หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2846

“หึ เขาสามารถต่อสู้เกินระดับของเขาอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่กลัวเขาเลยสักนิด!”

จี้อวิ๋นพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะมองที่หลิ่วหรูเยี่ยนอย่างพินิจพิเคราะห์ “คนสวย คุณดูหน้าไม่คุ้นเลย คุณมาจากไหนเหรอ? คุณต้องการให้ผมสร้างช่วงเวลาที่ดีให้คุณมั้ย?”

“ไอ้สารเลวไร้ยางอาย!” หลิ่วหรูเยี่ยนตะคอก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ค่อนข้างจะเป็นคนเจ้าอารมณ์สินะ คนสวย แต่ผมก็ชอบผู้หญิงแบบนั้นนะ ผมเป็นทายาทของสำนักเฟ่ยเทียน คุณจะต้องสนุกกับชีวิตที่หรูหราอย่างแน่นอนถ้าคุณมากับผม ผมแน่ใจว่ามันย่อมต้องดีกว่าการอยู่กับผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่สองแบบไอ้หมอนั่นอย่างแน่นอน จริงมั้ย?” จี้อวิ๋นกล่าวแนะนำด้วยท่าทางน่ารังเกียจ

ถุย!

หลิ่วหรูเยี่ยนถ่มน้ำลายเป็นคำตอบ

“นายคงอยากตายสินะ?” เฉินผิงถามด้วยท่าทางเย็นชา

จี้อวิ๋นตกตะลึงชั่วครู่ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “แกพูดอะไรนะ ไอ้หนู? ฉันนะเหรอ? อยากตายอย่างนั้นเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกกำลังพูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย? แกเป็นเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่สองเท่านั้น แกกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนั้น? เชื่อสิว่าฉันสามารถบดขยี้แกได้โดยใช้มือแค่เพียงข้างเดียว!”

“ฉันไม่เชื่อนายหรอก!” เฉินผิงส่ายศีรษะ

“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องสาธิตให้แกดูสักหน่อยแล้วสินะ!”

เมื่อพูดจบ จี้อวิ๋นก็กำลังจะพุ่งเข้าใส่เฉินผิงแต่ฉีเถี่ยเฉาก็ได้เข้ามาห้ามเขาเอาไว้ “ใจเย็นๆ ก่อนครับ คุณจี้ พวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้มีการต่อสู้กันในเมืองเจียหลิง ผู้ชายคนนี้แค่ยั่วยุให้คุณโจมตีเขาเท่านั้น ดังนั้นเราจึงไม่สามารถทำอะไรเขาได้ หากเราถูกจับได้ว่าต่อสู้กันที่นี่ เราจะถูกลงโทษอย่างหนักและถูกไล่ออกจากเมืองอย่างแน่นอนครับ”

คำแนะนำดังกล่าวทำให้จี้อวิ๋นลดมือลง ก่อนจะมองเฉินผิงด้วยสายตาที่มุ่งร้าย “ไอ้หนู แกทำปากดีได้ก็แค่ที่นี่เท่านั้นแหละ ไว้เมื่อเราออกไปนอกเมืองเจียหลิงเมื่อไหร่ ฉันจะฆ่าแกอย่างแน่นอน โทษฐานที่แกมาปล่อยมังกรอี้หลงของสำนักเฟ่ยเทียนไป!”

"อะไรกัน? ไม่กล้าโจมตีฉันงั้นเหรอ?” เฉินผิงยิ้มเยาะ

“แล้วแกล่ะ? ถ้ากล้าก็เข้ามาเลย ต่อยฉันตรงนี้เลย!”

จี้อวิ๋นผลักหน้าของเฉินผิงออกไปเพื่อกระตุ้นให้เฉินผิงโจมตีเขา เพราะเขาแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่กล้าฝ่าฝืนกฎของเมืองเจียหลิงเช่นกัน

แต่เขาไม่รู้เลยว่าเฉินผิงหาได้เกรงกลัวต่อกฎหมายไม่ เนื่องจากท่านหญิงแห่งเมืองเจียหลิงกำลังจะเป็นหนี้บุญคุณเขาอยู่

เพี๊ยะ!

ขณะนั้นเอง เฉินผิงก็เดินออกจากห้องไป

สำหรับคนอื่นๆ ในห้องนั่งเล่น พวกเขาก็รีบออกไปรวมตัวกันอยู่ข้างนอกเช่นกัน โดยหวังจะติดตามเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นอย่างใกล้ชิด

“หนอย! ไอ้สารเลวเอ้ย! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน.. ฉันจะฆ่าแกถ้านั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!” จี้อวิ๋นคำรามออกมา

เพราะเขาเป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่เจ็ด เขาจึงรู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุด เมื่อถูกผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่สองอย่างเฉินผิงตบต่อหน้าทุกคน หนำซ้ำยังเตะส่งเขาให้ลอยกระเด็นออกมาด้วย

"คุณจี้ครับ ใจเย็นๆ ไว้ครับ! ได้โปรดลดมือลงเถอะครับ พวกทหารยามจากเมืองเจียหลิงสามารถมาถึงที่นี่ได้ทุกเวลา” ฉีเถี่ยเฉาอ้อนวอนขณะรั้งตัวจี้อวิ๋นเอาไว้อย่างสิ้นหวัง

หลังจากเขาพูดจบไม่นาน ทหารยามสวมชุดเกราะของเมืองเจียหลิงกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาในสนามพร้อมกับอาวุธครบมือ

“ใครเป็นคนเริ่มการต่อสู้ที่นี่?” ทหารยามคนหนึ่งถาม

“เขานี่แหละ เขาคือคนที่โจมตีใส่คุณจี้” ฉีเถี่ยเฉาพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เฉินผิง