หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2854

เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า คนในตระกูลที่มาพร้อมกับหว่ากังทั้งสองก็ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วเพื่อจัดการให้หว่าเต๋อจนอยู่ภายใต้การควบคุม

“ผมเสียใจที่คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คุณเฉิน” หว่ากังกล่าวอย่างเขินอายก่อนจะโบกมือสั่งให้คนของเขา "พาตัวเขาออกไป..."

แค่เพียงไม่กี่วินาที หว่าเต๋อก็ถูกพาตัวออกจากลานบ้าน

ทันทีที่เขาเห็นพวกทหารยามอยู่ที่ประตูทางเข้า เขาก็ตะโกนเรียกทันที “ช่วยด้วย! ช่วยด้วยครับ! มีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ ผู้กำลังถูกทำร้าย ... "

สีหน้าของหว่ากังเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาสังเกตเห็นเหล่าทหารยามของเมืองเจียหลิง เขาจึงหันไปหาคนในตระกูลที่ติดตามมาของเขา “ผมอยากให้พวกคุณพาหว่าเต๋อกลับไปก่อน ผมจะอยู่รับโทษที่เมืองเจียหลิงนี่เอง”

ด้วยเหตุนี้ ชายทั้งสองจึงพยักหน้าและหนีจากไปโดยจับตัวหว่าเต๋อไปด้วย ในขณะที่หว่ากังเตรียมตัวรับการสอบสวนและการลงโทษจากทหารของเมือง

"ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไปกันเถอะ...” เฉินผิงพูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมตบไหล่หว่ากังเบาๆ

แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจว่าเฉินผิงหมายถึงอะไร แต่เขาก็ทำตามคำสั่งและเดินตามชายผู้นั้นไป

"ช่วยด้วย! ได้โปรดช่วยผมที!” หว่ากังตะโกนร้องอีกครั้งขณะที่เขาเดินผ่านทหารยาม เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามดิ้นรนอย่างที่สุดเพื่อรักษาชีวิตของตน

อีกทางด้านหนึ่ง หว่ากังกลับเต็มไปด้วยความกังวลใจในและเตรียมใจให้พร้อมสำหรับการสอบสวน

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต้องทำให้ทุกคนประหลาดใจ เสียงกรีดร้องของหว่าเต๋อที่ดังราวกับจะทะลุไปถึงโสตประสาทหู แต่เหล่าทหารยามกลับหันมองไปทางอื่นและแสร้งทำเป็นไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย

หว่ากังได้แต่จ้องมองทหารยามเหล่านั้นด้วยความตกตะลึงและไม่เชื่อสายตา

แม้ว่าพวกเขาจะเดินผ่านไปไกล แต่ก็ไม่มีทหารยามคนใดไล่ตามพวกเขา

“แปลกจริงๆ! วันนี้พวกทหารเป็นอะไรกันไปหมด?” หว่ากังพูดด้วยความสงสัย

ทันใดนั้น หว่ากังก็ตระหนักและเข้าใจทุกอย่าง เขามองเฉินผิงด้วยความรู้สึกที่เหลือเชื่อ โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว... ที่ทหารพวกนั้นไม่สนใจพวกเราก็เพราะเฉินผิง! แต่ทำไมพวกเขาถึงได้กลัวชายคนนี้มากขนาดนั้น? เฉินผิงเพิ่งบรรลุระดับกึ่งเซียนขั้นที่สองเท่านั้น และแม้แต่ทหารยามพวกนั้นก็มีระดับพลังที่สูงกว่าเขา แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องกลัวเฉินผิงด้วย? เดี๋ยวก่อนนะ... ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของเขา ก็ต้องเป็นสถานะของเขาสิ!

หว่ากังสูดลมหายใจเข้าลึก โอ้พระเจ้า... เขามีสถานะอะไรกันนะถึงได้มีอิทธิพลขนาดนี้? เขายังลอยนวลอยู่ได้ยังไงกัน ทั้งๆ ที่เขาฝ่าฝืนกฎของเมืองเจียหลิงอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้?

ไม่นาน พวกเขาก็ออกจากเมืองเจียหลิงโดยผ่านทางประตูทิศเหนือ

"คุณเฉิน ตอนนี้พวกคุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอ?” หว่ากังเอ่ยถาม

“ผมวางแผนที่จะไปดินแดนอุดรวิทูรเพื่อค้นหาสมบัติ บอกตามตรงว่าผมเองก็ซื้อแผนที่สมบัติที่น้องชายคุณขายมาหนึ่งใบ” เฉินผิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

หว่ากังรู้สึกตื่นเต้นทันที “คุณกำลังจะตามล่าหาสมบัติใช่มั้ย คุณเฉิน? เยี่ยมไปเลย! เรากำลังไปทางเดียวกัน และผมก็รู้จักดินแดนอุดรวิทูรราวกับเป็นหลังมือของผมเอง ผมอาจจะสามารถช่วยคุณค้นหาสมบัติได้!”

ทว่าเฉินผิงกลับรู้สึกเขินอายและงุนงงเล็กน้อย ฉันคงไม่สามารถให้เขาช่วยฉันหาสมบัติของบรรพบุรุษของเขาเองได้หรอกนะ จริงมั้ย? มันจะไม่เป็นการล่วงเกินพวกเขาอย่างนั้นเหรอ? ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ทำไมเขาถึงต้องมาเสนอความช่วยเหลือฉันล่ะ?

“หว่ากัง พวกคุณไม่โกรธเหรอที่มีคนพยายามขุดสมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาลขึ้นมา? พวกคุณทุกคนไม่อยากทำแบบเดียวกันและเอาชนะคนอื่นๆ บ้างเหรอ?”