หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2859

อีกสองคนอธิบายอย่างรนรานว่า “ใต้เท้าเยี่ยน เราไม่ได้ค้นตัวพ่อหนุ่มคนนั้นเลยนะครับ ถามเขาดูก็ได้ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะครับใต้เท้า!”

หลาวข่งที่หน้าบวมไปครึ่งซีกก้มหัวลงราวกับเด็กถูกผู้ใหญ่ตำหนิ

ท่าทางยโสโอหังที่เขาแสดงก่อนหน้านั้น ตอนนี้หายวับไปแล้ว

เฉินผิงรู้สึกขบขันกับภาพที่เห็น

ในอาณาจักรนิรันดร์นั้น คนที่คู่ควรเท่านั้นถึงจะมีชีวิตอยู่รอดได้

เมื่อต้องเผชิญกับอำนาจเด็ดขาด แม้แต่ผู้ชายที่หยิ่งผยองที่สุดก็ยังกลายเป็นคนขี้ขลาดได้

“หากผมเห็นว่าพวกคุณกำลังปล้นใครในเขตเมืองเจียหลิงอีกครั้ง ผมจะทำลายวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของพวกคุณทันที ไปได้แล้ว!” ใต้เท้าเยี่ยนตะคอกใส่

“ครับ ครับ"

ด้วยเหตุนี้ ชายทั้งสามจึงหนีไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

“ขอบคุณมากครับใต้เท้าเยี่ยน คุณมาได้เวลาพอดีเลย!”

เฉินผิงก้าวออกมาเพื่อแสดงความขอบคุณ

“ผมก็ไม่รู้พอๆ กับคุณนั่นแหละครับคุณเฉิน ตอนสร้างที่เก็บสมบัติ ผมได้ยินมาว่าคนงานก่อสร้างหลายคนเป็นพวกวิญญาณปีศาจ ในเวลานั้นพวกเขาถูกมองว่าเป็นพวกน่ารังเกียจและไม่มีใครต้องการคบค้าสมาคมด้วย หลายคนหนีมาทางดินแดนในเขตเหนือสุด หรือที่เรียกว่าดินแดนอุดรวิฑูรนี้ ซึ่งเป็นดินแดนของผู้เราชนเผ่ากายาบรรพกาล พอไปถึงที่นั่นพวกเขาก็ถูกจับและถูกบังคับใช้แรงงานทาส พอสร้างที่เก็บสมบัติเสร็จสิ้น ผู้ใช้วิชามารก็ถูกฆ่าทิ้งหมดเพื่อเก็บตำแหน่งที่ตั้งของสถานที่นั้นไว้เป็นความลับ ใครก็ตามที่ให้ที่หลบภัยแก่ผู้ใช้วิชามารก็จะถูกลงโทษและตามล่า แต่ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเล่าต่อๆ กันมาที่ผมเคยได้ยิน จริงๆ แล้วผมก็ไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” หว่ากังเล่าให้เฉินผิงฟังอย่างละเอียด

เฉินผิงหยิบตรามรกตมาพินิจพิเคราะห์ดู หากสิ่งที่หว่ากังพูดเป็นความจริง วิญญาณที่เหลือของผู้ใช้วิชามารทั้งหลายเหล่านั้นคงจะถูกผนึกไว้ในนี้ตอนที่พวกเขาถูกสังหารหมู่

“ในเมื่อดินแดนอุดรวิฑูรทั้งหมดเป็นของชนเผ่ากายาบรรพกาล แล้วพวกตระกูลเกามาเกี่ยวได้ยังไง?” เฉินผิงถาม

หว่ากังถอนหายใจ “ตระกูลเกาตั้งรกรากอยู่ที่นั่นหลังจากเรา พวกมันมีประวัติยาวนานเพียงไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น แต่ว่าเคล็ดวิชาคที่ทรงพลังของมันทำให้พวกนั้นแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วพวกมันก็ค่อยๆ ยึดครองดินแดนของเราไปทีละน้อย หลังจากนั้นพวกมันก็เริ่มเข่นฆ่าคนของเราและเอาไปเป็นทาส แม้ว่าเราจะต่อสู้สุดกำลัง แต่คนของผมก็เทียบพวกมันไม่ได้เลย เราถูกไล่ต้อนให้ไปหลบอยู่ในพื้นที่ที่หนาวเหน็บกว่าพวกมัน น่าเศร้าที่ตระกูลเกายังคงข่มเหงเราไม่หยุด เพื่อจะได้ครอบครองสมบัติพวกมันถึงกับตัดหนทางหาทรัพยากรของเราหมด เพื่อบังคับให้เรายอมจำนน ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่ต้องมาลงสนามประลองต่อสู้เพื่อชิงทรัพยากรในเมืองเจียหลิงหรอกครับ”

หว่ากังพูดด้วยน้ำเสียงบาดลึกและเคร่งขรึม เพราะเขาเป็นกังวลอย่างยิ่งต่อชะตากรรมของชนเผ่ากายาบรรพกาล