยาแต่ละเม็ด

แต่ขณะที่สั่วซิงเยว่เพ่งสมาธิจิตไปยังยา เขาก็รู้สึกเวียนศีรษะไปชั่วขณะจนไม่สามารถสัมผัสพลังภายในยา ดังนั้นเขาจึงแยกไม่ออกว่ายาเม็ดไหนที่กลั่นได้อย่างสมบูรณ์แบบยิ่งกว่ากัน

“ท่านอาจารย์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” เมื่อจูจูสังเกตเห็นก็ถามสั่วซิงเยว่ด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร แค่เวียนศีรษะนิดหน่อย” สั่วซิงเยว่ตอบพลางหยิบยาขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน

คราวนี้ขั้นตอนการตัดสินใช้เวลานานขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่โชคดีที่พวกเขาสามารถระบุยาที่ใกล้เคียงกับยาสมบูรณ์แบบได้

ถ้าหากเมิ่งหออยากจะชนะก็ขึ้นอยู่กับรอบสุดท้ายนี้แล้ว นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาวางยาเฉินผิงเพื่อสร้างความเสียหายแก่ทะเลจิตสำนึกของฝ่ายหลัง ฉันมั่นใจว่าเฉินผิงไม่มีทางกลั่นยาหนิงเสิ่นออกมาได้หรอก ต่อให้มันทำได้ก็จะเป็นอันตรายต่อทะเลจิตสำนึก ยาที่ได้ก็จะเกิดรอยร้าวโดยไม่ต้องสงสัย

นักกลั่นยาทั้งห้าคนที่เหลือยืนเรียงแถวแล้วนำเตากลั่นยาของตนเองออกมา จากนั้นพวกเขาแต่ละคนก็ปลดปล่อยปราณสัมผัสแล้วเริ่มกลั่นยา

เมื่อพวกเขากลั่นยาออกมาแล้ว ยาหนิงเสิ่นทั้งห้าเม็ดก็อยู่กลางอากาศเปล่งแสง บรรดานักกลั่นยายังคงปลดปล่อยปราณสัมผัสเข้าโอบล้อมยาหนิงเสิ่นที่พวกเขากลั่นซึ่งซึมซับปราณสัมผัสอยู่ไม่หยุดหย่อน

เมิ่งเหออยู่ข้างเฉินผิง ขณะที่เมิ่งเหอเริ่มต้นกลั่นยาหนิงเสิ่นด้วยความมั่นใจ ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าเฉินผิงกำลังปลดปล่อยปราณสัมผัสอันน่าตื่นตกใจระลอกหนึ่งออกมา

ยาหนิงเสิ่นที่กำลังกลั่นยาเริ่มขยายใหญ่และเริ่มเปล่งประกายมากขึ้นเรื่อยๆ

“อะไรกันน่ะ...”

เมื่อเมิ่งเหอเห็นเช่นนั้นเข้าก็ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงสามารถปลดปล่อยปราณสัมผัสที่มหาศาลเช่นนั้นได้อย่างไรกัน ในเมื่อทะเลจิตสำนึกของเขาเกิดความเสียหายไปแล้ว