“คุณเฉิน ถ้าเราเดินทางกันด้วยความเร็วตอนนี้ พวกเราน่าจะไปถึงที่หมายภายในสองสามวันนี้ครับ แต่เราก็ต้องหลีกเหลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับผู้คนโดยเฉพาะผู้ที่มาจากตระกูลเกา ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะยุ่งยากขึ้นครับ” หว่ากังพูดกับเฉินผิง
หลังจากพักผ่อนหนึ่งคืน เฉินผิงกับพรรค์พวกก็เดินทางต่อ เนื่องจากทั้งหมดเป็นผู้บำเพ็ญญาณ หิมะและสภาพอากาศที่เลวร้ายจึงไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางการเดินทางของพวกเขา
“เรามาใช้เส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหากันเถอะ” เฉินผิงแนะนำ
เขาตระหนักดีว่าต้องมีผู้คนมากมายมายังสถานที่แห่งนี้เพื่อค้นหาสมบัติ หากต้องเผชิญหน้ากับศัตรูก็อาจนำไปสู่ปัญหาได้
ระหว่างทาง พวกเขาเจอถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นถ้ำที่ซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ ได้เข้าไปหลบภัยเมื่อวันก่อน
ขณะที่เขาเดินผ่านถ้ำ จู่ๆ เฉินผิงก็หยุดเดินและมองเข้าไปในถ้ำด้วยความงุนงง
“มีอะไรเหรอเฉินผิง?” หลิ่วหรูเยี่ยนถาม
เฉินผิงไม่ได้ตอบในทันที แต่เขาเดินตรงไปที่ทางเข้าถ้ำแทน
คนที่เหลือในกลุ่มรีบตามไปด้วยความอยากรู้ว่าทำไมเฉินผิงจึงทำเช่นนั้น
เมื่อเข้าไปในถ้ำก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...