เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า คนในตระกูลที่มาพร้อมกับหว่ากังทั้งสองก็ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วเพื่อจัดการให้หว่าเต๋อจนอยู่ภายใต้การควบคุม
“ผมเสียใจที่คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คุณเฉิน” หว่ากังกล่าวอย่างเขินอายก่อนจะโบกมือสั่งให้คนของเขา "พาตัวเขาออกไป..."
แค่เพียงไม่กี่วินาที หว่าเต๋อก็ถูกพาตัวออกจากลานบ้าน
ทันทีที่เขาเห็นพวกทหารยามอยู่ที่ประตูทางเข้า เขาก็ตะโกนเรียกทันที “ช่วยด้วย! ช่วยด้วยครับ! มีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ ผู้กำลังถูกทำร้าย ... "
สีหน้าของหว่ากังเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาสังเกตเห็นเหล่าทหารยามของเมืองเจียหลิง เขาจึงหันไปหาคนในตระกูลที่ติดตามมาของเขา “ผมอยากให้พวกคุณพาหว่าเต๋อกลับไปก่อน ผมจะอยู่รับโทษที่เมืองเจียหลิงนี่เอง”
ด้วยเหตุนี้ ชายทั้งสองจึงพยักหน้าและหนีจากไปโดยจับตัวหว่าเต๋อไปด้วย ในขณะที่หว่ากังเตรียมตัวรับการสอบสวนและการลงโทษจากทหารของเมือง
"ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไปกันเถอะ...” เฉินผิงพูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมตบไหล่หว่ากังเบาๆ
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจว่าเฉินผิงหมายถึงอะไร แต่เขาก็ทำตามคำสั่งและเดินตามชายผู้นั้นไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...